Uitgetest: Op micro-avontuur
En dan sta ik plots in Rome
Ik ben alvast geprikkeld en stap met een avontuurlijk gemoed uit de Psychologies-redactiemeeting waar ik net heb toegezegd om dit artikel te schrijven. Little did I know van het avontuur dat een uur later al zal starten. Mijn moeder ligt in een ziekenhuis in Rome en moet daar plots veel langer blijven dan voorzien. Een halfuur later heb ik een ticket geboekt, twaalf uur later scheer ik in een taxi tussen het Forum Romanum en het Colosseum. Ziekenhuisbezoekjes worden twee dagen lang afgewisseld met wandelingen door Rome. Een micro-avontuur is het misschien al lang niet meer, het besef dat je last minute kan beslissen om morgen nog op citytrip te vertrekken is verhelderend. Ben ik daardoor in de problemen geraakt? Nee. Mijn leeswerk doe ik op het vliegtuig, was heb ik niet want ik pak maar twee T-shirts in en afspraken, die verzet ik gewoon. 48 uur Rome tellen weliswaar voor drie micro-avonturen, maar de twee dagen intense familiebezoekjes, zon en cultuur vormen ondanks alles een echte minibreak. Een fris perspectief Ik besluit de komende weken thuis het vakantiegevoel te hercreëren. Helaas laat ik in Rome ook de Italiaanse zon achter en kom ik terecht in een lenteachtig België waar het ’s nachts nog durft te vriezen. Buiten slapen schrap ik maar meteen van mijn lijstje. De volgende middag gaan een paar collega’s tijdens de middagpauze naar buiten voor een partijtje frisbee. Vuurrood en helemaal opgeladen komen ze terug binnen. Dat is het, denk ik. Kleine veranderingen kunnen je perspectief op routine – zoals een traditionele middagpauze – helemaal veranderen. Die avond heb ik gepland om nog iets te gaan drinken en eten met drie collega’s. In plaats van op restaurant te gaan, gooi ik het over een andere boeg. We nemen een picknickdekentje en een BBQ mee en wandelen naar een idyllisch plekje in de buurt. Door de modder en na een klim doorheen een lange holle weg komen we boven aan. We hebben een zicht van 360° over de omgeving. In de verte zien we vliegtuigen opstijgen en landen. Dat we zo dicht bij Zaventem zitten, het verrast ons. Terwijl de zon ondergaat, drinken we champagne. Omdat het kan. We brengen de hele avond buiten door, we lachen en babbelen en eten vispapillotten en banaan met rum op kartonnen bordjes … op een doordeweekse lenteavond. Het idee is eenvoudig, de avond memorabel. Qua ervaring kan het zelfs tippen aan het concert van Zaz dat ik later die week bijwoon en waar ik eerder naar uitkeek als een van de highlights van de maand. In gedachten keer ik terug naar die memorabele Erasmusnacht in Tsjechië, waar de winter duurt tot Pasen maar waar we de eerste nacht dat de temperaturen boven het vriespunt gingen met zijn allen sliepen op de balkonnetjes van het studentenhuis. Momenten die je bijblijven, zoveel is duidelijk.
