Random acts of kindness
Hoewel leden individuele RAKs kunnen delen op de Facebook-pagina, zet de club regelmatig events op poten, gaande van gratis yoga in het park tot het uitdelen van koekjes met positieve berichtjes op de markt. Een van hun mooiste initiatieven zijn de gratis luistersessies waarop de clubleden een luisterend oor bieden aan bejaarden of nieuwkomers. ‘Een club is handig voor morele steun,’ zegt Veronique. ‘Als je free hugs wilt geven, dan stel je je kwetsbaar op. Daarvoor moet ik echt uit mijn comfort zone komen, want net als iedereen heb ik schrik om afgewezen te worden.’ Veel mensen doen RAKs om korte gelukservaringen te beleven, maar het effect reikt veel verder. ‘Ik vergelijk RAKs met een steen die je in een rivier gooit’, zegt Veronique. ‘Iemand moet de eerste steen gooien, maar dan begint het water te rimpelen en gaat de beweging vanzelf voort.’ Zo was er een vriendin van Veronique die in een drive-in werkt. Op een dag vroeg iemand haar om te mogen betalen voor de volgende klant. Die had een grote bestelling gedaan en was dan ook heel verrast dat de rekening al betaald was. Omdat hij zijn voorganger niet meer kon bedanken, besliste hij om op zijn beurt voor de persoon achter hem te betalen. Dat ging zo’n twee uur door. Al die mensen gingen gelukkig naar huis zonder dat de ‘aansteker’ daar iets van wist. ‘Het geeft natuurlijk meer voldoening als je reactie krijgt op je RAKs,’ zegt Veronique, ‘maar het mysterie is ook heel mooi. Nu betaal ik heel vaak voor een volgende koffie.’
Makkelijker dan je denkt
Wanneer ik Veronique achterlaat in de koffiebar vergeet ik om nog een latte voor haar te bestellen. Gefrustreerd over het missen van die RAK-kans beland ik met een fles melk en een pak pasta in de langste rij in de supermarkt. ‘Ik zou deze niet nemen’, zegt de student voor mij. ‘Dit is de traagste rij.’ Ik wissel en beland achter de volste kar. ‘Je mag van mij gerust voorgaan hoor’, zegt de dame achter de kar. ‘En van mij ook’, stemt haar voorganger toe. Het leven zit vol RAKs besef ik, wanneer ik al na een minuut aan het afrekenen ben in de vrijdagse supermarktspits. Ik denk aan wat Veronique daarover zei: ‘Ik implementeer regelmatig RAKs in mijn dagelijks leven. Ik laat een lief briefje achter voor een vriendin, laat het weten aan de gerant als de bediening goed was of hou gewoon de deur open voor de persoon achter mij. Daarnet nog zat ik op de fiets en glimlachte ik breed naar een andere fietser. Hij glimlachte terug. Dat maakt mijn dag en het kost zo weinig moeite.’ Het concept is alvast veel haalbaarder geworden. Ik ga geen free hugs uitdelen of fortune cookies met lieve boodschappen. Niet mijn stijl. Wel laat ik die avond een boek achter in de trein met een boodschap voor de eerlijke vinder. Ik telefoneer naar een vriendin die ziek thuis zit en sms mijn zus die op vakantie vertrekt. Ik stort eindelijk dat bedrag voor het goede doel, zet een oud nachtkastje op een weggeefsite en vul een onlinepetitie in. Kleine dingen, die ik ook echt wil doen maar waar ik nu bewust tijd voor maak. Voor Veronique zijn de RAKs een manier van leven geworden. ‘Ze brengen leven in mijn leven. Ik ga er me kwetsbaar door opstellen. Net daardoor ontstaan er magische ontmoetingen. Ik ben enorm dankbaar voor wat het leven mij heeft gegeven en ik wil daar iets voor terugdoen.’
