Tijd voor plan B?
Wat voorafging
Evi Renaux: ‘Ik werkte in de media, eerst voor televisie, later voor de magazinepers, een fantastisch boeiende job in een heel snelle en flitsende wereld. Ik had een goed loon, een mooie bedrijfswagen en bedacht de ene creatieve oplossing na de andere om de targets te halen. Mijn hersenen draaiden voortdurend op volle toeren maar ik deed mijn werk dolgraag, tot op de dag dat ik wakker werd met helse pijnen. Mijn rug stond scheef, ik kon niks meer. Ik kampte al even met hoofdpijn maar de dokters schreven dat toe aan het feit dat ik op korte tijd mijn vader was verloren, aan het scheiden was en naast mijn drukke job ook een dochter van tweeëneenhalf moest opvoeden. Aanvankelijk weten ze de scheefstand aan een bijwerking van medicatie. Maar toen mijn rug niet verbeterde nadat ik daarmee gestopt was, uitte een arts de diagnose van een posttraumatische psychose. Het jammere van de zaak is dat eens zo’n term in je medisch dossier komt te staan, ze daar in andere ziekenhuizen op verder bouwen en geen andere pistes meer onderzoeken.
Ondertussen werd mijn toestand almaar erger. De scheefstand bleef, ik doorstond helse pijnen in mijn rug en been, en kreeg uiteindelijk verlammingsverschijnselen. Op den duur had ik zo’n pijn dat ik aan dezelfde dosis morfine zat als voor een palliatieve sedatie. Ik heb bijna een hartstilstand gekregen omdat mijn hartspier het aan het begeven was. Pas twee jaar later hebben mijn moeder en ik een dokter gevonden die niet vast verbonden was aan een ziekenhuis en de bijbehorende conventie die zegt dat ziekenhuizen elkaar niet mogen tegenspreken. Die neurologe was bereid om het onderzoek opnieuw van voor af aan te beginnen. Ze is de gaten in mijn dossier gaan zoeken, en heeft ze ook gevonden. We weten niet met honderd procent zekerheid of de puzzel nu werkelijk helemaal ligt, maar gezien het feit dat ik nu redelijk functioneer, denk ik dat zij het beste tegen de juiste diagnose aanzit: zij vermoedt dat er een ruggenmergontsteking is geweest, die niet werd gezien. De reden daarvoor kennen we intussen, maar het heeft geen zin om daar nog iemand met de vinger te wijzen. Er zijn fouten gebeurd, helaas. De tijd die verloren is gegaan heeft ervoor gezorgd dat mijn lichaam veel schade heeft opgelopen die niet meer te herstellen is. Genezen zal ik niet meer, er is te veel kapot in mijn lichaam. Mijn rug wordt om de twee dagen opnieuw ingetaped, ik ben nooit meer zonder hoofdpijn en ik kan de dag nog altijd niet doorkomen zonder morfine. Maar ik heb me verzoend met mijn situatie, ik kijk niet meer terug, noch ver vooruit. Ik leef in het nu, dat vind ik heel bevrijdend. Ik kan tegenwoordig – veel meer dan vroeger – heel blij zijn met vandaag.’
Meer lezen
Plan B van Evi Renaux is uitgegeven door uitgeverij WPG en ligt nu in de winkel.
Hoe Evi Renaux haar plan B vorm geeft, kan je lezen op haar website en blog: www.rue-no.be
