Op 30 juni wordt ze vijftig en dat is de perfecte leeftijd om even de balans op te maken van het leven, te overschouwen wat je wilt loslaten en waar je mee verder wilt gaan. Veerle Dobbelaere — nu te zien in Gent West — is niet alleen actrice, maar ook lifecoach en sinds de lente zet ze ook een nieuw concept neer: De Gasten van Veerle. Daarin ontvangt ze mensen in haar eigen huis, om te proeven van eten, verhalen en zelfs van stilte.
Tekst Anne Wislez – Foto’s Marleen Daniëls
‘In mijn personages zoek ik altijd naar de barst, naar het pijntje. Dat kan me zo ontroeren. Iets kan mij alleen maar raken als het niet helemaal perfect of af is’
Eén blik in haar huis toont je meteen dat hier geleefd wordt, en genoten, met toewijding zelfs. Je voelt je er meteen thuis. Alles is er comfy, huiselijk, en toch is er veel aandacht voor schoonheid. Oog voor detail, de kleine dingen des levens, des mensen. Ook de vrouw des huizes is een wolk van warmte. Veerle Dobbelaere is onze afspraak vergeten (‘Dat overkomt me nooit!’), maar ze zwiert de deur enthousiast open, schuift haar laptop opzij, maakt een koffietje voor me en de twee uren die volgen zitten we te kletsen alsof we oude vriendinnen zijn die nodig wat moesten bijpraten. Als acteren haar beroep is, dan doet ze daar alleszins niet aan in haar privéleven. Hier zit een vrouw van vlees en bloed, een waterval van woorden, een hart dat stroomt.
Het is alweer een paar jaar geleden dat ze op het witte doek schitterde met haar laatste rollen in SM Rechter, Smoorverliefd en Groenten uit Balen, maar Veerle heeft ondertussen niet stilgezeten. In 2010 haalde ze haar diploma als coach, ze heeft een blog Veerle & Ka, staat mee achter het label Clodette (‘een collectie voor alle hoekjes in je huis’, nu bij Serax), schreef twee jaar geleden het inspiratieboek Te gast bij Florina, en nu lanceert ze — met het oog op haar vijftigste verjaardag — een nieuw totaalconcept: De Gasten van Veerle. Daarin wil ze alle aspecten van het leven die haar begeesteren een plekje geven: tafelen, food, verhalen, schoonheid, vertraging, stilte en vooral verbinding. Een tafel van twaalf mensen die een middag lang thuiskomen bij elkaar. ‘Ik ben er zeker van dat het zal inslaan,’ zegt ze met sprankelende ogen, ‘want dit is wat mensen nu nodig hebben. Er is zo’n nood aan meer welzijn tegenover welvaart. We hebben nood aan verbinding met elkaar om de angst die we soms voelen te sussen. We moeten de wereld weer wat zachtheid bieden en opnieuw inzetten op soft skills.’
Is verbinden een van je sleutelwoorden?
VD: ‘Ja, als er iets is wat ik denk dat ik goed kan, dan is het dat. Omdat ik zelf van verbinding hou en omdat voor mij alles goed is zoals het is. Ik doe al lang aan mindfulness, ik train mezelf in het geen oordeel hebben. In de eerste plaats niet over mezelf, maar ook niet over anderen. Door die houding creëer je vanzelf ruimte om mensen zichzelf te laten zijn. In de Coaching Square, waar ik mijn opleiding gevolgd heb, wordt enorm ingezet op empathisch luisteren. En zelfs empathie is nog te veel, het gaat gewoon om aanwezig zijn en luisteren. Dat is zo belangrijk, maar we doen dat zo weinig. Ik herinner me dat wij vroeger in de kleuterschool zulke praatrondes hadden. Op maandagochtend mocht elk kind vertellen hoe zijn weekend was geweest, wat hij gedaan had, en dan luisterde iedereen.’
Je vraagt je mensen aan tafel ook om te vertragen, te verstillen. Waarom?
VD: ‘Wanneer we aan tafel gaan zitten, vraag ik in eerste instantie aan de tafelgenoten om elk gerecht in stilte te proeven. Om zintuiglijk te herfocussen: kijk, ruik en proef eens. We praten vaak zoveel dat we daar geen aandacht voor hebben. Daarnaast weet ik dat stilte mensen ook op een andere manier kan verbinden. Op de Stiltehoeve (Stiltehoeve Metanoia in Damme, nvdr) deden mijn man en ik eens een wandeling, in stilte. Ik denk dat we nog nooit zo dicht bij elkaar zijn geweest. Stilte kan erg verbinden, als je het durft aan te gaan. Dat wil ik mensen dus even laten proeven. Eigenlijk wil ik mensen allerlei proevertjes geven.’
