Sandra Bekkari, voedingsdeskundige: ‘Aandacht geven aan goede voeding is een vorm van zelfliefde’

Het is niet omdat je je een keertje laat gaan op restaurant dat je dan maar al je gezonde voedingsgewoonten overboord moet gooien. En dat geldt ook voor het leven. Alles is een kwestie van evenwicht en – zeker in het geval van voedingsdeskundige Sandra Bekkari – een kwestie van optimisme. ‘Je kan wakker worden en zuchten bij de gedachte wat je allemaal moet doen. Of je kan wakker worden en aan positieve zaken denken. Soms zie je dan pas dat de zon schijnt.’

Tekst Sigyn Elst – Foto’s Foodphoto

‘Besef dat het bij niemand enkel rozengeur en maneschijn is. Er komen momenten in ieders leven dat je weet: nu gaat het even zwaar en moeilijk zijn’

‘Ik geef al bijna twintig jaar voedingsadvies,’ zegt Sandra Bekkari, wanneer ik haar ontmoet in de lounge van een baanhotel tussen onze beide woonplaatsen in. ‘Sinds het succes van mijn boeken heb ik plots veel meer bereik, maar ook wat minder anonimiteit. Vroeger keken de mensen in de supermarkt soms naar mij, nu kijken ze ook naar wat er in mijn karretje ligt. Dat was in het begin wel even wennen. ’

 

Je eerste boek was meteen een bestseller en de naam Sandra Bekkari klinkt dankzij die doorbraak vertrouwd bij het grote publiek. Maar van welke oorsprong is je achternaam?

SB: ‘Ik heb Noord-Afrikaanse roots. Ik draag de naam van mijn natuurlijke vader, maar ik heb hem nooit gekend. Ik heb een stiefpapa van toen ik in de wieg lag. Ik heb hem altijd gezien als mijn papa. Toen ik een jaar of twaalf was, kwam ik te weten dat hij niet mijn biologische vader is. Soms ben ik wel benieuwd naar mijn afkomst, maar anderzijds besef ik dat die biologische roots me niet méér zullen bijbrengen dan de emotionele band die ik met mijn stiefpapa heb opgebouwd. Hij was het die er voor mij was en voor me heeft gezorgd. Het ligt na al die jaren nog gevoelig. Misschien wil ik ooit meer weten dan nu, maar anderzijds heeft mijn biologische vader ook nooit moeite gedaan om toenadering te zoeken tot mij.’

 

Je bent geboren en getogen in Oostende. Hoe bepalend was de nabijheid van de zee voor jou?

Sandra Bekkari: ‘Met ouder te worden, merk ik dat ik natuurelementen nodig heb om tot rust te komen. De schoonheid van de natuur kan mij ontroeren. Tijdens mijn jeugd heb ik niet helemaal beseft hoe zalig het wel is om aan de zee te wonen. Voor mij was het de normaalste zaak van de wereld om met mijn vriendinnen af te spreken op het strand. Vandaag woon ik met mijn nieuw samengesteld gezin in het landelijke Zwevezele, maar Oostende blijft voor mij nog altijd thuiskomen. Ik heb mijn huidige man trouwens in die stad leren kennen en hij heeft er ook zijn werkplek (de man van Sandra Bekkari is directeur van Toerisme Oostende, het Kursaal en het Filmfestival van Oostende, nvdr). Ik kan ongelooflijk genieten van de zee, misschien zelfs meer dan vroeger. Een zomeravond op het strand, luisteren naar het geluid van de golven… Ja, de zee en bij uitbreiding de natuur, heeft een grote aantrekkingskracht op mij.’

 

Waar en hoe is jouw liefde voor voeding begonnen? Had je ooit een probleem met gewicht, voedselallergie of -intoleranties?

SB: ‘Niet echt. Ik was vroeger heel sportief en deed atletiek op competitieniveau. Als je veel traint, besef je goed dat voeding invloed heeft op je prestaties. Mijn interesse in voeding is dus eerder zo gegroeid. Ik had een constante motivatie om gezond te leven, omdat ik voelde dat het me energie gaf. Vandaag hoor ik dat van mensen die mijn boeken lezen of die door onze coaches worden begeleid. De grootste motivatie om iets te veranderen aan je voedingspatroon is gewicht, maar iedereen merkt daarnaast dat je je energieker voelt, beter in je vel en zelfverzekerder. Het getal op de weegschaal vind ik dus eigenlijk bijkomstig. Als mensen met overgewicht afvallen, is dat natuurlijk een goede zaak, maar als je je gezond gewicht eenmaal hebt bereikt, zal vooral de extra energie je motivatie zijn.’

 

Is bezig zijn met voeding en boeken maken altijd al jouw droom geweest?

SB: ‘Ik hoopte vooral op een job waarvan de resultaten zichtbaar zijn. Veel mensen werken heel hard, maar kunnen de resultaten van hun arbeid niet meten of inschatten. Als je werk effectief iets bijdraagt, kan je spreken van echte, duurzame voldoening. Ik zie letterlijk resultaat bij de mensen bij wie ik iets in beweging breng. Ik ben dikwijls ontroerd door de verhalen en getuigenissen van die mensen. Het maakt me werkelijk gelukkig.’

