Elise Crombez is voor vier dagen in Gent. De West-Vlaamse schone die al jaren meedraait op het hoogste niveau van de modewereld is overgekomen uit de Verenigde Staten om Model/Your Body voor te stellen, het boek dat ze samen met haar schoonzus Magalie Munters heeft geschreven.
Tekst Sigyn Elst – Foto’s Marleen Daniëls
‘Elise heeft de top bereikt en slaagt erin om daar te blijven presteren’, zegt Munters. ‘Dat vergt heel veel expertise, kennis en discipline maar ook veel vallen en opstaan op het vlak van voeding, mind en lichaamsverzorging. Na al die jaren heeft ze daar duidelijk een balans in gevonden. Maar de zoektocht die eraan voorafging was lang. Al die expertise leek mij heel waardevol om te delen met anderen. In dit boek reiken we de shortcuts aan naar een lichaam en leven in balans.
‘Ik heb mijn lichaam jarenlang gepijnigd. Waarom weet ik niet. Vrouw worden met een vergrootglas op je gericht is moeilijk’
Waarom dit boek, Elise?
Elise Crombez:‘Na zoveel jaren in de job van model kwam er toch dat moment waarop ik me afvroeg “wat nu?”. Ik had ook het gevoel iets te willen teruggeven aan vrouwen, het schuldgevoel dat er bij mij ook dikwijls was te kunnen omzetten in iets positiefs.’
Schuldgevoel waarover?
EC: ‘We weten allemaal dat de media de vrouw portretteren als nooit moe, altijd fit en gezond, met alles onder controle. Als model werk je daar een beetje aan mee. “Geniet van je zondag” kopte de titel van een modereportage met beelden van mij ooit. Ik stond met laarzen in de modder, met een avondkleed van Lanvin aan. Dat dus. Pas op, het is niet mijn bedoeling om eerst jaren mee te draaien en nu de job zwart te maken. Ik ben niet hypocriet, het is en blijft een fantastische job die mij als vrouw heel veel heeft opgebracht. Maar ik heb eerst alles moeten leren om te kunnen blijven meedraaien.’
‘Het heeft meer dan acht jaar geduurd vooraleer ik de juiste balans vond tussen sporten, voeding en andere zaken om mijn lichaam en geest in vorm te houden. Ik heb met periodes mijn lichaam afgemat door fanatiek te sporten, maar mijn brein vertelde me toen “ik doe niet meer mee”. Al die kennis wil ik graag delen met andere vrouwen, zodat zij die jarenlange zoektocht kunnen overslaan. Ik wil de verhalen die voorafgaan aan de foto’s vertellen.’
Het leven van topmodellen is niet enkel sporten en jezelf uithongeren?
EC: ‘Ik ben ook een tijdlang in die valkuil getrapt. Ik heb mijn lichaam jarenlang gepijnigd. Waarom weet ik niet. Ik werd er niet gelukkiger van en zat zelfs op een punt dat ik niet nog meer kon afvallen. Vrouw worden is sowieso moeilijk. Vrouw worden met een vergrootglas op je gericht is dat nog veel meer.’
In je boek schrijf je dat je op je achttiende acht kilogram moest afvallen om je internationale carrière een kans te geven. Je wist dat dat niet helemaal gezond was, je voelde je er zelfs niet goed in je vel bij.
EC: ‘Er moest drie centimeter van mijn heupen. Er hing heel wat van af, namelijk een internationaal contract en een leven in New York. De inzet was hoog maar op dat moment was ik al gestopt met mijn studies, zag ik mijn ouders nog amper en zat al mijn spaargeld in tickets naar Parijs en New York.’
