Soms is het leven simpel

Is het de leeftijd? Of gewoon tijdtekort? Of een gebrek aan energie? Ik heb het waarom nog niet echt ontleed, maar punt is dat ik de laatste tijd leef volgens een leuze: ik moet zijn waar ik moet zijn. Met de bijgedachte: en waar ik niet moet zijn, moet ik niet zijn. Zo simpel is het. Een mens kan niet overal opduiken.

En ik ben ook niet onmisbaar. Meer nog: er zijn zelfs mensen, avonden en gelegenheden die beter af zijn zonder mij. En dat bedoel ik niet dramatisch. Gewoon simpel en praktisch. Voorbeeld: die middag dat ik door te veel werk niet kon komen opdagen op een bijeenkomst van vrienden, is er een ruzie uitgebarsten die wellicht niet had kunnen exploderen met mij erbij. En deugd dat die explosie deed, voor alle partijen. Zo bleek achteraf. Maar goed dat ik daar niet bij was. Ik, eeuwig gemoederen sussend. Soms mag het eens knallen in de keet.

Of die avond dat ik met een vriendin zou meegaan naar een workshop. Ik had wat last van hoofdpijn en vooral van niet-echt-zin, en belde liggend af van op de zetel. Dus ging de vriendin maar alleen. En zo ontmoette ze die avond een superleuke man, met wie ze een oefening deed, bij gebrek aan mij. Als ik er bij was geweest, dan had ze zich voor die oefening (oh comfortzone!) geheid op mij gestort in plaats van op hem. Nee, ik blijf erbij, ik moet écht niet overal zijn. Net iets te vaak heb ik op zo’n avond of middag dat ik me de deur uitsleurde, gedacht: wat loop ik hier nu eigenlijk te doen? Heb ik hier echt iets aan? Er zijn zoveel foute redenen waarom je iets kan doen. Omdat je denkt dat het moet. Omdat je bang bent iets te missen of saai te zijn. Omdat je denkt dat je de ander zal teleurstellen. Bij dat laatste denk ik: check het. Hoe vaak hoor ik als ik iets afbel niet aan de andere kant van de lijn een zucht van opluchting. ‘Oh, heerlijk. Als jij niet gaat, hoef ik ook niet te gaan.’ Soms is het leven simpel. We moeten al zoveel van onszelf. En de theaterzaal, bachelor party of vergadering treurt er echt niet altijd om. Een ex-collega van me was ooit heel blij dat er maar één mens kwam opdagen op de meeting. Zodat ze met z’n tweeën eindelijk bepaalde problemen durfden te bespreken, dat was in team nooit gelukt. “Luister naar wat je intuïtie je zegt en doe enkel wat echt klopt”, zei een wijze vrouw me jaren geleden toen ik mezelf een beetje voorbij holde. “Wat juist is voor jou, is meestal ook juist voor de ander.” Een vreemde uitspraak die ik niet zomaar voor waar aannam, maar doorheen de tijd heb uitgetest en goedgekeurd. Het klopt, begot.

En natuurlijk zijn er mensen en gelegenheden te over waarvoor je jezelf met plezier de deur uitjaagt, ook al zeuren je benen en heb je die dag een kapsel waar zelfs je kind van schrikt. Maar dan wéét je weer voor wie of wat je het doet. Want uiteindelijk blijft dat de sleutelvraag: voor wie doe ik dit eigenlijk? De dag dat die vraag aan je deur komt kloppen en je gezellig thuis blijft om ‘m te beantwoorden, mag je afvinken als de meest bevrijdende van je leven.

En dan ontdek je dat je met die beslissing ook nog eens helemaal mee bent met een trend. YOMO, heet die. Voor meer tekst en uitleg klik hier. Als je er zin in hebt, tenminste. 😉