Onder vrouwen naar Compostela
Verder stappen. Mij overvalt het omgekeerde. Op dag acht stop ik in Melide terwijl de groep verder stapt. ‘Ik ben precies waar ik moet zijn’, zegt mijn dagkaart. En inderdaad. Ik neem tijd voor mezelf, om te schrijven, om alleen te zijn. Door het onderweg zijn weet ik niet meer of mijn hoofd vol of leeg is. Door vermoeidheid kom ik niet meer toe aan denken. De pen in mijn hand schrijft automatisch bladzijde na bladzijde vol. Er komt weer ruimte. In Casa Alongos wordt food from the heart geserveerd. De liefde is op deze plek gewoon tastbaar. Eigenares Concha vertelt hoe iedere bezoeker en pelgrim in haar eethuisje haar leven verrijkt. Het was een juiste beslissing om hier te stoppen. Voor de laatste 15 kilometer van vandaag neem ik een taxi. Die nacht slapen we in een refugio met z’n allen in een slaapzaal, zoals een echte pelgrim dat dagelijks doet. Slechte matrassen, prikkende dekens, snurkende mensen boven en onder je … Gelukkig ben ik zo moe dat ik lang voor de anderen inslaap.
Peptalk en humor
Na het avondeten sluiten we de dag zoals elke avond af met een beschouwing. Op zulke momenten valt het me pas echt op hoe verschillend ieder van ons omgaat met het onderweg zijn. Ieder bereikt op haar eigen tijdstip een breekpunt. Het is fijn om te kunnen delen wat in me omgaat, ook om te horen dat ik niet de enige ben die af te rekenen heeft met duiveltjes. Ik ben blij dat ik met deze groep reis. De sfeer blijft ontspannen en rustig. We hebben dezelfde pijn, we weten wat de ander voelt, we wisselen pijnstillers en spier- en andere zalfjes uit. Het schept een band. Ook tijdens de wandelingen hebben we kortere of langere gesprekken met elkaar, ook met Inge. Ze stapt mee door ons transformatieproces door middel van ‘moeilijke’ vragen waarbij ze bijna feilloos de vinger op de zere plek legt. Zoals in mijn geval: ‘Wat maakt dat je mist zo eng vindt?’ Pas na thuiskomst kan ik daar een antwoord op verzinnen. Ook de ontmoetingen met andere pelgrims die we tegenkomen, zijn de moeite. Er komen leuke contacten uit voort. Altijd is er wel een bemoedigend woord, peptalk, een luisterend oor, humor op maat. Hoe belabberd, moe en vies we ons ook voelen, altijd kan er gelachen worden. Ik geniet van hun aanwezigheid, al laat ik dat misschien te weinig merken. Door de pijn en de fysieke ongemakken die ik heb, sluit ik me steeds meer af.
Nadia, een van de medereizigsters die veel last heeft met haar rug, vertelt: ‘De camino leert me vooral grenzen verleggen, ondanks de lichamelijke pijn toch doorgaan, leren voelen wat mijn eigen tempo en ritme is en me niet aanpassen aan dat van anderen. One question at a time, blijft de barman van Refugio Vegatariano ook herhalen. Voor mij een eyeopener: die quote komt zo binnen, dat ik nu ook durf aan te geven dat ik niet meer opgejaagd wil worden.’ Wat zei haar kaart vanmorgen ook weer? ‘Ik laat me leiden door wat me plezier geeft’. Precies, die moet ik onthouden.