‘Na al die opofferingen wilde ik het niet maar half doen. Ik heb veel jonge meisjes gekend die het modellenleven zagen als een leuke uitweg om niet naar school te moeten gaan en een tijdlang weg te geraken van onder de vleugels van hun ouders. Hun carrières zijn heel anders verlopen dan die van mij, want ik zag het van bij het begin als een job. Ik had een businessplan en wilde hoog mikken. Ik had een doel. Op zo’n moment is acht kilo vermageren echt geen probleem.’ Je was achttien toen je naar het buitenland trok.
Was dat niet beangstigend voor je ouders?
EC: ‘Het was zelfs net in de periode van het Elite-schandaal, toen bleek dat verschillende meisjes drugs kregen van hun agent. Mijn ouders wisten dat maar hebben me toch laten gaan. Het is me echt opgevallen hoe je doordrongen kan zijn van waarden die je van kleins af aan meekrijgt in je opvoeding. Ik ben altijd mezelf gebleven. Sommige dingen deed ik gewoon niet, ook uit respect, omdat ik dacht “dat zou mijn moeder nooit goed vinden”. Al zijn er verhalen die ik haar pas tien jaar later verteld heb hoor. (lacht)’
‘Je lichaam respecteren is voor mij een voorwaarde voor balans’
Je geraakte een tijd lang op de sukkel met je lichaam. Het geraakte uit balans en je schrijft zelfs dat je lichaam je grote onzekerheid was.
EC: ‘Een vriendin zei me op zeker moment: “je luistert naar te veel mensen”. En dat klopte. Ik vroeg aan andere modellen en mensen binnen de modesector hoe ze sportten, wat ze aten, hoe ze dit deden, hoe ze dat deden. Ik wilde antwoorden vinden op alle vragen waar ik mee zat en probeerde te weinig om er enkel die dingen uit te pikken die voor mij werkten. Daarom ging ik een tijd fanatiek sporten, dan weer fanatiek diëten. Op den duur voelde mijn hoofd als een donkere wolk en had ik vaak hartkloppingen. Ik was heel emotioneel en mijn vetpercentage bedroeg nog 10,9 %. Soms moet je geconfronteerd worden met je demonen om tot een bepaald besef te komen.’
‘Op zeker moment zei ik tegen mezelf “nu heb je maatje nul, voel je je nu goed?” Toen besefte ik dat ik me eigenlijk gewoon goed wilde voelen en dat de juiste maat dat niet teweegbracht. Tijdens de shoots was ik heel professioneel en kon ik mijn hoofd zonder probleem boven water houden. Wanneer ik thuiskwam was ik niks meer waard. De job was lang mijn enige prioriteit maar daar kwam verandering in op het moment dat ik mijn persoonlijk leven weer liet meetellen. Dat ik het mezelf gunde om samen met vriendinnen een bord spaghetti te gaan eten bijvoorbeeld.’
BIO : ELISE CROMBEZ
➻ werd geboren in Moeskroen in 1982.
➻ groeide op in Koksijde.
➻ werd als model ontdekt toen ze nog op de middelbare school zat.
➻ haalde meer dan tien keer de cover van het gerenommeerde modetijdschrift Vogue.
➻ was het gezicht van merken zoals Prada en Jill Sander en loopt modeshows voor onder meer Armani, Calvin Klein, Christian Dior, Louis Vuitton en Jean Paul Gaulthier.
➻ behoorde een tijdlang tot de top vijf van meest gevraagde modellen ter wereld.
➻ woont vandaag voltijds in Los Angeles (VS).
Heeft je dat jobs gekost?
EC: ‘Die vraag mag je jezelf niet stellen, anders word je gek. Je doet als model vaak castings maar haalt niet al die klanten binnen. Als je je telkens afvraagt waarom dat zo is word je op den duur paranoïde.’ Een immense ervaring op een prachtige plek kan vaak iets in werking zetten. Bij jou was dat een trip naar Esalen in Californië: je noemt het een keerpunt.
Tot welk inzicht ben je daar gekomen?
