Random acts of kindness
Gewoon iemand een pleziertje doen. Of iets geks bedenken, waar iemand om moet lachen. Onverwacht, gratis en voor niks. Hoe anders zou het leven zijn als het wat meer doorspekt zou zijn met random acts of kindness? Onze journaliste probeerde het uit.
Tekst Katrien Elen – Foto Shutterstock
‘RAKs brengen leven in mijn leven. Ik ga er me kwetsbaar door opstellen en net daardoor ontstaan er magische ontmoetingen’ Veronique Joncas, oprichtster Random acts of kindness-club Leuven
Ergens in oktober, een vriend belt me op. Zijn stem trilt van de opwinding. Hij heeft al lang niet meer zo enthousiast geklonken. Hij gaf vandaag tien euro aan vier daklozen, met de vijfde ging hij een Westvleteren drinken. Geen Cara Pils voor deze Poolse zwerver. Het humeur van mijn vriend kan niet meer stuk, ook al zijn de financiële beslommeringen en vergaderingen die gewoonlijk zijn week kleuren er nog altijd. Het gesprek van mens tot mens in een donkere kroeg heeft verschil gemaakt, het gaf de Pool een stukje waardigheid terug en mijn vriend een nieuwe dosis positieve energie.
Het telefoontje is de ideale aanleiding om het Random acts of kindness boek van Elise De Rijck boven te halen. De Rijck voerde eerder de bestsellerlijsten aan met Het bucketlist boek waarin ze 500 ideeën oplijst ‘die je moet doen’. In Het RAK boek geeft ze inspiratie om met 333 kleine daden de wereld te verbeteren. In eerste instantie klinkt het allemaal wat naïef en zweverig. Van ‘kleur een pagina in dit boek, maak er gaatjes in en geef iemand een confettidouche’ raak ik niet meteen geïnspireerd en ik vraag me af hoe mijn collega’s zouden reageren ‘als ik gezichtjes zou tekenen op de bananen in de fruitschaal’. Ik overweeg om het RAK-idee te laten varen, maar dan denk ik aan het complimentenkaartje dat ik kreeg van een kennis en dat nog altijd in mijn portefeuille zit, en de onverwachte bloemen van een vriendin op een drukke dag. Die waren toch ook niet ‘belachelijk’ in mijn ogen. Integendeel: ze maakten me blij.
Een steen in de rivier
Om mijn drempelvrees te overwinnen spreek ik af met Veronique Joncas, een geïmmigreerde Canadese studente en yogaleerkracht die in Ottawa en Leuven een Random acts of kindness-club oprichtte. ‘Een paar jaar geleden bakte ik samen met wat vrienden koekjes voor daklozen. We deelden zelfgebreide wanten uit en kregen sponsoring van Starbucks. Onze Random acts of kindness-club was geboren.’ Toen ze in Leuven arriveerde, zette ze het experiment voort. Online telt haar club bijna 500 leden. In de praktijk nemen zo’n 30 enthousiastelingen – vooral internationale studenten – deel aan de Random acts of kindness. ‘De reactie in België is heel anders dan in Canada. Daar zijn ze gewoon aan acties als free hugs. Belgen zijn terughoudender en staren ons soms aan of we gek zijn. Mensen zijn het ook niet gewoon om iets gratis te krijgen. Het maakt hen wantrouwig.’
