Wat als je morgen opstaat en niet meer kan doen wat je altijd al deed? Hoe geef je je leven dan zin? Wat is jouw alternatief? Evi Renaux maakte het mee en vond de kracht om haar tegenslag om te buigen naar een heel nieuw levensplan. Via haar boek inspireert ze anderen om ook te gaan voor hun Plan B.

Tekst Sigyn Elst – Foto Shutterstock

‘Mijn dochter droomt er al sinds ze 10 jaar is van om dokter te worden’, zegt Anne, de mama van Dorien (18). ‘Ze was niet geslaagd voor het ingangsexamen in juni, een grote teleurstelling voor ons hele gezin. We hadden er zo naartoe gewerkt.’ Ook Rose, mama van 3 kinderen van 11, 9 en 8 jaar, zag afgelopen zomer haar plannen overhoop gehaald toen een plotse en onverklaarbare aandoening haar echtgenoot wekenlang aan het ziekenbed gekluisterd hield en ze hun droomvakantie moest annuleren. ‘Niet weten wat er met mijn man scheelt is ondraaglijk’, zegt ze. ‘Het zet ons hele leven op losse schroeven. Ik blijf wel positief. De onderzoeken zijn nog aan de gang, dus hopelijk kan er snel gericht naar medicatie gezocht worden. Wie weet kunnen we onze reis naar Indonesië toch tijdens de kerstvakantie maken.’ Je leven van de ene dag op de andere overhoop gehaald zien. Het overkwam ook Evi Renaux (31) toen ze op de ochtend van 1 juli 2013 wakker werd met helse pijnen, een scheefstaande rug en een slepend been. Pas na 2 jaar kwam er een diagnose (zie kader) maar toen was de schade al permanent. Over haar transformatie van carrièrevrouw – op hoge hakken – naar een leven op een heel ander tempo én op sportschoenen, schreef ze het boek Life on sneakers. Ondanks alles werd het een boek met een positieve boodschap over veerkracht en het feit dat elk einde het begin kan zijn van iets nieuws. ‘Die boodschap is wonderwel overgekomen’, zegt Renaux. ‘Ik krijg mails van mensen die in een scheiding zitten, wiens huis is afgebrand, die een dierbare verloren hebben of die ooit succesvol waren maar koudweg op een zijpad werden geplaatst. Ik ben zo blij dat ik hen met volle overtuiging kan zeggen dat je ook na een ferme tegenslag dankbaar kan zijn. Ik ben blij met mijn leven zoals het nu is, het is absoluut mogelijk om van nul opnieuw te beginnen.’

Van onmacht naar dankbaarheid

‘Als je lichaam van de ene dag op de andere niet meer mee wil, ervaar je veel onmacht en verdriet’, zegt Evi. ‘Het was verschrikkelijk om geleidelijk aan te beseffen dat alles waar ik van droomde niet meer zou kunnen. Soms ging het even wat beter en kreeg ik weer een sprankel hoop op een miraculeuze genezing. Op een bepaald moment had ik door dat dat nooit meer zou gebeuren. Dan kwamen de vragen: wat nu, ik ben nog zo jong, het is toch niet mogelijk dat ik gevangen zit in een lichaam dat niet meer mee wil? Ik was er ook sterk van overtuigd dat alles wat ik daarvoor deed, het enige was wat me gelukkig kon maken. Mijn eeuwig drukke job, ik deed ze zo graag, mijn leven bestond uit niks anders.’ Mensen die niet meer gelukkig zijn met hun baan, met een financiële situatie of in een relatie, worstelen vaak met gelijkaardige gevoelens: ze weten dat er iets moet veranderen om weer controle te krijgen over hun leven en hun persoonlijk geluk, maar het hele idee van verandering kan hen letterlijk in ademnood brengen. ‘Klopt’, zegt Evi. ‘Ik heb gelukkig geen aanleg voor depressie, maar toch was er een moment dat ik dacht: als ik niet meer kan doen wat ik daarvoor deed, dan hoeft het voor mij niet meer.’ Om te proberen meer vat te krijgen op de nieuwe situatie vroeg ze zich af waar ze zoal goed in is. ‘Heel lang was het antwoord: niks, ik kan echt niks.’ Toch zette ze door en bleef zoeken naar wat ze de essentie van zichzelf noemt. ‘Dat was verdomd lastig’, zegt ze. ‘Ik verplichtte mezelf om te graven, mezelf tegen te komen. Uiteindelijk begon ik luidop vragen te stellen.’ Zichzelf bevragen bleek een heel effectieve manier om tot de contouren van een plan B te komen. ‘Vraag jezelf af wat je graag deed als kind, ga op zoek naar oude vriendenboekjes. Wat vulde je daar allemaal in bij hobby’s en toekomstdromen? Ik begon ook mijn omgeving te bevragen: waar vinden jullie dat ik goed in ben, wat zijn mijn kwaliteiten? Heel confronterend, iedereen werd op den duur horendol van mij, maar ik moest mezelf gewoon opnieuw leren kennen. Eerst leek het zo logisch om mijn oude marketingbaan in de media om te ruilen voor een soortgelijke baan in een andere sector. Toen besefte ik dat ik dat helemaal niet meer wou, dat dit een kans was om iets anders te mogen doen. Dat begon met het posten van een iets langere en meer persoonlijke status op Facebook. Daarop kreeg ik zoveel goede reacties dat ik met de hulp van mijn vriend met een eigen blog ben begonnen. Daar herontdekte ik de liefde voor het schrijven en het delen van mooie dingen. Het werd de plaats waar ik mijn leven heb herschreven. Ik blog, ik schrijf voor opdrachtgevers of help hen met marketing, PR of sociale media en maak supergezellige koffiemokken in keramiek die je kan kopen via mijn website. Het leven had voor mij kunnen beslissen om ermee te stoppen. Ik ervaar dit echt als een nieuwe kans die ik heb gekregen. Ik ben dankbaar.’