EC: ‘Er is daar een community waar je voor een dag, een week of langer kan aansluiten. Je helpt mee in de moestuin, je kookt samen en je volgt er cursussen. Ik volgde de cursus How to remove your blocks. Je zit in een kring met heel diverse mensen die allemaal met iets in het leven worstelen. Dat kunnen delen met elkaar hielp enorm. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en zijn eigen moeilijkheden. Het is niet omdat ik model ben dat ik geen probleem heb met mijn uiterlijk of geen onzekerheden daarover ken. En dat geldt voor iedereen. Een knappe, succesvolle piloot kan heel onzeker zijn in de relatie met zijn vriendin bijvoorbeeld. Wat mij in Esalen vooral trof was dat we allemaal heel echt waren. We deelden elkaars verhalen, we steunden elkaar, waren gewoon samen aanwezig en dat op een prachtige plek in de natuur.’
‘Je omringen met de juiste mensen, gezonde dingen eten die je zelf uit de moestuin haalt, gesprekken hebben die ertoe doen, lachen met mensen van elke leeftijd, dat zorgt ervoor dat je goed slaapt en dat je opstaat met veel energie en zin in de nieuwe dag. Heb ik mijn levensweg in die ene week in Esalen gevonden? Ja en nee. Het heeft me alleszins wel veranderd en me dichter bij mezelf gebracht. Het verschil tussen de rit naar Esalen en de rit weg van Esalen was in elk geval immens.
Wil dat zeggen dat ik een leven ver weg van iedereen in de natuur heb overwogen?
EC:Dat ook weer niet, dat zou voor mij ook geen goede balans zijn. Ik heb de drukte en de energie van de stad nodig om daarna terug te kunnen keren naar mijn thuis waar ik tot rust kan komen.’
Het is belangrijk om je bewust te zijn van die dingen die je uit balans brengen om er beter mee om te kunnen gaan.
Wat is dat bij jou?
EC: ‘Piekeren. Het is iets wat eigenlijk geen zin heeft maar als je dat beseft is het vaak al te laat en kan je de machine in je hoofd niet meer stilzetten. Ik probeer het piekeren tegen te gaan door mijn pad te visualiseren en erop te vertrouwen dat het goed komt. Tijd nemen is ook belangrijk, zelfs op het egoïstische af. Als ik een uur nodig heb om mijn to do-lijstje af te werken dan neem ik dat uur. Liever te laat komen en dan ten volle aanwezig zijn dan je heel de tijd op te jagen tijdens een afspraak omdat je dit en dat nog moest doen.’
Je somt in je boek ook een aantal van je helden op. Mensen die voor jou een bron van inspiratie waren.
EC: ‘Het zijn er niet zo veel maar het zijn wel allemaal vrouwen waar ik een bepaalde magische vertrouwensband mee opbouwde of die me door een moeilijke periode hebben geholpen. Soms duurde dat maar een tel, zoals met Pita, een Ierse vrouw van zestig die me op het vliegtuig, op een moment dat ik erg diep zat, zei “een beetje suiker af en toe kan geen kwaad, je hebt dat nodig”. Soms kom je mensen tegen die iets doen of zeggen waarna je wereld weer even meer opengaat. Bij mij zijn dat meestal vrouwen. Vrouwen die hun levensverhaal delen, die vertellen over het parcours dat ze al hebben afgelegd. Een echte, sterke vertrouwensband met iemand opbouwen is niet gemakkelijk en komt niet zo vaak voor. Ik bedoel het soort band waarbij het simpelweg nooit gebeurt dat je hem in vraag moet stellen. Als je erin slaagt om zo’n band te hebben word je een kalmer persoon. Meer relaxed. Minder angstig. Je hebt meer vertrouwen. Het is alsof je weet dat alles wel in orde komt, wat er ook gebeurt in je leven, welke ongelukkige keuzes je eventueel ook zou maken in de toekomst.’
Die zielsverwantschap zoek je misschien nog meer bij anderen als je ver weg bent van familie en vrienden?
