Ze spreekt in superlatieven. En terwijl ze zo vurig tekeergaat, schieten de vonken uit haar ogen en lichten pretlichtjes de najaarsschemer op. Actrice, presentatrice en zangeres Nathalie Meskens zit goed in haar vel, en dat laat zich voelen. Het vuur is aanstekelijk, haar lach ontwapenend. Wellicht zitten de vlinders in haar buik er ook voor iets tussen. Maar de goesting is er altijd geweest: ‘Wat ik doe, het draait altijd om mensen doen genieten’.
Tekst: Valérie Du Pré – Foto: Johan Jacobs
‘Eigenlijk is therapie iets dat ik mijn hele leven lang zou willen doen. Want er is nog zoveel te ontdekken. Welke invloed hebben mijn opvoeders gehad op de persoon die ik vandaag ben en de beslissingen die ik neem?’
Ze kijkt geen televisie en leest geen boekskes. Multitalent Meskens vult haar dagen liever met acteren, in films en theaterstukken. Met imiteren, in Tegen de Sterren Op. Met kookboeken op tafel toveren, zoals Plan Boost. Met zingen, in Meskens in Motown. En met het volgen van bekende koppen tijdens hun laatste 24 uur, op VTM. Moet er nog zand zijn, Nathalie?
Nathalie Meskens: (lacht) ‘Als je het zo opnoemt, lijkt het inderdaad veel. Maar ik heb helemaal niet dat gevoel. Dit jaar ben ik er voor het eerst in geslaagd mijn agenda goed te beheren, zodat niet alle projecten samenvielen. Dat is lang anders geweest. In de tijd van Danni Lowinski (fictiereeks op VTM waarin Meskens de titelrol speelde, nvdr) stond ik op om vijf uur ’s morgens om tegen half zeven op de set te zijn. Na een hele dag draaien was ik tegen zeven uur ’s avonds klaar, net op tijd om te toeren met het liedjesprogramma waar ik toen in zat. In het weekend had ik dan tijd voor de opnames van Tegen de Sterren op. Ik holde van het ene naar het andere project, echt gekkenwerk. Ik vond het ook niet meer leuk. Ik leef graag in het moment en ik kan genieten van kleine dingen, maar daar was geen tijd meer voor. Ik wilde het anders maar het lukte me niet, alles leek tussen mijn vingers te glippen. Met alle gevolgen van dien. Ook in mijn persoonlijke leven gebeurden er toen heftige dingen en ineens leek alles stil te staan. Dat was een wake-upcall.’
Je hebt het over je scheiding?
NM: ‘Ja. Ik was alle grond onder mijn voeten kwijt. Het is jammer dat er eerst zoiets moet gebeuren vooraleer je de balans opmaakt. Ik heb toen voor het eerst naar mijn leven gekeken en mezelf afgevraagd: “Is dit wat mij echt blij maakt?” Ik werk graag, misschien ben ik wel een beetje een workaholic, maar ik had het niet meer onder controle. Dat is nu anders. Het voorbije jaar heb ik veel meer tijd gemaakt voor mezelf.’
Waarom lukt het nu wél?
NM: ‘Ik ben strenger voor mezelf. Iedereen denkt dat ik een echte zakenvrouw ben met een uitgestippeld businessplan, maar dat is niet zo. Ik ben heel impulsief. Het idee voor Plan Boost, bijvoorbeeld, is in maart van dit jaar ontstaan. Ineens dacht ik: “Ik wil een boek maken”. Ik ben er onmiddellijk ingevlogen, ik heb een half jaar gas gegeven, et voilà. Maar als je niet oppast, kan het snel te veel worden.’
Heeft die drukke agenda een rol gespeeld in je scheiding?
