In 2017 steelt Natalia de show. De pop- en souldiva met het hoogste energiepeil sinds de metingen bij Tina Turner trekt straks door Vlaanderen met haar vernieuwde In My Blood Tour. Daarnaast schittert (én snottert) ze in het derde seizoen van Liefde Voor Muziek en coacht ze een nieuwe lading talent in The Voice van Vlaanderen op VTM. Tussendoor gaat ze surfen op Barbados en misschien wel gorilla’s spotten in Rwanda. ‘Als je op goede voet staat met jezelf, voel je je overal thuis.’ Op de sofa met een wereldkind.
Tekst Valérie Du Pré – Visagie Gino Beeckman – Foto’s Johan Jacobs
‘Het slechtste wat je kan doen, is tegen een kind zeggen dat wat het voelt niet juist is, terwijl het gelijk heeft. Want later vertrouw je niet meer op je intuïtie’
Natalia (36) laat zich het pimpen welgevallen om te knallen tijdens de fotosessie, maar wanneer ze naast me op de sofa kruipt, houdt ze het bij een legging, een T-shirt en een bloot gezicht. Alle maskers af, zo hebben we het graag. En te midden van zoveel eerlijkheid gaat ze niet één keer in overdrive. Is dit stilte voor de storm of heeft Natalia rust gevonden?
In jouw bloed zit volgens mij 100% onversneden energie.
Natalia Druyts: ‘Dat is zo. Ik vind het soms lastig dat mensen zeggen dat ik zo energiek ben, zelfs als ik gewoon zit en niets doe. Er is iets met mij wat voor veel mensen te veel is. Dan ga je jezelf automatisch te veel voelen. Ik heb een tijd gedacht dat ik moest vertragen, rustiger blijven. Nu ben ik op een punt gekomen dat ik denk: allemaal de boom in! Ik heb geen zin om me in te houden, ik ben gewoon zo. Ik had als kind al veel energie. Ik croste met mijn BMX door de tuin, dook knikkers op in het zwembad en gaf optredens in de living. Mijn moeder vertelde me onlangs dat mijn papa weleens zei: “Wat hebben wij op de wereld gezet?” En hij zei dat niet om te lachen. Nu noemen ze dat ADHD, maar daar is niets mis mee. Het zijn andere mensen die het niet kunnen kanaliseren.’
Heb je dat energiepeil van je ouders?
ND: ‘Hun synergie was in elk geval heel dynamisch. Ze waren allebei altijd heel aanwezig. Ik kom uit een nieuw samengesteld gezin, mijn ouders hadden elk al twee kinderen, en je merkte heel goed dat ze dachten: we hebben een nieuw kind op de wereld gezet, dit keer willen we het juist aanpakken. Ze hebben een gouden kooi rond mij gezet.’
‘Als je voelt dat je gedragen wordt door een hoop vrouwen met allemaal dezelfde issues, geeft dat een enorm vertrouwen’
Voelde jij je eenzaam in die gouden kooi? Iedereen mocht met de fiets naar school, terwijl jij met de wagen werd gebracht.
ND: ‘Ik heb me veel alleen gevoeld, ja. Mijn jongste zus is vertrokken toen ik zeven was, vanaf dat moment moest ik thuis mijn plan trekken. Maar ik heb me zelden verveeld. Ik verzamelde briefpapier, postzegels en pluchen beren, ik heb mezelf Frans en Engels geleerd met cassettes toen ik negen was,k tekende schreef gedichten enn ik had natuurlijk mijn muziek; die stond altijd op.’
Heb je nooit de behoefte gevoeld om te rebelleren?
ND: ‘Ik heb gerebelleerd tot een paar jaar geleden! (bulderlacht) Vooral de eerste vier jaar op internaat, van mijn elfde tot mijn veertiende, was ik een stout kind. Thuis niet. Ik had een grote mond, maar mijn ouders konden overal komen met mij.
Als je ouders veel in de doofpot stoppen, denk je dat alles goed is. Ik kreeg thuis heel dubbele boodschappen. Soms voelde ik dat er iets was, maar dan zeiden mijn ouders: “Neen, dat denk je maar.” Dat is het slechtste wat je kan doen, tegen een kind zeggen dat wat het voelt niet juist is, terwijl het eigenlijk gelijk heeft. Want later ben je fucked up, dan vertrouw je niet meer op je eigen intuïtie. Dat leer ik nu weer, sinds een paar jaar. Want ik negeerde wat ik voelde, bleef doorgaan en ging over mijn grenzen. Door met mijn moeder te praten en veel te analyseren, weet ik intussen perfect vanwaar bepaalde dingen komen. Toen onze papa is gestorven, heb ik zoveel inzichten gekregen! Hij moest dood, echt.’