‘Ik train mezelf in het geen oordeel hebben. In de eerste plaats niet over mezelf, maar ook niet over anderen. Door die houding creëer je vanzelf ruimte om mensen zichzelf te laten zijn’
Je lijkt me een bezige bij. Slaag jij erin om te vertragen?
VD: ‘Ik heb net nog een tweedaagse gevolgd in Nederland over happiness, en dan ben ik weer zo dolenthousiast omdat ik dan allemaal tools heb gekregen waarmee ik aan de slag kan. Sommige zaken lukken me, daar kan ik de discipline voor opbrengen, andere niet. Ik mediteer bijvoorbeeld twee keer twintig minuten per dag. Punt. Dat is een beslissing. Ik sta er vroeger voor op. We eten drie keer per dag, we poetsen onze tanden twee keer per dag … Als we dat kunnen, kunnen we evengoed andere dingen volhouden die we belangrijk vinden. Ik probeer nu ’s morgens een intentie neer te schrijven, omdat het zo anders is als je de dag begint met een intentie. Mijn man zou dat allemaal ook willen doen, zegt hij, omdat hij beseft dat het belangrijk is. Maar hij komt er niet toe, geen tijd. Vaak weten we zo goed wat we zouden moeten doen, maar we doen er zo weinig mee. Ik wil mensen graag concrete dingen meegeven om tot actie over te gaan.’
Als je hier binnenkomt, proef je schoonheid. Wat betekent schoonheid voor jou?
VD: ‘Ik hou ervan om mensen in schoonheid te verbinden. Let op, schoonheid kan lelijkheid zijn. Ook in iets lelijks kan je schoonheid zien; daar bestaat tegenwoordig zelfs een naam voor, wabi sabi, de kunst van imperfectie. Ik vind dat prachtig. Ik kan genieten van een stad die half af is. In mijn personages zoek ik altijd naar de barst, naar het pijntje. Dat kan me zo ontroeren. Iets kan mij alleen maar raken als het niet helemaal perfect of af is. Ook schone gedachten vind ik belangrijk. Het leven is wat je gedachten ervan maken. Je hebt mensen die in de grootste shit toch die vreugde, die zinvolheid kennen, omdat ze in hun hoofd anders denken. Schone gedachten hebben over jezelf is belangrijk. Jezelf niet steeds beoordelen, maar juist mildheid inbrengen. Begrip, empathie, het hoort voor mij allemaal bij schoonheid.’
Je wordt dit jaar vijftig, is dat een kaap voor jou? Een moment om de balans op te maken?
VD: ‘Ik ken vrouwen die het verschrikkelijk vinden om vijftig te worden. Ik heb dat niet, ik ben er niet bang voor. Het is beter dan 49. Vijftig is een getal dat iets betekent, het is een getal waar mensen zich toe verhouden. Dat vind ik op zich wel leuk, want ik ben ook wel een speler, in de brede zin van het woord. Ik speel graag met dingen, zoals een kind. Je mag jezelf niet te veel au sérieux nemen. Daar wint niemand iets mee, jijzelf in de laatste plaats. Ik vind het juist leuk om dingen lichter te maken. Ook diepe dingen kan je lichter maken met lucht, en daarmee bedoel ik niet dat je het bagatelliseert. Integendeel, ik denk dat je iets veel meer au sérieux neemt als je er ook licht en lucht aan toevoegt.’
En je ontdekt op die leeftijd misschien ook wat je echt belangrijk vindt …
VD: ‘Ik heb al veel dingen gedaan in mijn leven, in fases. Ik heb al zoveel beleefd. Dat neigt naar fragmentatie. Dat is een deel van wie ik ben, maar soms is die split focus voor mij te vermoeiend. Daarom dacht ik, laat ik nu ik vijftig ben een aantal dingen waardoor ik gepassioneerd ben, samenbrengen. Mensen, in niet te grote groep. En met eten, want ik geloof in voeding als medicijn, gezonde biovoeding. Iedereen heeft recht op zijn roes en zondes, en ik ben niet fanatiek, maar ik geloof wel dat wat we eten belangrijk is. We moeten dat vernuftige systeem dat ons lichaam is op de juiste manier voeden. Ik hou van mensen die heel puur met eten bezig zijn. Met hun handen in de grond en enkel lucht, water, zon en aarde. Ik wil een platform bieden aan foodies die met voeding bezig zijn op een schone manier, schoon voor de wereld en het systeem. Omdat we onszelf en het systeem te dikwijls, te veel vervuilen. Ik wil mensen laten stilstaan bij een aantal belangrijke dingen. Want als je bewuster bent, kan je beter kiezen. Wat helpt me, wat helpt me niet? Soms zit je maar te dobberen op die grote zee, maar waar wil je eigenlijk naartoe? Het helpt om daarbij stil te staan.’
