Sofie Lemaire: ‘Er zit een feministe in mij’

Heb je de gave om van die emoties te kunnen genieten meegekregen in je opvoeding?

SL: ‘Ik heb heel toffe, inspirerende ouders, maar niet specifiek op creatief vlak. Ze hebben me wel een vrije opvoeding gegeven, gebaseerd op vertrouwen, en dat heeft mijn open houding en nieuwsgierigheid gevoed. Ik kijk erg op naar mijn ouders omwille van hun ondernemingszin. Ze hebben jarenlang een verblijfcentrum uitgebaat voor scoutsgroepen en bosklassen. Tegelijk hadden ze de droom om zelf een zaak te starten. Soms zaten ze aan de tafel te rekenen en plannen te maken en moesten mijn broer en ik lachen, “ze zijn weer met hun businessplan bezig”. Maar toen wij het huis uit gingen, zijn ze er ook echt voor gegaan en hebben ze een hotel in Brugge geopend. Ze werken keihard maar zijn heel gelukkig, want het is hun droom die ze elke dag realiseren. Ik vind het heel geruststellend om te weten dat je altijd een reset kan doen. Je kan jezelf te allen tijde heroriënteren. Dat is mooi om van zo dichtbij mee te maken. Het geeft mij de geruststelling dat als het morgen niet meer meezit of ik ergens op uitgekeken ben, ik best nog bij wijze van spreken met een konijnenboerderij kan beginnen. Daardoor kan ik ook anders in mijn huidige job staan. Ik vind het akelig hoe mensen zich soms vastklampen aan hun baan, zeker in de media waar je werk vaak heel dicht op je huid kan zitten. Voor mij is het een sport om de grens tussen de job en mijn eigen persoon te bewaken. Dat moet, want soms is het echt gestoord om een publiek figuur te zijn. Ik ben dan nog geen Koen Wauters hè, maar toch, als televisiefiguur zijn er plots veel verwachtingen. Dat is niet altijd gezond.’

Zijn er zaken uit je jeugd die je nog altijd met je meeneemt?

SL: ‘Ik heb tijdens mijn middelbare schooltijd plots beseft dat de vriendengroep van de scouts, van wie ik altijd dacht dat ze mijn hartsvrienden waren, eigenlijk niet echt veel van mij moest hebben. Ik dacht dat ik op hen kon rekenen, maar dat bleek niet zo te zijn. Er was blijkbaar een hele wereld die ik fout had ingeschat en niet goed had aangevoeld. Dat heeft wel sporen nagelaten in de zin dat ik nog altijd voorzichtig ben met mensen. Ik weet nooit meer helemaal zeker of iemand me graag heeft of ik dat misschien verkeerdelijk zo aanvoel. Ik ben niet wantrouwig tegenover mensen, maar heb wel een zekere schrik om mensen mijn vriend te durven noemen.’

Kan je goed omgaan met tegenslag?

SL: ‘Soms kan ik tegenslag snel van me afschudden, soms wat minder. Ik heb al aan programma’s gewerkt die geen succes waren. Zolang ik in heel het proces mezelf niks kwalijk kan nemen, neem ik mislukking niet persoonlijk.’

Zijn er zaken waar je ooit tegenaan bleef botsen?

SL: ‘Toen ik nog voor de radio werkte groeide er in mijn team op een bepaald moment een beetje frustratie over bepaalde zaken. Eigenlijk kwam het erop neer dat ik te veel eiste van mijn collega’s. Dingen die ik zelf deed, verwachtte ik ook van hen. Ik eis soms inderdaad best veel van mezelf. Ik ben uiteindelijk eens een uurtje te rade gegaan bij een communicatietherapeute en dat was waanzinnig interessant. Op het einde van de sessie vertelde ze me dat de manier waarop ik binnenkwam zo stevig – bijna overrompelend – was dat ze al wist wat ik als probleem zou gaan schetsen. Boeiend, want dat zijn dingen waar je je vaak niet bewust van bent. De therapeute zei me dat er in se niks mis is met die houding, maar dat het wel nuttig is om je er bewust van te zijn als het voor problemen zorgt. Ik heb mijn houding aangepast, en heb eens wat vaker een stap naar achteren gezet. Ik moest echt niet altijd het voortouw nemen. Het was maar een korte sessie, maar ik heb ervan geleerd dat het helpt als iemand die objectief is en niks te winnen heeft, je inzicht geeft in bepaalde mechanismen die in je werken.’