Wat bedoel je daarmee?
ND: ‘Zijn tijd was gekomen. Hij zou niet meer aangekund hebben wat ik daarna nog allemaal heb gedaan. Alles gebeurt om een reden. Ik geloof dat je een bepaald lot hebt en dat je de weg ernaartoe kan kiezen of invullen zoals je dat zelf wilt, maar toeval bestaat niet. Ik heb in mijn leven al te veel meegemaakt waarvan ik denk: dat kan geen toeval zijn. Ik geloof oprecht dat je dingen uitstuurt.
Vroeger moest ik alles onder controle hebben. Nu niet meer. Ik vecht niet meer graag. Als ik voel dat er iets niet klopt, doe ik het niet. Vroeger zou ik dat gevoel genegeerd hebben, nu laat ik de dingen los. Dat geeft mij rust.’
Wanneer is dat veranderd?
ND: ‘De laatste twee jaar nog maar. Door dingen die je meemaakt in je leven. Door pijnen, en het loslaten van pijnen. Weten dat alles uiteindelijk goed komt. Vroeger zag ik mezelf als een echte Kempendochter. Nu zie ik mezelf als een wereldkind, iemand die overal kan zijn. Als je op goede voet staat met jezelf, maakt het niet uit waar je bent, dan voel je je overal thuis.’
‘Ik ben kwetsbaar, ja, want ik pik veel op van mensen. Ik loop dus veel weg. Letterlijk. Ik ga dikwijls naar het buitenland omdat het soms te veel is’
In een dubbelinterview uit 2010 zeg je tegen je vader: ‘Ik wil naar Amerika om te leren surfen.’ Toen ik je recente surffoto’s op Instagram zag, dacht ik: ze doet het toch maar.
ND: ‘(verwonderd) Meen je dat? Heb ik dat toen echt gezegd? Ja, ik heb in november leren surfen op Barbados. Heeft onze papa daar toen op gereageerd: “Doe maar rustig, want je hebt maar één leven”? Waarschijnlijk wel.’
Heb je het gevoel dat hij je heeft tegengehouden?
ND: ‘Absoluut. Maar hij heeft het niet slecht bedoeld. En het heeft zo moeten zijn. Dat is mijn lot, dat geloof ik echt. Het heeft geen zin om te spreken in termen van shoulda, woulda, coulda, dat is bullshit. Je moet overal het beste uit halen en dat doe ik. Maar ik merk dat het mensen afschrikt dat ik zo’positief persoon ben. Mijn leven is niet enkel rozengeur en maneschijn, maar wat voorbij is, is voorbij. Als ik zie dat mensen blijven leuteren en zagen, denk ik: what a waste of time.’
Is dat de reden waarom je hier vandaag niet meer wil praten over vroeger, over het internaat en het feit je gepest werd?
ND: ‘Ik heb daar veel aan overgehouden, maar ik ben het aan het verwerken. (lacht) Een mens wordt ook ouder. Ik wil liever mijn visie en mijn inzichten delen. Veel vrouwen die in hun dertiger jaren komen, beginnen te reflecteren en te spiegelen. Dat is keiplezant, want dat zorgt voor veel gespreksstof met mijn vriendinnen.’
Wat ontdek je zoal over jezelf tijdens dat reflecteren?
ND: ‘Heel veel. Bijvoorbeeld: als ik met iemand samenwerk en ik voel dat er iets scheelt, maar ik kan er mijn vinger niet opleggen, dan vraag ik gewoon wat er is. Of dan beschrijf ik wat ik voel en vraag ik wat het zou kunnen zijn. Ik ben daar heel eerlijk in. Tegelijk verwacht ik die eerlijkheid ook van de andere partij, maar dat is niet altijd het geval. Dan moet je je grenzen stellen. Dat is heel moeilijk, voor veel vrouwen, ook voor mij. Maar ik begin het te leren. Niet boos worden of me ergeren, maar afstand nemen in liefde.’
Wat gebeurt er als mensen eerlijk zijn tegen jou?
ND: ‘Ik wil niets liever. Ik apprecieer het als mensen zeggen wat ze denken, al kan het mij kwetsen. Ik ben kwetsbaar, ja, want ik pik veel op van mensen. Ik loop nu dus veel weg. Letterlijk. Ik ga dikwijls naar het buitenland voor een reden, omdat het soms te veel is.
Er hangt iets boven onze samenleving wat niet oké is. Als ik in België kom, voel ik bedruktheid. Dat is vermoeiend. Mensen leven heel snel. Er is veel prestatiedrang, veel haat en nijd. In een cultuur die trager gaat, is dat anders.’
(…)
Lees het volledige interview met Natalia in het aprilnummer van Psychologies
