Meyrem Almaci: ‘Ik ben een brugpersoon en dat is soms eenzaam’

Je bent getrouwd met een Vlaming met blauw-grijze ogen, blonde haren en een oer-Vlaamse familienaam, schrijf je in je boek. Voor het vinden van voornamen voor jullie twee kinderen gingen jullie op zoek naar een goed evenwicht.

MA: ‘Als je als gemengd koppel aan kinderen begint, vraag je je waarschijnlijk iets meer af dan anderen hoe je hen gaat opvoeden. Wij hebben er bijvoorbeeld voor gekozen om alle feesten uit onze beide culturen te vieren. Wat die voornamen betreft, heb ik echt lang nagedacht want ondanks het feit dat ik al heel vroeg fout- en accentloos Nederlands sprak, heb ik door mijn naam toch wel wat ervaringen met racisme gehad. Als jobstudent, en ook op het moment dat ik een huis wilde huren. Dan ben je zwanger en dan stel je je de vraag welke naam ga ik dat kind geven. Ik weet tenslotte dat het vandaag tegen je kan spelen om met een vreemde naam te solliciteren voor een job. Maar, dat was dan weer de rebel in mij, ik wilde ook echt een stuk van mijn roots meegeven. Het zijn dus twee Turkse voornamen geworden: Ilhan en Ayden.’

Stel dat je zoon binnen vijftien jaar komt zeggen dat hij een job heeft gerateerd omwille van vooroordelen over zijn voornaam. Wat ga je hem dan zeggen?

MA: ‘Dat ik gekozen heb voor zijn naam op basis van hoop en mij niet wilde neerleggen bij een situatie zoals die vroeger ooit was. Ik hoop natuurlijk tegen dan dat een vreemde naam geen issue meer is voor werkgevers.’

Het was een zoektocht naar balans tussen jullie beider afkomst. Is evenwicht vinden wel vaker een streven van jou?

MA: ‘Geen objectief streven althans. Ik ben heel lang uit balans geweest in de zin dat ik heel goed wist wat ik niet wou. Maar bij wat ik absoluut wel wou, kwam zoveel strijd en verzet kijken dat het niet dat ideale plaatje van een gebalanceerde situatie leek voor mij. Het is een lange zoektocht geweest, maar ik heb ondertussen wel evenwicht gevonden. En dat geeft rust, absoluut.’

Wanneer heb je dat gevoel van rust voor het eerst echt ervaren?

MA: ‘Toch wel door het moederschap. Het heeft me enorm leren relativeren, en dat was nodig voor mij. Het heeft me ook voor de eerste keer echt het gevoel gegeven dat ik minder rusteloos was, dat ik mijn zegeningen eindelijk kon tellen, en zelfs dat ik op iets waardevols kon terugvallen mocht het ooit misgaan met mijn job. Dat geeft me de balans waaraan het me miste als kind en als puber. Ook dat beeld had ik zo graag nog aan mijn vader kunnen meegeven, dat het evenwicht weer helemaal hersteld is. Want hoe onzeker ik hem wellicht vaak maakte, toch heeft hij altijd een fundamentele basis voor mij gecreëerd die mij heeft durven doen springen. Dat is het mooiste cadeau dat een ouder aan zijn kind kan geven.’

Respect is de nieuwe punk, durven opstaan in turbulente tijden, Meyrem Almaci (Borgerhoff & Lamberigts, 2017)