 

Omdat je je persoonlijk betrokken voelt.

SB: ‘Absoluut. Het feit dat je weet dat je iets hebt betekend, is heel fijn, soms bijna verslavend. (lacht) Pas op, ik weet dat de golf van media-aandacht tijdelijk zal zijn, dat is bij iedereen zo, maar dat vind ik oké. Uiteindelijk geef ik al bijna twintig jaar voedingsadvies, dus surf ik nu niet snel even mee op de hype die er heerst. Ik deed dit werk al lang.’

 

Lukt het altijd om je werk te combineren met een gezin?

SB: ‘Dat is niet altijd een gemakkelijke oefening. Het is voortdurend werken om zelf die balans te vinden en te houden. Ik ben me er erg van bewust dat ik mijn job graag doe en ambitieus ben, maar ik wil er ook zijn voor mijn gezin. Ik zoek bewust dat evenwicht tussen werk, gezin en sociaal leven. Dat laatste is belangrijk als je aan jezelf wil werken. Ik heb een paar goede vriendinnen die ik echt af en toe moet zien, al is dat maar om snel samen te lunchen.’

 

Hoe ziet jouw samengesteld gezin eruit?

SB: ‘Ik had een dochtertje uit een vorige relatie, Anna. Ze is net twaalf jaar geworden. Mijn huidige man had ook al twee kinderen, dus nu hebben we er samen drie. Soms vinden we het jammer dat we er samen niet eentje hebben, maar vier kinderen leek ons veel, zeker als je op vakantie gaat. (lacht) Ik zie mijn pluskinderen heel graag en het klikt ook goed onderling tussen de kinderen, dus daar hebben we geluk mee. Mijn pluszoon is 21 jaar en zit op kot in Gent, mijn plusdochter is bijna 18. Ik ben altijd blij als we voltallig zijn, we vormen echt een mooi gezin.’

 

Ik zie bij jou heel veel positieve ingesteldheid…

SB: ‘… dat is inderdaad de manier waarop ik in het leven wil staan.’

 

Duidelijk. Maar je hebt een scheiding achter de rug, je hebt voor jezelf en je dochter een plek moeten vinden in een nieuwe gezinssituatie, je kent je biologische vader niet. Voor sommige mensen zijn dat voldoende redenen om wat moeite te hebben met het leven. Hoe maak jij het verschil?

SB: ‘Het is allemaal maar hoe zwaar je ergens aan tilt. Ik blijf focussen op de positieve kant van een verhaal, zo is mijn ingesteldheid gewoon. Je kan je laten meesleuren door negatieve emoties en negatieve gedachten, maar een gedachte is altijd maar een gedachte; je kan daar tegenin gaan. Besef dat het bij niemand enkel maar rozengeur en maneschijn is. Er komen momenten in ieders leven dat je weet: nu gaat het even zwaar en moeilijk zijn, maar daar kom je ook weer sterker uit, daar geloof ik echt in. Ik probeer aan andere mensen mee te geven dat er altijd redenen zijn om te klagen, maar dat elk verhaal twee kanten heeft. Het komt erop neer aandacht te geven aan de juiste kant. Tel je zegeningen.’

 

Moet je gezegend zijn met een positieve ingesteldheid of kan je daaraan werken?

SB: (fel) ‘Je kan daaraan werken, absoluut. Sommige mensen kunnen perfect aan de slag met een boek, anderen lukt het niet alleen, die hebben eerder een coach nodig. Dat is zo met voeding, maar ook met zaken zoals een negatieve levenshouding: je kan dat doorbreken. Veel mensen stoppen zich weg en zeggen: “Ik ben nu eenmaal zo.” Wat eten betreft zeggen ze: “Ik kan dat niet; als ik één koekje eet, volgt daarna het hele pak.” Zolang je dat blijft zeggen, zal er niets veranderen. Je moet jezelf juist een beetje uitdagen. Je kan wakker worden en zuchten bij de gedachte wat je allemaal moet doen. Of je kan wakker worden en aan positieve zaken denken. Soms zie je dan pas dat de zon schijnt. Weet je wat ik zo jammer vind? Soms moeten mensen iets ergs meemaken of ziek worden om te beseffen hoe goed ze het eigenlijk wel hadden. Pas dan kunnen ze de knop omdraaien en anders tegen het leven aankijken. Zelfs wat hun voedingspatroon betreft, hebben mensen fel de neiging om te focussen op wat niet goed gaat. Ze eten dikwijls dagen aan een stuk heel gebalanceerd, maar denken dat alles om zeep is, omdat ze op restaurant toch geen ‘neen’ konden zeggen tegen een dessert. Dan komt het erop neer je gedachten te sturen naar de positieve zaken. Het model van gedragsverandering laat zien dat de eerste fase bestaat uit het bewustzijn om iets te willen veranderen. Je moet dat doel voor ogen houden, maar tegelijk beseffen dat het lastig zal zijn. Iets anders doen dan dat wat je al jarenlang gewoon bent, vraagt inspanning.’

