Veerle Dobbelaere: ‘Ik wil de wereld zachtheid bieden’
Op 30 juni wordt ze vijftig en dat is de perfecte leeftijd om even de balans op te maken van het leven, te overschouwen wat je wilt loslaten en waar je mee verder wilt gaan. Veerle Dobbelaere — nu te zien in Gent West — is niet alleen actrice, maar ook lifecoach en sinds de lente zet ze ook een nieuw concept neer: De Gasten van Veerle. Daarin ontvangt ze mensen in haar eigen huis, om te proeven van eten, verhalen en zelfs van stilte.
Tekst Anne Wislez – Foto’s Marleen Daniëls
‘In mijn personages zoek ik altijd naar de barst, naar het pijntje. Dat kan me zo ontroeren. Iets kan mij alleen maar raken als het niet helemaal perfect of af is’
Eén blik in haar huis toont je meteen dat hier geleefd wordt, en genoten, met toewijding zelfs. Je voelt je er meteen thuis. Alles is er comfy, huiselijk, en toch is er veel aandacht voor schoonheid. Oog voor detail, de kleine dingen des levens, des mensen. Ook de vrouw des huizes is een wolk van warmte. Veerle Dobbelaere is onze afspraak vergeten (‘Dat overkomt me nooit!’), maar ze zwiert de deur enthousiast open, schuift haar laptop opzij, maakt een koffietje voor me en de twee uren die volgen zitten we te kletsen alsof we oude vriendinnen zijn die nodig wat moesten bijpraten. Als acteren haar beroep is, dan doet ze daar alleszins niet aan in haar privéleven. Hier zit een vrouw van vlees en bloed, een waterval van woorden, een hart dat stroomt.
Het is alweer een paar jaar geleden dat ze op het witte doek schitterde met haar laatste rollen in SM Rechter, Smoorverliefd en Groenten uit Balen, maar Veerle heeft ondertussen niet stilgezeten. In 2010 haalde ze haar diploma als coach, ze heeft een blog Veerle & Ka, staat mee achter het label Clodette (‘een collectie voor alle hoekjes in je huis’, nu bij Serax), schreef twee jaar geleden het inspiratieboek Te gast bij Florina, en nu lanceert ze — met het oog op haar vijftigste verjaardag — een nieuw totaalconcept: De Gasten van Veerle. Daarin wil ze alle aspecten van het leven die haar begeesteren een plekje geven: tafelen, food, verhalen, schoonheid, vertraging, stilte en vooral verbinding. Een tafel van twaalf mensen die een middag lang thuiskomen bij elkaar. ‘Ik ben er zeker van dat het zal inslaan,’ zegt ze met sprankelende ogen, ‘want dit is wat mensen nu nodig hebben. Er is zo’n nood aan meer welzijn tegenover welvaart. We hebben nood aan verbinding met elkaar om de angst die we soms voelen te sussen. We moeten de wereld weer wat zachtheid bieden en opnieuw inzetten op soft skills.’
Is verbinden een van je sleutelwoorden?
VD: ‘Ja, als er iets is wat ik denk dat ik goed kan, dan is het dat. Omdat ik zelf van verbinding hou en omdat voor mij alles goed is zoals het is. Ik doe al lang aan mindfulness, ik train mezelf in het geen oordeel hebben. In de eerste plaats niet over mezelf, maar ook niet over anderen. Door die houding creëer je vanzelf ruimte om mensen zichzelf te laten zijn. In de Coaching Square, waar ik mijn opleiding gevolgd heb, wordt enorm ingezet op empathisch luisteren. En zelfs empathie is nog te veel, het gaat gewoon om aanwezig zijn en luisteren. Dat is zo belangrijk, maar we doen dat zo weinig. Ik herinner me dat wij vroeger in de kleuterschool zulke praatrondes hadden. Op maandagochtend mocht elk kind vertellen hoe zijn weekend was geweest, wat hij gedaan had, en dan luisterde iedereen.’
Je vraagt je mensen aan tafel ook om te vertragen, te verstillen. Waarom?
VD: ‘Wanneer we aan tafel gaan zitten, vraag ik in eerste instantie aan de tafelgenoten om elk gerecht in stilte te proeven. Om zintuiglijk te herfocussen: kijk, ruik en proef eens. We praten vaak zoveel dat we daar geen aandacht voor hebben. Daarnaast weet ik dat stilte mensen ook op een andere manier kan verbinden. Op de Stiltehoeve (Stiltehoeve Metanoia in Damme, nvdr) deden mijn man en ik eens een wandeling, in stilte. Ik denk dat we nog nooit zo dicht bij elkaar zijn geweest. Stilte kan erg verbinden, als je het durft aan te gaan. Dat wil ik mensen dus even laten proeven. Eigenlijk wil ik mensen allerlei proevertjes geven.’
