Pamela Peeters, ecologisch economiste ‘Jij en ik, daar zal het op aankomen’

Hoe groeide die idee in jou?

Pamela Peeters: ‘Ik studeerde economie aan de VUB. Het economisch systeem heeft drie funderingen: een economisch, sociaal en ecologisch aspect. Er werd in de cursussen steeds maar gesproken over kapitaal en arbeid, na hoofdstuk twee kwamen die natuurlijke hulpbronnen, dus de ecologische dimensie, al niet meer ter sprake. Mijn buikgevoel zei toen al dat er iets niet klopte. In mijn thesis stelde ik de rol van een aantal producten in onze maatschappij in vraag. Zijn we blij met de rol die het product inneemt? Wat met de vervuiling die het teweegbrengt? Wat met de sociale component? Door die studie leerde ik de machten en krachten kennen die een rol spelen binnen de economie en ecologie. Ik zag toen dat een transitie naar een duurzame economie tot nieuwe jobs zou kunnen leiden. Maar de economische grootmachten spraken dat tegen: het zou hen te veel kosten om de producten milieuvriendelijk te maken. De waarheid die ik aanvoelde en percipieerde in wat ik bestudeerde, werd niet in de media erkend. Ofwel gaat het om heilige huisjes die niet in vraag mogen worden gesteld. Om dat te achterhalen ben ik milieubeheer gaan studeren aan de ULB. En een aanvullende cursus psychologie.’

Waarom psychologie?

PP: ‘Omdat de veranderingen waar we voor staan van ons een aanpassing zullen vragen, en ik wilde weten welke stimulansen mensen daarvoor nodig hebben. Hoe kunnen we mensen een prikkel geven waardoor ze zin krijgen om de maatschappij positief te veranderen? Mijn studie ging over sustainable lifestyle transformation. Want dat is waar we voor staan. Hoe hebben we ons ontwikkeld als mens, hoe gedragen we ons en wat moet anders? We moeten evolueren naar een andere manier van leven, maar dat begint met een psychologische impuls; het gaat eerst om bewustwording.’

Waar moeten we ons van bewust worden?

PP: ‘Er is zoveel onheil in de wereld. Oorlog en honger, milieurampen en boskap… Ik heb dat altijd zo pijnlijk gevonden. Ik dacht altijd: maar waarom aanvaarden wij dat? Want het zijn stuk voor stuk menselijke beslissingen. Ook oorlog ontstaat niet zomaar. En er trekken niet zomaar van de ene dag op de andere massa’s vluchtelingen naar Europa. Er zijn wapens verkocht en aangekocht, er zijn beslissingen en keuzes aan voorafgegaan, daar zitten mensen achter die in oorlog een handel zien. Maar als het menselijke beslissingen zijn, kan er ook door mensen iets aan gedaan worden. Dat is waarom de psychologie me zo boeit: hoe komt het dat mensen dat soort beslissingen nemen? Hoe kan je ze op andere ideeën brengen? Hoe kan je hen raken en alternatieven bieden? Dat zijn de vragen die ik me stelde en die ik in mijn tv-show voorlegde aan mensen die ik interviewde.’