 

Dat geldt zeker voor de verandering van een eetgewoonte. Hoe geef je jezelf het meeste kans op slagen?

SB: ‘Met voeding is planning uitermate belangrijk. Zorg ervoor dat je ruim op tijd weet wat je wil klaarmaken en al je nodige ingrediënten in huis hebt voor je honger krijgt, anders is de verleiding te groot om weer voor die snelle snacks te gaan. Dat wil niet zeggen dat je af en toe niet eens kan afhaken door omstandigheden. Drukte op het werk of zorgen aan je hoofd maken dat die planning af en toe wat minder goed verloopt. Dan heb je een terugval. Aanvaard dat dat oké is. We kunnen niet altijd alles perfect doen.’

 

Daarmee is niet alles om zeep.

SB: ‘Inderdaad. Het model van gedragsverandering is een cirkel. Het is niet omdat je er even uitstapt dat je niet opnieuw kan instappen. Dat is toch met alles zo? Met vallen en opstaan. Het is niet omdat je valt dat je niet terug kan opstaan.’

 

Hoe belangrijk is voeding en eten volgens jou binnen de zoektocht naar een leven in balans?

SB: ‘Het is een belangrijke schakel in het geheel, maar niet alles. Voeding heeft invloed op het mentale welzijn, dat is wetenschappelijk bewezen. Aandacht geven aan goede voeding is een vorm van gezonde zelfliefde, zelfrespect, en verantwoordelijkheid nemen. Naast voeding is het belangrijk om voldoende ontspanning te nemen en af en toe je werk- of levenstempo eens te bevragen. Zelf trek ik soms heel bewust de stekker even uit. Dan zeg ik: “Vandaag is het mijn familie en ik.” Dan mag al de rest verder draaien zonder mij.’

 

Op de school van mijn dochter zeggen de kinderen elke middag een mooie spreuk waarin de aarde en de zon worden bedankt voor het eten. ‘Ook de mensen niet vergeten die het bereiden tot ons eten’, zegt heel de klas voor de boterhammendozen opengaan. We vinden de beschikbaarheid van voedsel vanzelfsprekend. Zouden we er niet beter terug wat meer bij stilstaan?

SB: ‘Absoluut, het is heel mooi om er even bij stil te staan hoe en door wie dat eten er gekomen is. We vinden het zo evident dat voedsel er gewoon is en daarom eten velen ook op automatische piloot.

Een van de eerste stappen die wij als coach aanleren, is eten met aandacht, bewuster genieten van wat je eet. Dankbaarheid is daarin belangrijk. Ik vind het ook zalig om dankbaarheid te voelen van mijn gezin als ik iets lekkers op tafel neerzet. Bij mijn schoonouders is het de gewoonte dat de kinderen even applaudisseren na de maaltijd voor de persoon die het heeft klaargemaakt. Ik vind dat echt super. Het geeft ook dat het niet evident is dat er wordt gegeten. Je mag er best even bij stilstaan, of even applaudisseren, dus.’

 

Je prijkt in de top 10 van best verkochte auteurs en wordt soms omschreven als een van de invloedrijkste personen van het moment. Wat doet dat met een mens?

SB: ‘Het geeft veel voldoening dat ik mensen kan inspireren en motiveren om niet zwart-wit te denken en te kiezen voor een zoveelste crashdieet, maar voor de weg van de gezonde balans. Dat maakt me blij. De enorme media-aandacht die ik tegenwoordig geniet, is wennen. Vroeger deed ik eigenlijk hetzelfde werk, maar was ik anoniemer. Ik wil hierin balans houden in de zin dat ik af en toe naar een plek wil kunnen gaan waar ik weer die anonimiteit voel. Ik ben pas een weekend met mijn man meegegaan naar Berlijn. Hij moest er zijn voor zijn werk en ik heb me even ondergedompeld in een heel andere wereld, ook dat heb ik nodig.’ (lacht)

 

Meer info over de Sana-methode: www.nooitmeerdieten.be

Haar nieuwste boek heet Nooit meer diëten – deel 3 (Borgerhoff & Lamberigts, 2017)

 

 

< kader >

Mijlpalen

– Geboren in 1973.

– Had zo’n tien jaar lang een sport- en wellnesscentrum in Oostende.

– Studeerde voedingsleer, orthomoleculaire voedingsleer en voeding en gezondheid aan de Open Universiteit Nederland.

– Ontwikkelde in 2008 de Sana-methode om mensen stap voor stap te begeleiden naar een gezonder eetpatroon terwijl de nadruk ligt op blijven genieten van lekker eten.

– Werkt samen met een netwerk van 36 voedingsdeskundigen en diëtisten, de Sana-consulenten. Zij geven onder meer voedingsadvies aan bedrijven.

– Is auteur van de boekenreeks Nooit meer diëten. Recent verscheen Nooit meer diëten – deel 3, dat de nadruk legt op gezonde recepten voor een energiek leven (Borgerhoff & Lamberigts, 2017).