Nic Balthazar: ‘We moéten niks!’
Je zou het achter zijn lachende ogen niet meteen vermoeden, maar soms woelen er ondermijnende gedachten door het hoofd van Nic Balthazar. De filmmaker brengt dan ook niet voor niets een film uit die herkenbare gevoelens als onzekerheid en zelftwijfel in de kijker zet. Everybody Happy herinnert ons eraan dat we soms ook gewoon foert mogen zeggen tegen toxische mensen en ideeën. ‘We vergeten soms dat de voornaamste waardering gewoon van onszelf moet komen.’
Tekst Sigyn Elst – Foto Marleen Daniëls
Nic Balthazar is blij opgewonden en licht nerveus wanneer hij in een Gents café tegenover me zit te praten. En niet zonder reden. Geboeid vertelt hij dat zijn recentste film Everybody Happy opnieuw in de internationale competitie van het Filmfestival van Montreal zit en in september het Filmfestival van Oostende zal openen. ‘De winst in Montreal (Balthazars eerste langspeelfilm Ben X viel in de prijzen tijdens het Filmfestival van Montreal in 2007, nvdr) heeft destijds mijn leven en het leven van de film absoluut veranderd’, zegt hij. ‘Heel spannend om dat nog eens opnieuw te mogen meemaken.’ Everybody Happy vertelt het verhaal van stand-upcomedian Ralph Hartman (vertolkt door Peter Van den Begin) die naast het podium de strijd aangaat met zijn grootste vijand: een knagende onzekerheid die telkens weer gevoed wordt door zijn eigen negativiteit. De soms pijnlijk kwetsbare positie van de komiek op het podium, en in het verlengde daarvan een hele sector performers die hun succes meten aan de decibels van het applaus, is een thema dat Balthazar zelf niet vreemd is. Als televisiemaker en regisseur kent hij de ups en de downs als geen ander. ‘Het is een topjob tot er maar één mindere commentaar verschijnt om het feestje te verbrodden’, zegt hij. ‘Ik weet ondertussen dat er mensen zullen zijn die de film geweldig vinden, maar ook dat andere niet mee zullen zijn. Dat op voorhand beseffen is daarom niet minder spannend.’
Je eerste film Ben X gaat over een jongen met autisme, Tot altijd over de persoonlijke strijd van MS-patiënt Mario Verstraete en ook in Everybody Happy zien we mensen die persoonlijke hindernissen moeten overwinnen. Waarom spreekt dat thema je aan?
Nic Balthazar: ‘De link was op voorhand niet gepland, maar als ik het achteraf bekijk is er inderdaad een soort rode draad. Alle drie de hoofdpersonages staan op een zeker moment aan het water of op een hoogte en vragen zich af wat hen ervan weerhoudt om te springen. Het is telkens de to be or not to be-vraag die speelt. Met andere woorden: neem je de wapens op tegen de sea of troubles en probeer je je te verzetten, of geef je op. In Everybody Happy gaat het hoofdpersonage het ultieme gevecht aan, namelijk het gevecht met zichzelf. Hij heeft alles wat wij succesvol noemen maar toch, net zoals zoveel mensen vandaag, geraakt hij niet af van zijn eigen negativiteit, van het eeuwige gepieker en de stemmetjes in zijn hoofd die hem telkens weer neerhalen. Dat is een heel actueel thema. We leven in een rijk land, zonder oorlog, en toch gaan er hier dagelijks 400 000 antidepressiva en slaappillen over de toonbank.’
Waren het die cijfers die je aanzetten tot deze film?
NB: ‘Toch wel. Vooral het feit dat ik in mijn omgeving mensen als vliegen zag vallen. Mensen die je de ene dag nog tegenkomt en je “Alles goed? Ja, alles goed!” toeroept en die de volgende dag hun bed niet meer uit geraken. Dan vraag je je wel eens af hoe groot de kans is dat jij het volgende slachtoffer wordt.’
