Thrillerauteur Karin Slaughter: ‘Mocht ik in deze tijd kind geweest zijn, zat ik waarschijnlijk aan de medicatie’

‘Ik ben opgegroeid zonder mijn biologische moeder. Voor mij is dat normaal. Ik ben elke keer verbaasd over hoe verbaasd mensen daarover zijn‘

 

Je schreef die dingen niet omdat je je zussen niet graag mocht?

KS: ‘Oh nee hoor. Ik haatte ze (lacht). Maar het zijn mijn zussen, dus ik houd ook van hen. De verhalen die mijn vader ons vertelde, hadden ook al altijd een duister kantje. In het Zuiden waar ik ben opgegroeid, is er een trend tot gothic, een sombere, zelfs morbide stijl, ook wat de humor betreft. Wat mijn interesse in misdaad zeker ook heeft doen groeien, is het feit dat er vlak bij onze woonplaats ooit een beruchte seriemoordenaar aan het werk was. Ik was op dat moment acht jaar. Op twee jaar tijd heeft de dader minstens 28 slachtoffers gemaakt en ook al waren dat altijd zwarte kinderen uit arme gezinnen, toch heeft dat een enorme impact op mij gehad. Ik werd plots beperkt in mijn bewegingsvrijheid, mocht niet meer zomaar gaan fietsen op straat zonder dat mijn ouders wisten waar ik rondhing. Misdaad heeft een enorme impact op de levens van mensen. Zelfs mensen die het slachtoffer niet kennen, kunnen de effecten ervan voelen. Dat feit heeft me altijd geboeid. Ik denk daar veel over na.’

Ben jij ooit naar een psycholoog geweest voor iets waar je mee worstelde?

KS: ‘Ik heb de schoolpsycholoog een aantal keren bezocht. Ik ben thuis vertrokken toen ik achttien jaar was en ben naar de stad verhuisd. De universiteit waar ik me toen had ingeschreven, vereiste dat je eerst op gesprek ging bij de psycholoog. Ik vond dat best fascinerend. Vooral het idee dat ik met iemand kon praten die elke dag tracht uit te zoeken waarom mensen op een bepaalde manier handelen, vond ik extreem boeiend. Ook om te weten te komen hoe het voelt voor iemand die in therapie is.’

Had je als jongere ooit issues met de zoektocht naar je identiteit, of…

KS: ‘Ik was altijd behoorlijk zeker over mijn identiteit. Ik had wel wat onzekerheden over het wegtrekken van huis en voor het eerst alleen wonen. Ik mocht van mijn vader naar onze lokale universiteit gaan maar als ik naar Atlanta wilde gaan studeren, moest ik dat zelf betalen. Ik had dus een baan nodig overdag en volgde de lessen ’s avonds. Daar heb ik wel mee geworsteld, het was een moeilijke periode. Daar heeft de psycholoog me goed bij geholpen. Ze heeft me de tools aangereikt om uit te zoeken wat ik echt wilde in mijn leven. Uiteindelijk is het zij die me heeft helpen beslissen om te stoppen met studeren.’

Echt? En ze was verbonden aan de universiteit?

KS: ‘Ja, ik weet dat dit gek klinkt. Maar om geld te verdienen, was ik een eigen zaak begonnen die lichtreclame voor gevels verkocht. Die zaak draaide goed, dus dat maakte de beslissing eenvoudiger. Ondertussen was ik ook aan het schrijven om een uitgever te kunnen overtuigen. Op mijn 26^stevond ik eindelijk een agent die in me geloofde. Toen ik de kans kreeg om uitgegeven te worden, dacht ik: je kan altijd opnieuw een zaak starten, maar dit is een opportuniteit die je niet mag laten schieten. Ik heb mijn bedrijfje toen verkocht.’