Met wie verbind jij je met kerst?

‘Soms komen er ook vrienden-van-vrienden mee en zitten hier ineens vijftien mensen in de woonkamer’

Astrid (53) viert kerst met haar modern family

‘Kerstavond breng ik traditioneel door in het gezelschap van drie tachtigers: mijn vader, mijn stiefmoeder en een zus van mijn vader. Ik haal hen op voor een etentje bij mij thuis en breng hen na afloop weer thuis. We doen het al jaren zo, en dat is best oké, maar ik doe het toch vooral om hén een plezier te doen. Echt diepgaande gesprekken worden er op zo’n avond niet gevoerd en laat wordt het ook al niet, met mensen van die leeftijd. Dat komt goed uit, want mijn eigenlijke kerstfeest vier ik de dag erna, met mijn modern family. Mijn dochter en haar vriend komen dan steevast langs, maar voor de rest zijn het allemaal vrienden. Van vroeger en van nu, een bonte mix van jong en oud, mannen en vrouwen, koppels en singles. Soms komen er ook vrienden-van-vrienden mee en zitten hier ineens vijftien mensen in de woonkamer. Dat kan, iedereen is welkom. Ik spreek vooraf met een paar vriendinnen af wie wat klaarmaakt, zodat ik niet eindeloos in de keuken sta, of de gasten brengen spontaan een pot soep of hapjes mee. Er is altijd meer dan genoeg te eten en te drinken. Aan cadeautjes doen we niet, dat is de afspraak, maar voor de rest is het een kerstfeest met alles erop en eraan, inclusief versierde kerstboom, kerstgebak en kerstmuziek op de achtergrond. Na het eten spelen we gezelschapsspelletjes, of een kerstquiz die iemand vooraf in elkaar heeft gestoken. Of we zitten gewoon wat te praten, soms tot in de late uurtjes. Ik kan op zo’n avond echt vergenoegd rondkijken, naar al die mensen die een plekje hebben in mijn hart, en helemaal warm worden vanbinnen.’

‘Ademloos heb ik zitten luisteren naar verhalen van Syriërs, Irakezen en Afghanen. Het was kerstbeleving in zijn puurste vorm’

Tom (45) doet vrijwilligerswerk op kerstavond

‘Mijn vriend Bert en ik zouden best links of rechts bij familie kunnen aanschuiven op kerstavond, of het thuis gezellig maken met z’n tweeën. Maar vorig jaar hebben we beslist om het roer om te gooien en een zinvolle invulling te geven aan onze kerstavond. Via het Rode Kruis kwamen we terecht in een asielcentrum in Sint-Niklaas. Onze taak bestond er vooral in om mee aan te schuiven aan de tafels, gesprekjes aan te knopen, mee te leven, ons te verbinden met de vluchtelingen. Het werd zonder meer een memorabele avond, kerstbeleving in zijn puurste vorm. Ik heb ademloos zitten luisteren naar verhalen van Syriërs, Irakezen en Afghanen. Jonge mannen die me vol heimwee foto’s toonden van geliefden in hun thuisland, van kindjes die in pyjama bij de kerstboom zaten, van familieleden die ver weg waren en die ze zo misten. Ze vertelden me over hun vlucht, hun plannen, hun ambities. Een van hen zei dat hij ervan droomde om ooit naar alle Europese hoofdsteden te fietsen, om met eigen ogen al die mooie dingen te aanschouwen waarover hij alleen nog maar had gelezen. Ik was ontroerd door de eenvoud van hun wensen. En door de omstandigheden die hen ertoe hadden gebracht om hun land te ontvluchten, op zoek naar een beter leven en een nieuwe thuis. Ik merkte dat ik hen graag duidelijk wilde maken dat ze hier welkom waren, dat er – de kerstgedachte indachtig – voor hen wel degelijk plaats was in de herberg. Die kerstavond, met zijn vele hartverwarmende ontmoetingen, is nog lang onder mijn vel blijven zitten. Dit jaar gaan we weer, zeker weten.’