Natalia: ‘Ik ben een wereldkind’

‘Ik ben kwetsbaar, ja, want ik pik veel op van mensen. Ik loop dus veel weg. Letterlijk. Ik ga dikwijls naar het buitenland omdat het soms te veel is’

In een dubbelinterview uit 2010 zeg je tegen je vader: ‘Ik wil naar Amerika om te leren surfen.’ Toen ik je recente surffoto’s op Instagram zag, dacht ik: ze doet het toch maar.

ND: ‘(verwonderd) Meen je dat? Heb ik dat toen echt gezegd? Ja, ik heb in november leren surfen op Barbados. Heeft onze papa daar toen op gereageerd: “Doe maar rustig, want je hebt maar één leven”? Waarschijnlijk wel.’

Heb je het gevoel dat hij je heeft tegengehouden?

ND: ‘Absoluut. Maar hij heeft het niet slecht bedoeld. En het heeft zo moeten zijn. Dat is mijn lot, dat geloof ik echt. Het heeft geen zin om te spreken in termen van shoulda, woulda, coulda, dat is bullshit. Je moet overal het beste uit halen en dat doe ik. Maar ik merk dat het mensen afschrikt dat ik zo’positief persoon ben. Mijn leven is niet enkel rozengeur en maneschijn, maar wat voorbij is, is voorbij. Als ik zie dat mensen blijven leuteren en zagen, denk ik: what a waste of time.’

Is dat de reden waarom je hier vandaag niet meer wil praten over vroeger, over het internaat en het feit je gepest werd?

ND: ‘Ik heb daar veel aan overgehouden, maar ik ben het aan het verwerken. (lacht) Een mens wordt ook ouder. Ik wil liever mijn visie en mijn inzichten delen. Veel vrouwen die in hun dertiger jaren komen, beginnen te reflecteren en te spiegelen. Dat is keiplezant, want dat zorgt voor veel gespreksstof met mijn vriendinnen.’

Wat ontdek je zoal over jezelf tijdens dat reflecteren?

ND: ‘Heel veel. Bijvoorbeeld: als ik met iemand samenwerk en ik voel dat er iets scheelt, maar ik kan er mijn vinger niet opleggen, dan vraag ik gewoon wat er is. Of dan beschrijf ik wat ik voel en vraag ik wat het zou kunnen zijn. Ik ben daar heel eerlijk in. Tegelijk verwacht ik die eerlijkheid ook van de andere partij, maar dat is niet altijd het geval. Dan moet je je grenzen stellen. Dat is heel moeilijk, voor veel vrouwen, ook voor mij. Maar ik begin het te leren. Niet boos worden of me ergeren, maar afstand nemen in liefde.’

Wat gebeurt er als mensen eerlijk zijn tegen jou?

ND: ‘Ik wil niets liever. Ik apprecieer het als mensen zeggen wat ze denken, al kan het mij kwetsen. Ik ben kwetsbaar, ja, want ik pik veel op van mensen. Ik loop nu dus veel weg. Letterlijk. Ik ga dikwijls naar het buitenland voor een reden, omdat het soms te veel is.

Er hangt iets boven onze samenleving wat niet oké is. Als ik in België kom, voel ik bedruktheid. Dat is vermoeiend. Mensen leven heel snel. Er is veel prestatiedrang, veel haat en nijd. In een cultuur die trager gaat, is dat anders.’

(…)

Lees het volledige interview met Natalia in het aprilnummer van Psychologies