Wat doe je als je verliefdheid niet beantwoord wordt? Als je grote liefde bij je weggaat? Als je partner bindingsangst heeft? Met een koffer vol liefdesverdriet checkte redacteur Steven (31 jaar) dit voorjaar in het Heartbreak Hotel in, voor een driedaags retreat voor gebroken harten. Ervaringsdeskundigen Carlien Cavens en Elisabeth Verwaest brengen er lotgenoten samen en leveren tools aan om het verdriet te plaatsen en voorzichtig verder te gaan.
Opgetekend door Katrien Elen – Beeld Shutterstock
‘Rationeel gezien weet ik wel dat ik Amélie beter kwijt dan rijk ben, maar ik voel me zwak. Ik weet dat ik haar zou terugnemen, mocht ze voor de deur staan’
‘Net voor ik naar de voetbaltraining wil vertrekken, vertelt mijn vriendin Amélie, met wie ik zes jaar samen ben, dat ze het niet meer ziet zitten. Zomaar. Plots. Ze wil weg. Hoewel ik wel besef dat het de laatste tijd niet super goed gaat, had ik deze boodschap niet verwacht. Ik was toch aan onze problemen aan het werken!? Sinds een paar maand hebben we geen seks meer omdat ik geen erectie kan krijgen. Recent heb ik echter een seksuoloog geraadpleegd, die me wil helpen om de prestatiedruk – want daar ligt het volgens hem aan – weg te nemen.
Dat Amélie me in de steek laat terwijl ik die stap heb gezet, komt bijzonder hard aan. Bovendien ontdek ik in de weken nadien dat ze afgelopen zomer een affaire heeft gehad. Ondanks het overspel voel ik me vooral gekwetst en niet zozeer boos, zelfs als blijkt dat Amélie me een paar weken voor haar vertrek nog eens heeft bedrogen. Rationeel gezien weet ik wel dat ik haar beter kwijt dan rijk ben, maar ik voel me zwak. Ik weet dat ik haar zou terugnemen, mocht ze voor de deur staan. Ik zoek de schuld dan ook vooral bij mezelf. Is het niet normaal dat ze elders seks zoekt, als ik haar dat niet kan geven?’
Winter: on the rebound
‘Tijdens deze koude winterdagen zit ik diep in de put en raak ik er steeds meer van overtuigd dat ik nooit meer zo zal kunnen houden van iemand als van Amélie. Slapen doe ik in de zetel omdat ik niet meer in mijn eigen bed wil liggen, nu ik weet dat ze me thuis heeft bedrogen. Als ik met vrienden uitga, zit ik wezenloos voor me uit te staren. Ondanks mijn zwaarmoedige buien stuur ik op een avond begin januari een berichtje naar Sarah, een meisje dat ik volg op Instagram. Hoewel ik me de volgende dag schaam voor mijn berichtje, spreken we na wat heen-en-weer gechat toch af. We vinden elkaar direct leuk.
Natuurlijk besef ik dat dit een rebound is, maar de afleiding zorgt er wel voor het verdriet minder heftig is. In het begin neem ik het daarom niet heel serieus, maar na een paar weken maak ik toch de klik. Ik voel me goed bij Sarah en wil ervoor gaan. Ik heb mijn commitment nog maar uitgesproken, of haar bindingsangst komt naar boven. Regelmatig annuleert ze onze afspraakjes op het laatste moment. Vrienden raden me aan met haar te breken. “Je verdient iemand die er helemaal voor gaat.”, drukken ze me op het hart. Maar ik blijf hopen en begin haar te idealiseren.’
Lente: inchecken in het Heartbreak Hotel
‘Nadat ik twee keer op korte tijd een klap heb gekregen, lees ik over het Heartbreak Hotel. Aan de telefoon vertelt Carlien Cavens, een van de initiatiefnemers, dat ze mijn liefdesverdriet niet op drie dagen kan oplossen, maar dat ze me wel tools kan aanreiken om opnieuw op mezelf gelukkig te worden. “Geluk mag niet voorwaardelijk zijn,” zegt ze, “het mag niet afhangen van een relatie.” Volgens haar zal ik pas een positieve relatie kunnen aangaan, als ik zelf sterk in mijn schoenen sta. Ik besef meteen dat dit de reden is waarom het misliep met Sarah en schrijf me in. Het prijskaartje is even slikken, maar ik beslis dat dit een belangrijke investering is in mezelf.