‘Dat onzekere kind leeft nog in ieder van ons. In mijn coachingopleiding heb ik ooit een uur staan huilen omdat ik maar niet gezegd kreeg wat mijn talenten zijn. Ik blokkeerde totaal’
Schuift daardoor het acteren op het achterplan?
VD: ‘Toch niet. Ik ben nu nog tot half juni op tv (via Play of Play More-abonnement op Telenet, nvdr) te zien in Gent West, een reeks in de vrouwengevangenis. Waar twee bendeleiders zijn: Gilda De Bal en Charlotte Anne Bongaerts. Ik speel Gilda’s schaduw. Ik vond het geweldig om te doen. Meestal speel ik grote rollen met veel verantwoordelijkheid en daar hou ik wel van, maar dit was een kleine rol en dat geeft zoveel vrijheid. Ik ben gaan focussen op andere dingen dan de tekst, op haar uiterlijk en houding. Ik wilde echt investeren in die kop. Mensen zeggen dat ik toch heel aanwezig ben in die serie en dat ligt daaraan, denk ik. Deze zomer draaien we de tweede reeks. Verder geef ik natuurlijk coaching en doe nog allerlei dingen. Maar ik ben nog niet uitgespeeld. Als er een mooie rol voorbijkomt, moet alles wijken. Ik ben en blijf actrice in hart en nieren en als ik iets doe, is het voor de volle 2 000 procent. Maar ik kies wel enkel de verhalen uit die ik echt wil vertellen.’
Wou je actrice worden om in de kijker te staan?
VD: ‘Nee! Dat vind ik echt vreselijk. Dat is een van de redenen waarom ik een stap terug gedaan heb. Mij zie je zelden op premières, ik ben een echte muurbloem. Zo’n massa is me te veel. Mijn engagement is te groot in relaties, ik kan dat moeilijk begrenzen. Als ik een grote groep mensen zie, krijg ik het benauwd en denk ik: hoe kan ik nu naar iedereen echt luisteren? Hoe kan ik iedereen aandacht geven? En wat verwachten ze van mij? Niet dat ik een pleaser ben, maar ik wil mensen wel iets geven. Zo’n massa trotseren vind ik dus echt moeilijk. Van mijn lichting acteurs, de mensen die in mijn klas zaten bijvoorbeeld, zijn er weinigen bekend geworden. Omdat dat toen niet onze ambitie was. Wij wilden allemaal vertellers zijn, troubadours. Of we wilden verhalen maken. Maar we wilden niet bekend zijn. Ik heb ook altijd geweten dat ik als acteur niet alleen op een podium wilde staan. Dat is doodgaan voor mij. Ik wil samen met mensen dingen doen. Cocreatie is voor mij van fundamenteel belang. Ik heb één keer in mijn leven een monoloog gedaan en ik ben toen met die voorstelling gestopt. Wegens te angstig; ik kreeg angstaanvallen op het podium. Daar zit je dan in dat zwarte gat te kijken …’
Hoe dichtbij mogen mensen komen die aan je tafel komen zitten?
VD: ‘Heel dichtbij. Ik heb nul gêne, rond niks. Dat maakt dat ik mensen ook die ruimte geef. Ik ben niet bang om mijn kwetsbaarheid te tonen. Maar ik creëer wel de veiligheid waarbinnen dat kan gebeuren. Veiligheid is voor mij een sleutelwoord. Ik kan veiligheid creëren door te verbinden met jou, want dan kijk ik naar je en ik vertrouw je. Maar dat gaat niet als ik niet een op een voor iemand sta, als ik in de anonimiteit van een publiek in een zwart gat moet kijken. Dan kan ik niet kijken en zien dat het goed is. Vertrouwen is een essentie, ook in mijn relatie. Vertrouwen gaat erom dat je weet dat wat een ander doet goed bedoeld is, ongeacht het effect, en dat ook hetgeen jij doet — hoe schoon of hoe lelijk ook — gezien wordt als gebeurd vanuit goede bedoelingen.’
Hoe ga je om met een onveilige omgeving?
