Marijke Pinoy: ‘Hulp vragen, dat heb ik moeten leren’

Wat zijn voor jou de belangrijkste pijlers in je gezin?
MP: ‘Dat mijn kinderen de veiligheid vinden om in alle vrijheid te zoeken wie ze zijn en hoe ze zich willen ontwikkelen. Ik vind het belangrijk dat ze vol vertrouwen uitvliegen met de wetenschap dat er een nest is waar ze heel erg graag gezien worden. Mijn vijf kinderen zijn het grootste cadeau dat het leven me gegeven heeft. Hoe ouder ik word, hoe liever ik met hen ben, echt waar.’

‘Hulp vragen, ik heb dat moeten leren’

Kon je genoeg van hen genieten? Voor je twee oudste kinderen stond je er alleen voor. Ondertussen ben je opnieuw alleenstaand.
MP: ‘Dat was soms moeilijk maar de maatschappij is tegenwoordig ook wel heel erg gericht op dat “ideale gezinnetje”. In deze tijd is het moeilijk om dat allemaal voor elkaar te krijgen, het is een eeuwige zoektocht naar evenwicht.’

‘Ik ben voor het eerst moeder geworden toen ik zeventien was en op een moment dat ik met veel andere zaken aan het worstelen was. Ik noemde mijn kinderen een cadeau, maar dat wil niet zeggen dat ik het allemaal evident vond. Omdat ik er vaak alleen voor stond heb ik altijd geprobeerd om mooie, waardevolle mensen rond mijn kinderen te brengen, of dat nu een lief was, vrienden of mensen die ik professioneel ontmoette. Naast wat ik hen zelf wilde meegeven waren die ontmoetingen heel belangrijk.’

‘Nu besef ik wel dat ik oerechance heb gehad met mijn kinderen. Het zijn zo’n schone mensen. Die twee oudsten hebben altijd met een enorme generositeit naar hun drie nieuwe broers gekeken. Ze hadden een stuk met mij alleen afgelegd en moesten dat op een zeker moment gaan delen. Ze zijn altijd meegegaan in dat parcours, zonder af te haken. Ze verwijten me niks, dat is fantastisch.’

‘Maar pas op, we zijn niet klaar met elkaar. Als ze met twijfels of angsten zitten dan zeg ik altijd: “ik ben er nog, confronteer mij maar”. Dat gaan we niet uit de weg.’

‘Ik geloof in zorgen voor elkaar, ik wil daar deel van uitmaken omdat het mezelf ook een beter mens maakt’

Je zoon Titus heeft autismespectrumstoornis. Moest je na die diagnose je manier van leven erg aanpassen?
MP: ‘Dat is een zoektocht geweest. Vooral het inbrengen van vaste structuren was voor mij een enorme les in heroriënteren. Elke dag beginnen met het motto “pluk de dag”, dat gaat dan niet meer, je moet meegaan in de behoeftes en de noden van je kind en als die zo anders zijn dan wat je voordien voortdurend deed is dat soms lastig, heel lastig. Je wordt verplicht om constant bij te sturen om een evenwicht te vinden.’

‘Ik heb moeten leren om hulp te vragen van buitenaf. Ook dat was moeilijk want wat dat betreft ben ik een West-Vlaming pur sang: je gaat door, je hebt het zelf gezocht dus draag je maar de consequenties. Die strengheid voor mezelf moest ik op een zeker moment loslaten.’

Zie jij jezelf ooit voor de comfortzone kiezen? Op veilig spelen of kiezen voor projecten die je snel onder de knie hebt?
MP: ‘Ik geef mezelf altijd volledig. De comfortzone? Ik ken dat niet. Voor een deel heeft dat er ook mee te maken dat ik twee generaties kinderen in huis heb gehad plus het feit dat de culturele sector er altijd een is die belaagd wordt. Het klimaat verhardt. Artiesten moeten zich nu nog vaker verantwoorden. De perceptie is dat die job de maatschappij veel geld kost en veel mensen hebben het gevoel dat wat kunstenaars doen niet meetbaar is. Dat maakt dat het er ook in ons vak steeds vaker op aankomt om te scoren en dat wil ik niet, echt niet.’

‘Ik werd ooit tot dit beroep aangetrokken omdat het me prikkelde hoe artiesten met hun soms vreemde kijk op de wereld nieuwe inzichten kunnen geven, troosten, iets openbreken en het leven meer aanvaardbaar maken. Of gewoon vragen stellen, mag het nog? De laatste jaren wordt het ons moeilijk gemaakt. Beleidsgewijs, maar ook de solidariteit onder artiesten zou beter kunnen.’