Vertrouw op je inner-netwerk

‘Voor mijn veertigste verjaardag vroeg ik in plaats van een cadeau een stukje “tiet”. Het geld stroomde binnen en ik merkte hoe blij mensen waren dat ze konden storten’

Naast praktische hulp kreeg je meteen ook financiële steun. Hoe ging dat?

YK: ‘Na mijn diagnose vroeg een bevriend koppel me of ik een hospitalisatieverzekering had. Dat was niet het geval. Zij boden aan om mijn medische kosten te betalen. Aarzelend stemde ik toe. Kort daarna bood een tweede koppel hetzelfde aan. Ik moest hen zeggen dat ik zo al een koppel had. Wat een luxeprobleem eigenlijk. Mocht dit in een film gebeuren, dan zou het vergezocht lijken. Het tweede koppel bood uiteindelijk aan om geld bij te storten als ik niet rondkwam om mijn rekeningen te betalen. Met een ziekte-uitkering had ik immers iedere maand 600 euro minder. Aan het einde van de rit hebben die twee koppels 9 000 euro bijgedragen. Als ik dat zelf had moeten bekostigen, was ik met een financiële put achtergebleven.’

Vandaar kwam het idee voor jouw innercrowdfunding?

YK: ‘Aan het begin van mijn ziekte hadden vriendinnen al eens voorgesteld om mijn netwerk te vragen of zij me tijdens de behandeling financieel wilden ondersteunen. Ik vond het een fantastisch idee maar dankzij de steun van de twee andere koppels was het niet nodig. Met dit idee was er bij mij wel een zaadje geplant.

Toen bleek dat ik ook mijn tweede borst moest laten amputeren en mijn borstreconstructie niet zou worden terugbetaald, moest ik er opnieuw aan denken. De reconstructie zou 5 000 euro kosten. Die had ik niet. Zonder borsten of met implantaten door het leven gaan, zag ik echter niet zitten. Iedere ochtend dat ik onder de douche stapte, was er die moeilijke confrontatie met mijn lichaam. Ik voelde me onvolledig, ik wilde helemaal hersteld worden. Ik tekende dus voor de operatie zonder te weten hoe ik het zou betalen. Dat jaar zou ik veertig worden. Ik wilde het leven vieren. Ik besloot om een feestje te organiseren en in plaats van een cadeau, vroeg ik een stukje “tiet”. Het geld stroomde binnen en ik merkte hoe blij mensen waren dat ze konden storten. Dat was opmerkelijk. Ik had schroom en schaamte moeten overwinnen om die hulp te vragen, maar de mensen waren net dankbaar. Dat had ik nooit kunnen voorzien. Met mijn vraag gaf ik mijn vrienden de kans om iets heel concreet te betekenen voor mij.’

Welk gevoel geeft het om financieel gesteund te worden?

YK: ‘Als Vlaming blijft dat moeilijk. We willen zelf wel helpen maar o wee als we moeten geholpen worden. Dat hebben we niet graag. Achteraf gezien ben ik wel erg blij dat ik het aanvaard heb. Ik heb kunnen ervaren hoe het voelt om ontzorgdte worden. Dat is heel belangrijk. Als je borstkanker hebt, zit je al in een situatie waarin je schrik hebt om te sterven en waarin je ziek bent van de chemo. Als je je dan ook nog eens zorgen moet maken over de facturen, dan geeft dat bijkomende stress.

Naast het ontzorgen krijg je ook het gevoel dat je graag gezien en gedragen wordt. Zo sprak ik met een vriendin voor wie we een innercrowdfunding hebben gedaan toen zij en haar vriendin ziek waren. Ze vertelde dat ze op een dag in de supermarkt stond en dat ze zich dankzij de innercrowdfunding voor de eerste keer geen zorgen moest maken of haar kaart wel biepbiepzou doen. Ze dacht op dat moment niet zozeer aan het geld, maar ze voelde echt hoe al die mensen die haar hadden gesteund achter haar stonden.’