VD: ‘Vroeger zorgde een voor mij vijandige omgeving ervoor dat ik moest overleven in plaats van te leven. Nu word ik vijftig en weet ik dat ik genoeg verzameld heb, ook eigenwaarde, veerkracht en verantwoordelijkheid, om daarmee om te gaan. Ik geef de verantwoordelijkheid voor mijn eigen leven niet meer af. Als ik in een minder veilige omgeving zit, dan weet ik nog altijd dat ik diegene ben die er anders naar kan kijken, of er iets aan kan doen, bijvoorbeeld gewoon door weg te wandelen. We wijzen altijd naar dingen buiten ons, het regent, dus we zijn ongelukkig. Mijn baas is ambetant, dus ik ben ongelukkig. Mijn man luistert niet naar me, dus ik ben ongelukkig. Op een gegeven moment ben je het beu om ongelukkig te zijn omwille van het gedrag van een ander en neem je de verantwoordelijkheid voor je eigen leven in handen.’
Ben je veel veranderd in die vijftig jaar?
VD: ‘Ik geloof dat ik geëvolueerd ben. Een echt ander mens ben ik niet geworden, maar ik denk wel dat er veel schillen van de ajuin afgepeld zijn. Ik heb waardevolle lessen geleerd en ook hard aan mezelf gewerkt. Ik was vroeger onzekerder — of niet echt, want dat kleine onzekere kind zit nog in ieder van ons. Alleen: ik brulde soms zo hard om dat te verstoppen. En nu doe ik dat niet meer. (lacht) Misschien zou ik mezelf vroeger een ambetant jonk hebben gevonden, zo tussen mijn zestien en negentien jaar. Ik was een groot lawijt. Stond op tafel te springen, terwijl ik nu denk: het is goed, Veerle, het is goed … Dat is pure onzekerheid. Maar ik kom mezelf nog tegen, hoor. In mijn coachingopleiding heb ik ooit een uur staan huilen omdat ik maar niet gezegd kreeg wat mijn talenten zijn. Ik blokkeerde totaal. Straf, hoor. Dat is dezelfde onzekerheid als bij dat tienermeisje van toen.’
Het zijn geen evidente tijden, met stress, en drukte, en aanslagen. Wat zijn de dingen die jou hoop geven?
VD: ‘Ik geloof echt in de goedheid van de mensen. Ik geef zes keer per jaar mijn masterclass Inspirerend spreken, in groepjes van dertig mensen. Drie dagen lang. Spreken vraagt een grote kwetsbaarheid. Ik hou zelf van authenticiteit, dus ik leer mensen om daar te staan zoals ze zijn, met hun sterke en zwakkere kanten. Wel, ik nodig iedereen die een negatief mensbeeld heeft uit om die class mee te beleven. Na drie dagen stap je buiten met het idee: de mens is goed. Hoe die mensen elkaar helpen, naar elkaar kijken en luisteren … Prachtig. Het enige wat nodig is, is de ruimte creëren waarin dat kan gebeuren. Dat is wat ik probeer te doen. Misschien is het naïef of utopisch, maar ik geloof dat er minder mensen nodig zijn om het goede in de wereld neer te zetten dan er mensen nodig zijn om het kwade te berokkenen. Ik geloof dat als tien mensen in een groep van honderd bezig zijn met die zachtere dingen, met verbinding, empathie, reflectie en verantwoordelijkheid, dat die negentig andere ook zachter zullen worden. Na een aanslag worden we allemaal even heel erg door elkaar geschud, de angst wordt aangewakkerd. Maar de dag daarna zie je toch weer hoe iedereen de handen in elkaar slaat en er vooral sprake is van solidariteit. Je kan je afvragen: zijn daarvoor zulke gruwelijke dingen nodig? Absoluut niet. Maar het toont toch wel de veerkracht die in mensen zit. Dat stemt me hoopvol, ja.’
meer info www.veerledobbelaere.be
Zin om een van De Gasten van Veerle te zijn?
… en je over te geven aan deze heerlijke experience die lichaam en geest op een fijne en gezellige manier voedt? Dat kan tegen de speciale Psychologies-kortingprijs van € 120 i.p.v. € 165. Daarvoor krijg je in een warmhartig gezelschap een succulent biomenu, een coaching rond het thema van de dag (check daarvoor de website), verhalen die je raken, inspiratie om je leven verder aan te pakken en proefmomenten van schoonheid, vertraging, stilte en verbinding. Deze actie loopt t.e.m. 31 december 2017. Je kan het ook cadeau geven aan iemand, Veerle stuurt je dan een cadeaubon. Ga naar www.degastenvanveerle.be en schrijf je in met vermelding van de Psychologies-code PSY062017.
