Worden we allemaal armer (of juist rijker)?

We leven in een van de rijkste landen ter wereld, en toch groeit ook hier een ongemakkelijk gevoel: het leven wordt duurder, we worden met z’n allen armer. Kleine zelfstandigen, alleenstaande ouders, chronisch zieken, gepensioneerden … grote groepen mensen beseffen zelfs dat het helemaal niet zoveel scheelt of ze zouden het financieel wel eens erg moeilijk kunnen krijgen. Reden tot verontrusting? Of de aanleiding tot nieuwe creativiteit?

Tekst Yurek Onzia – Illustratie Eugenia Loli

Beste meneer Kris Peeters, u deed me vanmorgen in mijn koffie (van de Aldi!) verslikken, door te stellen dat we “allemaal” boven onze stand leven.’ Zo postte enkele maanden geleden de Antwerpse leerkracht Annemie Verbeiren op haar Facebookpagina, in een reactie op een aantal ongelukkige uitspraken van federaal minister van Werk Kris Peeters in het kader van besparingen. ‘Ik zou u willen uitnodigen om eens een maand of langer te leven van een uitkering. Van een pensioentje. Van een vervangingsinkomen. Van het loon van een alleenstaande ouder die daar één of meer kinderen van moet onderhouden, zonder hen het gevoel te geven dat ze minder zijn dan een ander, enkel en alleen omdat ze in een éénouder-gezin wonen’, schreef de vrouw die zichzelf omschrijft als een ‘knokkende alleenstaande moeder’. Zij kloeg in haar post verontwaardigd aan wat ‘de nieuwe armoede’ met je doet, ‘in naam van de werklozen, gepensioneerden, mensen die moeten leven van een vervangingsinkomen en alleenstaande ouders die het moeilijk hebben’. Het bericht werd in geen tijd meer dan 35 000 keren gedeeld en 43 000 keren geliket. Onze federaal minister van Werk en Economie en vicepremier had namelijk onverschrokken laten weten dat we met z’n allen best nog een tandje kunnen bijsteken en dat we ons aan nog hogere facturen mogen verwachten, willen we de begroting in orde krijgen. In de nasleep van de financiële crisis van 2008, zweren de regeringen Michel I en Bourgeois I – en België overigens lang niet als enige land – bij een nietsontziende besparingspolitiek. Gevolg: een terugwijkende overheid, die ondanks alle al geleverde inspanningen nog meer geld nodig heeft en dat geld telkens haalt bij dezelfde mensen (lees: jij en ik), terwijl de grootbanken die de wereld in de huidige crisis hebben gestort, de multinationals, de grote vermogens en de financiële fraudeurs de dans blijven ontspringen.