Nathalie Meskens: ‘Mensen zonder humor vind ik bijzonder onsexy’

Zoals?

NM: ‘Tijd maken voor jezelf. Dat is zo belangrijk. Niet alleen egoïstische me-time, maar ook tijd om dingen te doen met mensen die je dierbaar zijn. Ik wil niet meer degene zijn die altijd te laat komt of die als eerste weg moet.’

Grenzen stellen, dus.

NM: ‘Absoluut. Ik wéét dat grenzen stellen belangrijk is, net zoals ik weet dat ik moet leren om geduldig te zijn. Maar het is niet omdat je iets weet, dat je het ook kan. Het is een leerproces. Maar ik ben ermee bezig. Het is ook wel grappig om te zien hoe die dingen werken. Je wilt bepaalde fouten niet meer maken, en terwijl je daar zo op gefixeerd bent, doe je weer iets anders verkeerd. Maar goed, niemand is perfect. Intussen zijn we een jaar verder en het verdriet van de scheiding heeft plaatsgemaakt voor begrip. Het schuldgevoel heeft plaatsgemaakt voor aanvaarding. Hoe heftig het ook was, het is heel leerrijk geweest.’

Je had last van een schuldgevoel?

NM: ‘Iedereen die te maken krijgt met een relatiebreuk heeft daar last van, denk ik. Je hebt het gevoel dat je gefaald hebt. Ik was er altijd van overtuigd: “Dit is het, en hoe moeilijk het ook gaat, ik zal nooit wegstappen van deze relatie”. En toch doe je het. (Stil) Ik vond dat heel heftig.’

Je bent naar een therapeut gestapt. Had je het gevoel dat je het even niet alleen kon?

NM: ‘Ja, en ik schaam mij daar ook niet voor. Tachtig procent van mijn vrienden is in therapie, het is dus helemaal geen taboe. Sommige mensen vinden het toch nog een beetje gênant om toe te geven, of ze durven de stap naar een therapeut niet te zetten. Daarom praat ik erover. Misschien kunnen mensen zich herkennen in mijn verhaal en beseffen ze dat therapie helemaal niet zo onnozel is. Ik zat zelf op een emotionele rollercoaster en wist niet meer van welk hout pijlen maken. Ik was één groot wandelend vraagteken. Uiteindelijk, na maanden, is de rust teruggekeerd en begon ik een beetje te genezen.’

‘Eigenlijk is therapie iets dat ik mijn hele leven lang zou willen doen. Maar na die intensieve begeleiding van mijn scheiding had ik het even gehad. Ook omdat ik toen heel verliefd aan het worden was, mijn hoofd stond er niet naar. Als de tijd rijp is, wil ik het weer oppikken. Want er is nog zoveel te ontdekken. Welke rol hebben mijn opvoeders gespeeld? Welke invloed hebben zij gehad op de persoon die ik vandaag ben en de beslissingen die ik neem in mijn leven? Daar zit heel veel basisinfo die ik ooit nog eens wil onderzoeken. Want ik heb een moeilijke relatie gehad met mijn natuurlijke vader. Geen relatie, eigenlijk. Ik heb dat deel van mijn leven altijd dood gerelativeerd, en dat doe ik eigenlijk nog altijd een beetje, maar tijdens de therapie kwam dat naar boven. Het heeft meer invloed gehad dan ik zelf denk of wil toegeven. Heel confronterend. Maar alles op zijn tijd. Ik ben al 35 maar ik ben ook nog maar 35.’

En je bent nu vooral smoorverliefd.

NM: (straalt) ‘Ja!

(…)

Lees verder in het decembernummer van Psychologies