Tinder

57 dates had hij het afgelopen jaar en met 28 eindigde de avond in bed. Verbazend, zei hij, hoeveel rijpere vrouwen dat doen als je hen trakteert op een goed etentje en wat glazen wijn. Ik slik even omwille van zijn denigrerende toon, maar besef tegelijkertijd dat het me raakt omdat het een realiteit is. Met geen van hen is het wat geworden. Altijd was er iets dat niet paste in de gelegde puzzel die zijn leven is. Te veel, te jonge of moeilijke kinderen, honden, katten of carrières die overmatig aandacht opeisen, weinig geld en dus uit op het zijne, veel geld en dus bedreigend voor zijn positie van voorziener. Hij gaat nog wat door over het weinig rooskleurige leven van rijpere vrouwen. Ploetermama’s met geldzorgen, onaantrekkelijke, uitgezakte dikkerds die geen man ziet staan, bitches met geld omdat ze slim de ex pluimden. En het enige wat ze allemaal zoeken, is een man om hun complexe leven zorgelozer te maken. But what’s in it for me?, zegt hij met een glimlach, alluderend op de hit van Amy Diamond.

Zijn verhaal doet me naar adem happen. Ik zie een stoet van relationeel uitgeprocedeerden, emotioneel wrakhout zoals ooit een andere man het pijnlijk plastisch omschreef. Ik voel en ruik de wanhoop die ik ook telkens bespeur in al die reeksen, columns in vrouwenbladen, posts op Facebook, waarbij vrouwen hun leven als single beschrijven. Kwetsbaar, ja, maar uiteraard tot op de hoogte dat het aantrekkelijk blijft, likes en medeleven oplevert, geen medelijden. Ik weet dat het dieper en verder gaat, hun leven al te vaak het zin- en vreugdeloze geploeter niet overstijgt. Na zijn vertrek staart zijn pijnlijk onrealistische eisenlijst me aan vanop mijn computer, en ik heb het even gehad. Natuurlijk zit er achter zijn brutale façade veel eenzaamheid en onvermogen. Devalueren om niet zelf afgewezen te worden. Maar leuk is anders. Ik zie op tegen mijn laatste afspraak die dag, een 47-jarige single moeder. Haar gulle, enthousiaste lach neemt me direct mee. Ja, haar leven is zwaar, maar hé, er zijn nog altijd de vriendinnen van de loopclub, de zon die schijnt, de kinderen die hun weg vinden, koffie. Ze was ook even actief op dat ene netwerk, maar de vleeskeuring schrok haar af en het tempo, de inwisselbaarheid, haalde haar uit haar evenwicht. En ontstellend hoe snel velen aanstalten maken voor, je weet wel, zegt ze. Ze wil echt contact met mannen die ook daarnaar verlangen. Geen schitterend vlammetje dat even snel uitdooft als oplicht, de echte betekenis van het woord Tinder, maar een vuur dat krachtig brandt en verwarmt. En als ze buiten stapt, geloof ik er opnieuw in.