Pamela Peeters, ecologisch economiste ‘Jij en ik, daar zal het op aankomen’

Om dan weer nieuw op te staan?

PP: ‘Ja. Zes maanden na het overlijden van mijn moeder stond ik met twee valiezen in New York. Ik was 27 jaar en wilde een heel nieuw leven beginnen. Zonder dat verlies had ik dit nooit gedaan. Zonder haar dood was ik nooit doorheen dat innerlijke proces gegaan en was ik nooit de vrouw geworden die ik ben.

In elk leven is er een wake-up-moment dat je confronteert. Dat kan pijnlijk zijn en het kan zijn dat je een maand lang een glas te veel drinkt omdat het even zo moet zijn. Maar dat proces heeft een functie. Ontloop het niet, ga erdoor met je ogen open. Leer ervan. Nu besef ik dat je het leven heel zwaar kan nemen of dat je het als een feest kan ervaren. De keuze is aan jou. In India heb ik les gehad over de kamasutra als levensfilosofie. Sindsdien ervaar ik het leven als een liquid kamasutra, als een liefdesverhaal. Durf dat verhaal aan te gaan. Maak duurzaamheid, je micro- en macrotransformatie, sexy. Het leven is geen doodstrijd, het leven is seksueel. Dans. Speel. Creëer.’

Wat is de belangrijkste stap die we nu moeten zetten, volgens jou?

PP: ‘Volgens mij is de switch die we nu moeten maken een overgang naar een meer vrouwelijke economie. The third millennium is a feminine one. Wat ik daarmee bedoel? We hebben veel afgebroken. Onze oceanen, lucht, water en bodem zijn vervuild, de oerwouden worden gekapt, de biodiversiteit verarmt. Na die destructieve periode zal er herstel nodig zijn. We moeten wat het milieu betreft naar een periode van heling, van genezing. We zijn nu met 7 miljard mensen, tegen 2050 zullen we met 9 miljard zijn. Dat zijn de feiten. We kunnen hetzelfde consumptiepatroon met zoveel mensen niet aanhouden. Als je naar de cijfers kijkt, besef je dat er niets anders opzit dan over te stappen op een verzorgende economie. We zullen afgetakelde bossen, meren, oceanen en bodems moeten restaureren en ook leren hoé we dat moeten doen. En tegelijk met het herstellen van de natuur zal er ook in onszelf herstel plaatsvinden.’

Een periode van crisis heeft een maatschappelijk draagvlak nodig dat heling biedt. Welke rol zie je voor vrouwen?

PP: ‘Zij zijn de vroedvrouwen, they are the midwives of transformation. Het is nu echt aan de vrouwen om die transformatie mee vorm te geven en te dragen. Ze spelen daarin een belangrijke rol. Daarom is duurzaamheid zo’n mooi onderwerp. Het is herontdekken wat het allemaal inhoudt. Niet alleen wat het is om gezond te zijn, wat het is om mens te zijn, maar ook wat het is om man of vrouw te zijn. Als je op school godsdienst volgt, dan leer je als meisje eigenlijk al dat je minderwaardig bent, want je komt uit de rib van Adam en je hebt de erfzonde op je geweten. Heeft zo’n boodschap nog een plaats in het onderwijs? Waarom geven we niet in de plaats daarvan een cursus over duurzaamheid? In brede zin dan: “Hoe leer ik zorg dragen voor mijn gemeenschap? En hoe leer ik tegelijkertijd de innerlijke creatieve kracht ontdekken om goed te doen?”’.’