Tegenstrijdigheden

Lang geleden dacht ik dat een mens standvastig van karakter moest zijn om betrouwbaar te zijn. Mijn omgeving kende me als een rustig, evenwichtig persoon, zo goed als altijd goedgeluimd, geduldig, begripvol en beheerst. Tot een goede vriend me liet weten dat juist het feit dat ik altijd gelijkmatig was, maakte dat hij me niet helemaal vertrouwde. Een mens is toch soms waanzinnig kwaad, ongeduldig, geërgerd en inconsequent? Niet dan? Hm. Daar zat wat in. Gelukkig kwam er door wat tegenslagen in het leven een krak in de schulp en later vierden de buien, humeurschommelingen en vooral de tegenstrijdigheden in mezelf hoogtij. Niet altijd publiekelijk, op de werkvloer of aan de kassa van de supermarkt, maar binnen vier muren waaiden soms de vier seizoenen. En nu nog kan ik mezelf het best omschrijven als een vat vol tegenstrijdigheden. Mijn leven is een parcours van zelfonderzoek geweest, waarbij ik elk puzzelstukje van mijn identiteit vastpakte, omdraaide en analyseerde om vervolgens een toch wel enigszins genuanceerder beeld van mezelf samen te stellen. Een mens is potentieel het hele scala aan humane eigenschappen. Hoe meer je van jezelf ontdekt, hoe meer je merkt dat alle kleuren van de mozaïek in je zitten. Hoe meer aspecten van jezelf je bevrijdt – ook die zogenaamde mindere eigenschappen die je altijd vakkundig wegcamoufleerde – hoe rijker je pallet aan attributen wordt, hoe bewuster je met elk aspect kunt omgaan en hoe toleranter je ook wordt naar anderen toe.

Zo ben ik zelf extreem analytisch en rationeel, maar evengoed superemotioneel en intuïtief. Ik wrijf al een traan weg als ik mensen gewoon lief zie doen tegen elkaar en ik kan prompt naar een ver land vertrekken gewoon “omdat ik voel dat ik daar moet zijn”. Ik kan melig zacht zijn en tonnen geduld opbrengen, maar in sommige zaken ben ik bikkelhard en ongemeen duidelijk. Ik kan me helemaal geven in mijn werk, gedreven en onvermoeid, maar tegelijk grinniken een vriendin en ik vaak hoe ongelooflijk goed wij in de zetel kunnen hangen. Geeuwen gaat dan nog net. Ik ben een mossel en een krijgster, een pietje precies en een chaoot, een mens van licht en duisternis. Ik kan me vinden in tegenstrijdige meningen en verplaatsen in het omgekeerde van mezelf of wie ik dacht te zijn. Wat een herkenning was er dus toen ik enkele weken geleden een gesprek aanging met filosoof en auteur Ivo Brughmans, de koning der tegenstrijdigheden zelf, die in ons dossier vertelt hoe rijk het verbinden van tegenstellingen ons kan maken. En hoe de toekomst juist nood zal hebben aan mensen die het overzicht kunnen zien, de vele kanten van de medaille kunnen omarmen, extremen kunnen verbinden, en these en antithese kunnen overstijgen in synthese. Na het gesprek voelde ik me helemaal gesteund en gewapend voor de toekomst. En vond ik het ineens minder erg dat ik onderweg naar huis een andere chauffeur humeurig vervloekte, terwijl ik net nog zen zat te neuriën op de vreedzame gezangen van Amrit Kirtan. Een mens is een mens. Inconsequenties zullen er zijn.

Anne Wislez, hoofdredactrice Psychologies magazine

Lees ook Annes andere edito’s
Overdracht van de fakkel