Slongs Dievanongs: ‘Ik geloof weer in mijn vrouwelijkheid’

Alleen liefde kan de wereld redden en rapster Slongs Dievanongs levert graag de juiste energie. Dat doet ze met haar sociaal bewogen rhymes, maar ook met pakkende knuffels en vaginamonologen. Den dalai is haar grote voorbeeld, een tsunami of love het masterplan. ‘Als ik politici bezig zie, denk ik: ik moet gewoon baas van de wereld worden.’

Tekst Valérie Du Pré – Foto’s Johan Jacobs  

 

Het altruïsme dat altijd al in mij zat, is lang overschaduwd door een geveinsde stoerheid. Nu weet ik dat dat was om een dieperliggende kwetsbaarheid te verbergen.

‘Ik ben opgegroeid in de volkse Sint-Andrieswijk in Antwerpen. Een fijne jeugd, maar ik had al van jongs af aan een bolster, een soort masker. Het altruïsme dat altijd al in mij zat, werd overschaduwd door een geveinsde stoerheid. Nu weet ik dat dat was om een dieperliggende kwetsbaarheid te verbergen. Ik ben vrij gevoelig en onzeker. In de lagere school ben ik een paar jaar gepest geweest en daardoor word je harder. Rond mijn dertiende ben ik zelf beginnen pesten, gewoon om eerst te zijn. Want je hebt het allemaal meegemaakt: gekwetst en uitgesloten worden, niet naar school durven gaan omdat bepaalde mensen je weer gingen dissen. De reactie van een gefrustreerde puber met te veel hormonen is dan om hetzelfde te doen, omdat je dan bovenaan de piramide staat.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik twaalf was. Dan krijg je je eerste deuk in het vertrouwen in de mensheid. Je begint op die leeftijd ook te beseffen dat alles niet zo rooskleurig is. Je hoort over de Golfoorlog, je ontdekt dat er kinderen in Afrika zijn die een dikke buik hebben van de honger en dan gaan je ouders uiteen en blijkt dat perfecte plaatje van ‘ze leven nog lang en gelukkig’ ook niet waar te zijn. Dat zijn veel deuken.’

Had je die scheiding zien aankomen?

Slongs Dievanongs: ‘Totaal niet. Dat heeft waarschijnlijk nog bijgedragen aan mijn rebelsheid. Ik ging in tegen alles wat autoriteit was. Ik was heel moeilijk op school, heel moeilijk thuis, een vreselijke puber. Ik was me toen nog niet bewust van die dieperliggende, gekwetste ik die alleen maar dacht: “als ze mij maar geen pijn doen …”. Ik had toen ook mijn eerste liefjes en ben een paar keer afgewezen. Die periode van mijn dertiende tot mijn zestiende was toch wel donker.’

Heb je daar toen met iemand over gepraat of hulp gezocht?

SD: ‘Nee, dat was niet bespreekbaar. Op school werd dat niet gedaan en thuis nog veel minder. Mijn ouders gaven veel liefde, maar ze hadden zelf nooit geleerd om over hun gevoelens te praten. Tegenwoordig is dat meer ingeburgerd en kan je gewoon vertellen dat je naar een therapeut of een psycholoog gaat. Mensen vinden het sterk als je aan jezelf werkt. Vroeger kreeg je nogal snel de stempel “gek” als je in de knoop lag met jezelf.

Wat mij in mijn puberteit veel heeft geholpen, is toneelspelen. Dan kan je alter ego’s aannemen waar je je gevoelens wél in kwijt kan. Zo kon ik op jonge leeftijd al huilen op een podium. Intussen weet ik vanwaar dat komt.’

Waarom heb je geen acteursopleiding gevolgd?

SD: ‘Mijn vader liet dat niet toe. “Doe eerst maar iets gewoon en als je daarna nog toneel wilt spelen, dan doe je maar.” Mijn vader is opgegroeid in armoede en dat was zijn grootste angst. Hij had voor ons het perfecte leven in gedachten en hij heeft ervoor gezorgd dat wij niks te kortkwamen, dat wij allemaal konden gaan studeren.’