Veel vrouwen zijn moe en onzeker omdat ze geneigd zijn om hun werk anders aan te pakken dan wat ze anderen zien doen. Zou het kunnen dat ze volgens feminiene principes werken in een wereld die eerder masculiene kwaliteiten waardeert en beloont? Zo lijkt het inderdaad, ontdekt onze journaliste tijdens de opleiding M/V in Balans, een ontwikkeltraject voor professionals. Een eyeopener.
Tekst: Hade Wouters – Beeld: Shutterstock
‘Deze opleiding heeft me sterker en kwetsbaarder gemaakt tegelijk, maar ook veel authentieker en minder vermoeid’
Nee, ik ben niet uitgesproken feministisch. De barricades, ik ben blij dat ze bevolkt zijn, maar ik hoef daar niet per se te staan. En toch heb ik me ingeschreven voor een opleiding over balans tussen mannelijke en vrouwelijke krachten en kwaliteiten. Women only.
Ik werk graag, maar ik word er bij momenten erg moe van. De vermoeidheid zit voor een stukje in het gevoel dat ik me heel de tijd aanpas aan mijn veelal mannelijke collega’s. Vaak lukt dat prima. Dan ben ik one of the guys. Maar ’s avonds lig ik dan paraplu op de bank. Ik lijk andere dingen belangrijk te vinden en anders te functioneren. Ik kan moeilijk projecten doen waar ik niet in geloof maar die wel snel succes opleveren. Ik vind het lastig om als adviseur vol zelfvertrouwen aan een organisatie te beloven dat ik hun problemen wel fix, want ik weet het allemaal niet zo zeker. Ik twijfel en vertraag almaar vaker, in besluitvorming, in het maken van een plan, in het voorstellen van een aanpak. Ik werk liever langer aan een tekst waar ik helemaal achter sta, dan wat op papier te gooien en de deadline te halen. En van al die dingen word ik onzeker omdat ze zo haaks staan op wat ik anderen zie doen.
Tijdens de proefavond van de opleiding kom ik in aanraking met een andere manier van denken, en voor het eerst denk ik dat ik mogelijk volgens vrouwelijke principes werk in een wereld die mannelijke krachten en kwaliteiten waardeert en beloont. Dat ik daarom geen ontslag moet nemen, maar dat ik vanuit mijn inzichten en intuïtie iets te bieden heb. Weerwerk, aan al die soms brute kracht. Dat ik de wereld moet veranderen! Ik schrijf me in voor de opleiding. Zes dagen lang zal ik in een groep van tien vrouwen denken en leren over balans tussen mannelijkheid en vrouwelijkheid, binnen mezelf, in processen met groepen en in coaching van individuen.
Dag 1 & 2
Balans tussen het mannelijke en vrouwelijke IN MEZELF
We beginnen met een tweedaagse op een bijzondere locatie. De groep vrouwen die ik leer kennen is heel verscheiden. Er zijn vrouwen uit het bedrijfsleven, vrouwen uit de consultingwereld en vrouwen die werken rond therapie en persoonlijke ontwikkeling. De opleiding is geen coachingopleiding, maar eerder een specialisatie, bedoeld voor vrouwen die andere(n) (vrouwen) aansturen, begeleiden of coachen of dat in de toekomst willen doen. Het gaat dus om een groep van professionals. Dat voelt heel prettig, omdat ik niet op zoek was naar groepssessies rond persoonlijke ontwikkeling. De opleiding is women only omdat het volle potentieel in vrouwen gemakkelijker en dieper aangeboord kan worden in een groep van vrouwen, en wordt gegeven door Tamara Lenaerts en Gil Renders. Tamara is experte in het werken met (vrouwelijke) groeps- en teamdynamieken en het coachen van sprekers, Gil is leiderschapscoach en begeleidster van trajecten rond bezield spreken en persoonlijke transformatie.
De eerste ochtend maken we kennis met elkaar en duiken we in de geschiedenis van het feminisme. Ik realiseer me dat sommige vanzelfsprekendheden nog niet eens zo gek lang geleden gerealiseerd zijn. In 1958 is ‘de gehoorzaamheid van de vrouw aan de man in het huwelijk’ afgeschaft en pas in 1976 kregen man en vrouw gelijke rechten binnen het huwelijk.
Ik maak kennis met de evolutie in het denken over de verhouding tussen mannen en vrouwen. Van een stellig geloof in gelijkheid van man en vrouw, over het idee dat we allemaal mensen zijn en dat mannelijkheid en vrouwelijkheid slechts een van de mogelijke verschillen tussen individuen zijn, of het idee dat de maatschappelijke structuren vrouwen onderdrukken en mannen meer kansen geven, tot het vieren van de ongelijkheid en het waarderen van de eigen en dus verschillende krachten en kwaliteiten van mannelijkheid en vrouwelijkheid.
Er is veel herkenning in de groep en we delen ervaringen, zoals dat we onszelf vaak in turbostand moeten zetten, oppeppen, om de boel draaiende te houden. Ten koste van onszelf. Of hoe we de verworvenheden van het feminisme bij momenten als een nieuw keurslijf ervaren. We kunnen kiezen en we mogen veel, maar mogen we ook sommige dingen niet willen?
(…)
Lees verder in de septembereditie van Psychologies