EC: ‘Ik herinner me dat ik me als kind soms afvroeg “wat als de liefde van mijn leven een Australische schapenherder is, hoe zal ik hem ooit ontmoeten?”. Daarom zie ik mijn leven van reizen als een cadeau, het brengt me op plaatsen waar ik anders nooit zou komen. Ik heb vriendinnen overal ter wereld die ik als zussen beschouw. En ik heb inderdaad een aantal vrouwen ontmoet met wie ik na een paar momenten zo’n enorm gevoel van herkenning had dat het leek alsof we elkaar al jaren kenden.’
‘Soms maak ik me zorgen omdat ik geschiedenissen met mensen mis. Dat heb je wel met familie en vrienden thuis. Mijn leven laat niet toe om lange geschiedenissen op te bouwen. Ik heb dat besproken met een psycholoog en die zei me dat je soms vrouwen elkaar kan zien omhelzen op een luchthaven en dan blijkt dat die elkaar amper drie uur kennen van op een vlucht waar ze goed met elkaar hebben gesproken – en elkaar hebben begrepen. Die omhelzing toont dan eigenlijk een verleden van jaren.’
‘Het gaat niet altijd om een gemeenschappelijk verleden maar wel om een gemeenschappelijk gevoel van herkenning. Jezelf durven tonen en echte aandacht hebben voor de ander, soms eens een complimentje geven aan een vrouw waar je iets in ziet, misschien doen mensen dat te weinig. Mensen hebben schrik dat de ander hen gek zal vinden. Ik trek me dat niet aan. Mij heeft het al mooie relaties opgeleverd.’
‘Piekeren kan me uit balans halen. Ik probeer het tegen te gaan door te visualiseren en erop te vertrouwen dat het goed komt’
Heb je het gevoel dat je dingen hebt moeten opofferen?
EC: ‘Iedereen heeft bepaalde fases in zijn leven. Kindertijd, jeugd, adolescentie en zo verder. Als je een van die fases overslaat word je daar op een bepaald moment toch wel mee geconfronteerd. Ik heb dat met de studententijd. Die heb ik volledig overgeslagen. Een tijdje vroeg ik me af wie ik geweest zou zijn als ik was gaan studeren, hoe dat me gevormd zou hebben.’
‘Toen ik dertig was ben ik een semester drama gaan studeren en heb ik zo toch even van de studententijd geproefd. Daarna was dat gevoel van iets te missen een beetje uit mijn systeem. Echt het gevoel dat ik iets heb opgeofferd heb ik niet, ik heb er zoveel voor teruggekregen. Ik zou nooit de vrouw zijn die ik nu ben mocht ik niet voor die job gegaan zijn. Toen ik vroeger in de 3Suisses keek, keek ik niet naar de mode maar naar de meisjes en hun houdingen. Mijn moeder kan dat beamen. Als we naar het strand van Koksijde gingen nam ze vaak haar fototoestel mee en moest ze dikwijls tegen mij zeggen “nee Elise, nu wil ik ook je broer eens fotograferen”. Ik sprong altijd voor de lens.’
‘Er heeft lang een foto bij ons in de woonkamer gehangen van mij, een jaar of vijf, zes, op het strand. Het verhaal daarachter luidt dat mijn moeder ook toen weer zei “nee, Elise het is aan je broer nu”. Mijn broer was zandkastelen aan het bouwen en had het zelfs niet door dat mijn moeder hem wilde fotograferen. Ik ging een beetje verder zitten en liet met een schopje zacht zand over mijn been vloeien. “Elise, dat is mooi, doe dat nog eens”, riep mijn moeder. Ik wist telkens precies wat ik moest doen om die camera weer op mij gericht te krijgen. Het zat er gewoon echt altijd al in.’
Meer Lezen:
Model/Your Body, Elise Crombez (Lannoo, 2015)
www.modelyourbody.be
