Mei Plasticvrij, wie doet mee?
Plasticvrijer leven… Het wordt tijd. En het wordt spannend. Maar ik ga ervoor. Wie doet mee?
Plasticvrijer leven… Het wordt tijd. En het wordt spannend. Maar ik ga ervoor. Wie doet mee?
Ik geef toe: er is nog veel plastic in mijn leven. Veel te veel. Als ik zo even rondom me kijk, zie ik dat bakje met die druiven die ik zo graag eet. Dat zakje voorgesneden soepgroenten waarmee ik snel even een maaltijd kan maken. De melkflesjes voor mijn havermoutpap. Een zakje met nootjes en zaden. Een schaaltje met mijn favoriete Emmentalkaas. Oh help. Sinds ik in januari samen met enkele ondernemende vrouwen rond de tafel ging zitten, omdat die beelden en filmpjes van door sixpack-ringen vastgeklemde zeeschildpadden me misselijk maakten, ben ik me ongelooflijk bewust geworden van plastic. Vroeger stond ik er eigenlijk nooit echt bij stil. Ik stond stil bij geraffineerde suiker. Bij vleesconsumptie. Bij alcohol. Bij het belang van psychische hygiëne, van yoga, innerlijke rust en zelfcompassie. Maar bij plastic? Nu kan ik het me bijna niet meer inbeelden, maar plastic was echt niet top of mind. Ik heb van die gruwelijke aanstootgevende beelden moeten zien om te denken: what the ****?!
Niet dat ik het niet onder mijn neus geschoven kreeg: toen ik jaren geleden zes maanden door India reisde, zag ik elke dag opnieuw met lede ogen aan hoe de Indiërs hetzelfde wegwerpgedrag dat ze al decennia (of eeuwen?) toepasten met terracotta theekopjes, klakkeloos nabootsten met plastic bekertjes: de treinsporen en bossen lagen er vol van. Niet hier en daar eentje, nee, vól. Iets wat wij ons nauwelijks kunnen voorstellen, want hier wordt alles wat het zicht verstoort – en dus een geweten kan schoppen – vakkundig opgeruimd. Ik zag koeien in de straat die plastic zakjes opaten. Het raakte me ergens wel, herinner ik me, want je beseft dat het niet natuurlijk is. Maar ik maakte me niet eens de bedenking dat een koe daarvan dood kon gaan. Gek hoe je van bepaalde thema’s echt bewust gemaakt moet worden.
Sinds we dus rond de tafel zijn gaan zitten en besloten hebben dat de maand mei plasticvrij wordt, ben ik me ongelooflijk bewust geworden van de overload aan wegwerpplastic in de wereld. En besef ik volledig dat het zo niet langer kan. Meer nog: ik schreeuw samen met de andere oprichtsters van Mei Plasticvrij dat het gedaan moet zijn met al dat afvalplastic. Tegelijk grabbel ik mezelf bij de kraag met de vraag hoe ik dat dan ga waarmaken. Hoe ga ik – met mijn druk, vol leven vol impulsieve beslissingen, en dus veel impulsieve maaltijden en aankopen – mijn bijdrage aan wegwerpplastics verkleinen? Het zal niet makkelijk zijn, en toch wil ik me die vraag de komende maand pertinent stellen. Hoe pak ik dit aan? Want aanpakken, zal ik het.
Als je zin hebt, neem ik je deze maand mee in mijn zoektocht. Meer nog: ik roep je op om mee te gaan. Want alleen samen kunnen we echt gaan voor een plasticvrijer leven. Het wordt tijd. En het wordt spannend. Maar ik ga ervoor. Wie volgt?
Anne Wislez, hoofdredactrice Psychologies magazine
Schrijf je in op www.meiplasticvrij.be en vind er massa’s info en tips om meteen aan de slag te gaan!
