Natural woman

Zou het toeval zijn dat de tuinbroek weer in is? Ik denk het niet. Mode-ontwerpers voelen volgens mij feilloos aan wat in de lucht hangt, waar we ons mee willen omringen, welke sferen, kleuren en materialen een tastbare verlengde zijn van wat we vanbinnen voelen. Ook al voelen we niet altijd even bewust. Maar ergens diep vanbinnen is er resonantie. Doe mij maar zo’n salopet. Lekker los en makkelijk, omdat we zin hebben in een lange boswandeling en niet bang zijn voor een spat modder. Maar daaronder mag een frivool bloesje, omdat we ook subtiel en sensueel zijn. Stoere tuinbroek of niet, vrouwelijke genen steek je niet weg. En waarom zou je ook?

Wat is een vrouw trouwens? Zoveel beelden werden ons door de tijden heen voorgespiegeld, het ene al perfecter dan het ander. Het archetype van de eeuwig geduldige moeder. De vurige minnares die nooit moe is en nog minder last heeft van migraine. De carrièrevrouw die nog harder zaken doet dan een man. De happy cook die Instagrambeelden op tafel tovert. Of alles van dat in één: de energieke duizendpoot die tien ballen tegelijk in de lucht houdt. Mooi als het je eens lukt. Maar wat met al die andere dagen? Dagen waarop de sloggy echt beter zit dan de Marie Jo. Waarop we, moe van die politiek die nergens naartoe gaat, Bridget Jones opzetten in plaats van Terzake. Of waarop we humeurig onze grenzen aangeven, omdat het gewoon allemaal te veel is, of omdat het in onze ogen allemaal niet meer klopt. De echte scenario’s comme chez soi. Waar en wanneer komen die in beeld? Is dat dan minder ‘vrouw zijn’? Zijn dat die aspecten die we beter verdoezelen of thuis houden, omdat we geleerd hebben dat de wereld er niets mee kan? En toch groeit er een verlangen om ons stilaan te bevrijden van het beperkende plaatje en gewoon vrouw te zijn zoals het komt. Geen imago hoog te houden, maar gewoon onszelf te zijn. Naturel en pur sang. Met alles erop en eraan. De kracht, de professionaliteit, de geestigheid, de brains – maar ook de gevoeligheid, de tederheid, de intuïtie, de woeste vulkaan wanneer iets onrechtvaardig gebeurt. En nu we dan toch bezig zijn: ook de humeurschommelingen, de lange tenen op die dagen van de maand, de huilbuien bij een te harde wereld. Want dat zijn we ook. En met recht en reden. Ook al is de som van de delen bij elke vrouw anders, een vrouw is nu eenmaal geen man. Waarom zouden we ons excuseren voor die oestrogene kant van onszelf? Hoe zijn we trouwens ooit gaan denken dat de wereld beter gediend zou kunnen zijn zonder al die aspecten die vrouwen van nature uit inbrengen? Stilaan ontwaakt de wereld uit dit eenzijdige denken en beseffen we dat het feminiene in al haar kracht en gevoeligheid misschien wel geweldig in ons publieke leven ontbreekt. Met alle gevolgen van dien. Back to the roots is daarom de titel van ons dossier deze maand. Omdat steeds meer vrouwen dat inhaalmanoeuver lijken te willen maken. En willen teruggrijpen naar een soort essentie: wié ben ik ook alweer? En na een vermoeiende dag de schoenen uitschoppen en de blote voeten in de aarde willen duwen – de spreekwoordelijke tuinbroek aan, omdat die losser zit dan dat knellende broekpak. En de haren willen losschudden en het bloed weer door de aderen voelen stromen. Thuiskomen bij het wezen in zichzelf, het criatura, zoals psycho-analyste Clarissa Pinkola Estés het noemt in haar onverwoestbare boek De ontembare vrouw. The natural woman, die Aretha Franklin zo mooi bezong. Wij schreven haar in ons dossier weer helemaal tot leven. En reken maar dat je nog van haar zal horen.

 

Meer lezen: Vrouwen & verandering, let’s go back to our roots