En zo reis ik in het voorjaar af naar een mooi gerenoveerde chalet in Houffalize, in het gezelschap van zes andere gebroken harten. Nog voor het avondeten moeten we elkaar in twee rondjes vertellen waarom we hier zijn. Hoewel ik de jongste ben van de groep, herken ik mezelf meteen in de verhalen van de anderen. Of ze nu in een vechtscheiding of een knipperlichtrelatie zitten, de teneur is: ik zal nooit nog iemand vinden van wie ik zo zal houden. Nadat we elkaar een halfuur kennen, wordt ons gevraagd om elkaar complimenten te geven. Ik krijg te horen dat ik mooie ogen heb en dat ik sociaal en welbespraakt ben. En hoe onnatuurlijk het ook leek om deze oefening te doen, toch voelt het goed. Ben ik dan toch iets waard?’
Op weg naar huis, zonder de steun van lotgenoten, begin ik alweer te twijfelen. Opeens lijkt het berichtje dat ik Sarah wil sturen te hard. Wat moet ik doen?
Het parcours: laveren tussen hoofd en hart
‘En zo loodsen Carlien en Elisabeth ons de dagen die volgen via allerlei workshops doorheen onze emoties. Zo moeten we een shitbrief schrijven waarin we afrekenen met onze ex. Ik schrijf er twee waarin ik uitleg waarom het beter is dat we uit elkaar zijn. Achteraf moeten we ook nagaan welke waarden we belangrijk vinden bij anderen en stellen we via een kaartspel een lijst op met eigenschappen waaraan onze toekomstige partners zouden moeten voldoen. En omdat je van al dat praten wel moe wordt, ontspannen we met yoga en mindfulness en maken we op zaterdagmiddag een wandeling. Een stuk van het parcours leggen we geblinddoekt af, een oefening in overgave.
Als ik op zaterdagavond na de sauna even nakaart met organisatrice Elisabeth, vertel ik haar bij een glas wijn dat ik in het Heartbreak Hotel het gevoel krijg dat ik de volgende keer een rationele partnerkeuze moet maken. Carlien lijkt tijdens de workshops te insinueren dat ik anders weer gekwetst zal worden. Moet ik echt gaan daten met een lijstje met criteria in mijn achterhoofd? Daar heb ik namelijk helemaal geen zin in. Gelukkig beaamt Elisabeth dat het heel normaal is dat je niet altijd kan zeggen waarom je zo graag bij iemand bent. Het is helemaal oké om mijn gevoel te blijven volgen, stelt ze me gerust. Op zich doet het deugd, maar tegelijk geeft het gesprek me een beetje de indruk dat Carlien en Elisabeth niet altijd op dezelfde lijn zitten. Terwijl Carlien alles in theoretische kaders plaatst, komt Elisabeth veel zachtaardiger over. Ze luistert echt, zonder per se een antwoord klaar te hebben. Die aanpak ligt mij persoonlijk beter, maar ik merk dat anderen net veel aan de theorie hebben.
Waar de twee organisatrices en de groep het wel over eens zijn, is dat ik moet breken met Sarah. Tijdens het weekend raak ik daar zelf ook steeds meer van overtuigd. Ik bereid samen met Carlien een afscheidsbericht voor dat ik haar zal sturen als het weekend voorbij is. Er staat in dat het beter is dat we elkaar niet meer horen, dat ze eerst met zichzelf in het reine moet komen. Carlien suggereert me om het woordje ‘eerst’ eruit te halen. Dan stel ik me immers opnieuw beschikbaar op en dat is wat iemand met bindingsangst graag heeft, zegt ze. Klaar om het contact met Sarah te verbreken, neem ik op zondag afscheid van de groep.’
