Zen…? Niks voor mij
Ben je het beu om te horen dat je moet mediteren, ontspannen, ontstressen? Hoor je bij die groep die dat niet kan, er geen zin in heeft, of het juist fantastisch vindt om van hier naar daar te hollen? Krijg je het Spaans benauwd bij de idee om naar binnen te keren in een stilteweekend? Weet dan dat je niet alleen bent. Niet iedereen heeft sereniteit als levensdoel en de yogamat als levenskompaan. Voel je vrij, adem hoog and enjoy the ride!
Tekst: Flavia Mazelin Salvi – Illustratie: Eugenia Loli
‘Terwijl we massaal oplossingen aangereikt krijgen om het rustig aan te doen, wordt ondertussen nog steeds de lofzang gezongen van drukte, competitie, winst en permanente news feeds. Dat is de schizofrenie van de wereld waarin we leven’ – Stephanie Hahusseau, psychiater
Klara, marketingmanager van 38, heeft zichzelf het boek Rusteloosheid: pleidooi voor een mateloos leven van filosoof Ignaas Devisch cadeau gedaan. Het was vooral de titel die haar aantrok, zegt ze met een veelbetekenende glimlach. Mateloos leven, dat is iets voor haar. Chloé, haar Parijse vriendin, had het boek Foutez-vous la paix et commencez à vivre van Fabrice Midal gekocht, en tijdens hun gezamenlijke citytrip in de Lichtstad hadden ze zo smakelijk zitten lachen bij zijn aanmoedigingen om de boel de boel te laten dat het haar had aangezet haar levensfilosofie eens grondig te herbekijken. ‘Al jaren probeer ik tot rust te komen en me in alle mogelijke situaties en met iedereen zo zen mogelijk op te stellen,’ vertelt ze, ‘en ik geef toe dat ik het een beetje beu ben om het allemaal op mij te nemen. Ik verlang er stilaan naar minder verantwoordelijkheid en druk op mij te nemen en een beetje meer naar mijn eigen noden te luisteren.’
Ook Stijn (43) heeft het nieuwe boek van Ignaas Devisch Het empathisch teveel. Op naar een werkbare onverschilligheid. (zie ook p. xx) ter hand genomen. Of het echt iets voor hem is, weet hij nog niet, maar de idee spreekt hem alleszins aan. Ook Linda (52) snakt naar een beetje tegengas voor de roep om een evenwichtig leven. Geef haar maar boeken met bevrijdende titels als The Life-Changing Magic of not Giving a F**k van Sarah Knight (Quercus) of The Joy of Leaving Your Sh*t All over the Place van Jennifer McCartney, als tegenhanger van de o zo opgeruimde boeken van Marie Kondo. ‘Opruimen, gezond eten, diëten, yoga, relaxatieoefeningen… Het lijkt wel of je niet gelukkig kan zijn als je daar niet aan meedoet’, zegt ze schouderophalend. ‘Gek toch hè, onze moeders waren daar toch ook niet mee bezig?’
Schizofrene maatschappij
Krijgt de vreedzame wereld van de zelfontwikkeling met een frisse tegenwind te maken? Begint een decennium van uitnodigingen om te vertragen, naar binnen te leren, te mediteren en te centreren, te wegen op de schouders van de stilte- en gelukszoekers die we eigenlijk allemaal zijn? Het zou zomaar kunnen en het loont alleszins de moeite om de vraag te stellen. Niet dat we daarmee de beweging teniet willen doen die een broodnodige tegenbalans biedt voor de stresserende wereld waarin we leven. Want op zich is er wellicht niemand te vinden die niet op z’n minst opmerkt dat alles wel heel snel gaat in het leven tegenwoordig. Ontspanning na inspanning en jezelf af en toe een pauze gunnen horen nu eenmaal bij een gezond en evenwichtig leven, er is weinig gezond verstand dat hier iets tegen in kan brengen.