NM: ‘Dat heeft meegespeeld, natuurlijk. Maar er is nooit maar één reden waarom een relatie stukloopt. Het was een heel intense periode. Ik was heel verdrietig. Je weet dat je iets moet doen wat ingaat tegen alles wat je voelt. Dat is een heel vreemd proces, in je hoofd en in je lijf. Maar ik heb het aangegrepen om mijn leven te evalueren en de balans op te maken. Wie ben ik op dit moment in mijn leven? Welke beslissingen heb ik genomen? Aan die analyses heb ik al heel veel gehad. Al die pijn en dat verdriet zijn dan toch niet voor niets geweest. Het heeft me veel kennis en wijsheid gebracht.’
Zoals?
NM: ‘Tijd maken voor jezelf. Dat is zo belangrijk. Niet alleen egoïstische me-time, maar ook tijd om dingen te doen met mensen die je dierbaar zijn. Ik wil niet meer degene zijn die altijd te laat komt of die als eerste weg moet.’
Grenzen stellen, dus.
NM: ‘Absoluut. Ik wéét dat grenzen stellen belangrijk is, net zoals ik weet dat ik moet leren om geduldig te zijn. Maar het is niet omdat je iets weet, dat je het ook kan. Het is een leerproces. Maar ik ben ermee bezig. Het is ook wel grappig om te zien hoe die dingen werken. Je wilt bepaalde fouten niet meer maken, en terwijl je daar zo op gefixeerd bent, doe je weer iets anders verkeerd. Maar goed, niemand is perfect. Intussen zijn we een jaar verder en het verdriet van de scheiding heeft plaatsgemaakt voor begrip. Het schuldgevoel heeft plaatsgemaakt voor aanvaarding. Hoe heftig het ook was, het is heel leerrijk geweest.’
Je had last van een schuldgevoel?
NM: ‘Iedereen die te maken krijgt met een relatiebreuk heeft daar last van, denk ik. Je hebt het gevoel dat je gefaald hebt. Ik was er altijd van overtuigd: “Dit is het, en hoe moeilijk het ook gaat, ik zal nooit wegstappen van deze relatie”. En toch doe je het. (Stil) Ik vond dat heel heftig.’
Je bent naar een therapeut gestapt. Had je het gevoel dat je het even niet alleen kon?
NM: ‘Ja, en ik schaam mij daar ook niet voor. Tachtig procent van mijn vrienden is in therapie, het is dus helemaal geen taboe. Sommige mensen vinden het toch nog een beetje gênant om toe te geven, of ze durven de stap naar een therapeut niet te zetten. Daarom praat ik erover. Misschien kunnen mensen zich herkennen in mijn verhaal en beseffen ze dat therapie helemaal niet zo onnozel is. Ik zat zelf op een emotionele rollercoaster en wist niet meer van welk hout pijlen maken. Ik was één groot wandelend vraagteken. Uiteindelijk, na maanden, is de rust teruggekeerd en begon ik een beetje te genezen.’
‘Eigenlijk is therapie iets dat ik mijn hele leven lang zou willen doen. Maar na die intensieve begeleiding van mijn scheiding had ik het even gehad. Ook omdat ik toen heel verliefd aan het worden was, mijn hoofd stond er niet naar. Als de tijd rijp is, wil ik het weer oppikken. Want er is nog zoveel te ontdekken. Welke rol hebben mijn opvoeders gespeeld? Welke invloed hebben zij gehad op de persoon die ik vandaag ben en de beslissingen die ik neem in mijn leven? Daar zit heel veel basisinfo die ik ooit nog eens wil onderzoeken. Want ik heb een moeilijke relatie gehad met mijn natuurlijke vader. Geen relatie, eigenlijk. Ik heb dat deel van mijn leven altijd dood gerelativeerd, en dat doe ik eigenlijk nog altijd een beetje, maar tijdens de therapie kwam dat naar boven. Het heeft meer invloed gehad dan ik zelf denk of wil toegeven. Heel confronterend. Maar alles op zijn tijd. Ik ben al 35 maar ik ben ook nog maar 35.’
En je bent nu vooral smoorverliefd.
NM: (straalt) ‘Ja!
(…)
Lees verder in het decembernummer van Psychologies