Zomer: work in progress
‘Op weg naar huis, zonder de steun van lotgenoten, begin ik alweer te twijfelen. Opeens lijkt het berichtje dat ik Sarah wil sturen te hard. Bij elke kilometer die ik rijd, voel ik de kracht die ik tijdens het weekend heb opgebouwd, verminderen. Uiteindelijk stuur ik Sarah het bericht dan toch, maar ik kan het niet nalaten haar meteen daarna toch te laten weten dat ik nog gevoelens heb voor haar. Ik vind mezelf behoorlijk zielig. De pijn breekt weer door. Huilend bel ik naar Elisabeth. Ze toont begrip voor de situatie. “Je hebt gewoon gezegd hoe je je voelt en dat kan geen kwaad”, zegt ze. “Maar probeer vanaf nu echt niets meer te sturen”, raadt ze me aan. De komende dagen blijf ik op het professionele advies van Elisabeth rekenen als Sarah me contacteert. Soms antwoordt Elisabeth zelfs in mijn plaats, tot het contact – na een ultieme poging van mijn kant om de relatie opnieuw een kans te geven – uitdooft.
Ook met de andere deelnemers houd ik contact via WhatsApp. Sommigen hebben rust gevonden, anderen zitten nog steeds vol haat. Zelf hou ik me wat afzijdig in de groep, misschien omdat ik me nog steeds niet goed voel. Dat valt ook Katja op, een vrouw van vijftig waar het echt mee klikte op weekend. Ze belt me om te horen hoe het gaat. Zelf heeft ze voor zichzelf beslist om te genieten van de zomer en te stoppen met zichzelf iedere dag af te vragen of ze zich al beter voelt. Pas op het einde van de zomer wil ze opnieuw evalueren. Goed idee, denk ik, en dat vindt mijn psycholoog – die ik al een paar maand zie – ook. Ik moet stoppen met mezelf iedere dag te analyseren en te hopen dat ik mezelf een half procent beter voel dan gisteren.’
Het wordt me duidelijk dat ik kamp met verlatingsangst. Vermoedelijk zit de scheiding van mijn ouders daar voor iets tussen; een jaar lang wist ik dat mijn vader mijn moeder bedroog, dat heeft zijn sporen nagelaten.
Herfst: werken aan mijn zelfvertrouwen
‘Net als Elisabeth kan mijn psycholoog heel goed luisteren en stelt hij de juiste vragen. Tijdens de sessies leer ik dat ik kamp met een minderwaardigheidsgevoel. Ook tijdens Heartbreak Hotel kreeg ik dit te horen. Ik schat mezelf altijd heel laag in, terwijl mijn lotgenoten tijdens het weekend maar bleven herhalen wat ik al heb verwezenlijkt: ik heb een interessante job, schreef een boek, heb een tof appartement en ben sportief. Toch blijf ik me maar spiegelen aan vrienden die een gezin aan het uitbouwen zijn en voel ik mij de mindere. Daar moet ik aan werken. Ook is het duidelijk geworden dat ik kamp met verlatingsangst. Vermoedelijk zit de scheiding van mijn ouders daar voor iets tussen; een jaar lang wist ik dat mijn vader mijn moeder bedroog, dat heeft zijn sporen nagelaten. In een relatie heb ik altijd veel angst om verlaten te worden. Wellicht is het ook niet toevallig dat ik aangetrokken werd tot iemand met bindingsangst.
Of ik ondertussen klaar ben voor een nieuwe relatie? Toch niet. Ik besef doorheen dit alles dat ik eerst zelf weer voldoening moet leren halen uit het leven. Daar worstel ik nog elke dag mee. Gelukkig krijg ik veel steun van mijn beste vrienden en familie, en dat is ook nodig. Liefdesverdriet is echt een onderschat probleem in onze maatschappij. Iedereen verwacht dat je er snel overheen bent, maar de intensiteit is die van een rouwproces. Dat heeft tijd nodig, en tools, en veel warme mensen om je heen.’
Meer info? www.heartbreakhotel.love