Tijd voor plan B

Wat als je morgen opstaat en je niet meer kan doen wat je altijd al deed? Heb jij een plan B? ‘Ik daag iedereen uit om daarover na te denken’, zegt Evi. ‘Naast mezelf bevragen ben ik ook cursussen en workshops gaan volgen, vooral keramiek lag me goed. Creatief bezig zijn heeft me geholpen om mijn plan B vorm te geven. Ik raad dat iedereen aan. Het verzet je gedachten waardoor er plaats komt voor nieuwe ontdekkingen in jezelf. Als je begint te reflecteren zit er altijd wel ergens iets in je verborgen dat duidelijk maakt wat je graag zou willen doen, maar waar je nooit de kans toe hebt gekregen.’ Iedereen kan werk maken van een Plan B. Dat is voor Evi Renaux een belangrijke boodschap. ‘Plan B hoeft niet pas vorm te krijgen na een fundamenteel negatieve ervaring’, zegt ze. ‘Heel vaak hoor ik mensen zeggen “mocht ik ooit … dan zou ik dit of dat gaan doen”. Het is jammer dat die “mocht ik ooit” er vaak eerst moet komen. Als je een droom hebt, waarom durven mensen daar niet voor te gaan? Je moet voor je passie durven gaan omdat je dat wilt. Dat is niet gemakkelijk, hè. Ik merk dat de mensen die niet gedwongen werk moeten maken van een plan B zoals dat voor mij wel het geval was, er vaak nog meer mee worstelen. Je vindt altijd wel een reden om het uit te stellen. De mensen die nog min of meer comfortabel in plan A zitten hebben het vaak het moeilijkst. Kiezen voor jezelf en voor je eigen geluk doe je blijkbaar nog altijd niet gemakkelijk. In mijn nieuwe boek zal ik iedereen aansporen om voor je plan B te gaan omdat je dat zelf wilt, niet omdat je gedwongen wordt door ziekte, een scheiding of een ontslag. Laat plan B er alsjeblieft ook mogen zijn omdat je er gewoon gelukkig van wordt.’

Wat voorafging

Evi Renaux: ‘Ik werkte in de media, eerst voor televisie, later voor de magazinepers, een fantastisch boeiende job in een heel snelle en flitsende wereld. Ik had een goed loon, een mooie bedrijfswagen en bedacht de ene creatieve oplossing na de andere om de targets te halen. Mijn hersenen draaiden voortdurend op volle toeren maar ik deed mijn werk dolgraag, tot op de dag dat ik wakker werd met helse pijnen. Mijn rug stond scheef, ik kon niks meer. Ik kampte al even met hoofdpijn maar de dokters schreven dat toe aan het feit dat ik op korte tijd mijn vader was verloren, aan het scheiden was en naast mijn drukke job ook een dochter van tweeëneenhalf moest opvoeden. Aanvankelijk weten ze de scheefstand aan een bijwerking van medicatie. Maar toen mijn rug niet verbeterde nadat ik daarmee gestopt was, uitte een arts de diagnose van een posttraumatische psychose. Het jammere van de zaak is dat eens zo’n term in je medisch dossier komt te staan, ze daar in andere ziekenhuizen op verder bouwen en geen andere pistes meer onderzoeken.
Ondertussen werd mijn toestand almaar erger. De scheefstand bleef, ik doorstond helse pijnen in mijn rug en been, en kreeg uiteindelijk verlammingsverschijnselen. Op den duur had ik zo’n pijn dat ik aan dezelfde dosis morfine zat als voor een palliatieve sedatie. Ik heb bijna een hartstilstand gekregen omdat mijn hartspier het aan het begeven was. Pas twee jaar later hebben mijn moeder en ik een dokter gevonden die niet vast verbonden was aan een ziekenhuis en de bijbehorende conventie die zegt dat ziekenhuizen elkaar niet mogen tegenspreken. Die neurologe was bereid om het onderzoek opnieuw van voor af aan te beginnen. Ze is de gaten in mijn dossier gaan zoeken, en heeft ze ook gevonden. We weten niet met honderd procent zekerheid of de puzzel nu werkelijk helemaal ligt, maar gezien het feit dat ik nu redelijk functioneer, denk ik dat zij het beste tegen de juiste diagnose aanzit: zij vermoedt dat er een ruggenmergontsteking is geweest, die niet werd gezien. De reden daarvoor kennen we intussen, maar het heeft geen zin om daar nog iemand met de vinger te wijzen. Er zijn fouten gebeurd, helaas. De tijd die verloren is gegaan heeft ervoor gezorgd dat mijn lichaam veel schade heeft opgelopen die niet meer te herstellen is. Genezen zal ik niet meer, er is te veel kapot in mijn lichaam. Mijn rug wordt om de twee dagen opnieuw ingetaped, ik ben nooit meer zonder hoofdpijn en ik kan de dag nog altijd niet doorkomen zonder morfine. Maar ik heb me verzoend met mijn situatie, ik kijk niet meer terug, noch ver vooruit. Ik leef in het nu, dat vind ik heel bevrijdend. Ik kan tegenwoordig – veel meer dan vroeger – heel blij zijn met vandaag.’

Meer lezen

Plan B van Evi Renaux is uitgegeven door uitgeverij WPG en ligt nu in de winkel.
Hoe Evi Renaux haar plan B vorm geeft, kan je lezen op haar website en blog: www.rue-no.be