Marie Vinck: ‘Vrede met jezelf hebben is een dagelijkse oefening’

Toen Marie Vinck in 2004 de hoofdrol speelde in De kus, het regiedebuut van haar moeder en actrice-activiste Hilde Van Mieghem, besefte ze: dat acteren is iets voor mij. Vandaag is ze zelf actrice en theatermaker. De broosheid van de mens staat centraal in veel van haar projecten. Ze voert een pleidooi voor mildheid en het koesteren van je angsten. ‘In het proberen en het falen zit zoveel schoonheid.’

Tekst Eva de Groote – foto Johan Jacobs

Je hebt je opleiding literatuurwetenschap afgemaakt en trok vervolgens alsnog naar het conservatorium. Was het een thuiskomen?

MV: ‘Zeker niet. Mijn tijd aan het conservatorium was een moeilijke periode. Ik kwam er heel onbevangen en open binnen. Na twee jaar ben ik er klein en angstig weer vertrokken. Misschien lag dat aan het feit dat ik door mijn eerdere opleiding al voor een stuk gevormd was terwijl men daar toch verwacht dat je helemaal blanco instapt. (denkt even na) Misschien was ik ook iets te geremd zodat het moeilijk voor me was om me er helemaal in te gooien.
Toen ik niet geslaagd was in het tweede jaar besloot ik om ermee te stoppen. Ik had op dat moment verschillende filmopdrachten lopen en ik ging gewoon aan de slag. Intussen was uit een van de projecten op school FC Bergman ontstaan, het theatergezelschap waarin ik ook vandaag actief ben.’

FC Bergman gooide als gezelschap al snel hoge ogen vanwege de poëtische visuele taal en de technische durf die spreekt uit de voorstellingen. Inhoudelijk gaat jullie werk vaak over de broosheid van de mens. Is dat voor jou een belangrijk thema?

MV: (knikt) ‘Met FC Bergman proberen wij universele verhalen te brengen die tegelijkertijd ook heel persoonlijk zijn. We vertellen over mensen die verloren lopen in een veel te grote, ongrijpbare wereld en enorm hun best doen om toch vat te krijgen op de dingen. Vaak slagen ze daar niet in, maar ook in het proberen, al is het tegen beter weten in, zit veel schoonheid.’

Je was te gast in Wim Helsens avondprogramma Winteruur. Daarin breek je een lans voor mildheid. Waarom is dat zo belangrijk?

MV: ‘De personages die wij neerzetten in onze producties zijn meestal absoluut niet in staat om mild te zijn voor zichzelf. Ze verwachten veel te veel van zichzelf en willen onmogelijke dingen bereiken. Daardoor zitten ze vol zorgen en faalangst. Dat is ook een beetje hoe het met de meesten van ons eraan toe gaat, denk ik. Als makers zeggen wij tegen onze personages, en indirect ook tegen onszelf: je hoeft niet per se al die hoge toppen te scheren, je hoeft niet voortdurend alles uit het leven te halen of onsterfelijk te zijn. Probeer gewoon in het hier en nu te vertoeven en mild te zijn tegenover jezelf.’

Is dat een belangrijke oefening ook voor jezelf?

MV: ‘Zeker. Het is iets waar ik voortdurend tegenaan stoot. Als ik rondom mij kijk zie ik dat het voor de meeste mensen een moeilijke oefening is. Hier en daar zit er eens iemand tussen die gemakkelijk door het leven fietst en er vlot in slaagt om lief te zijn voor zichzelf. Ik bewonder dat mateloos.’

Zijn er trucjes, denk je, die je kan toepassen, om mild te zijn voor jezelf en anderen?

MV: ‘Ik denk dat het begint bij een soort van bewustzijn over jezelf en je eigen patronen, op het vlak van reageren op dingen. Dat is een proces dat voor mij eerlijk gezegd nog niet zo heel lang bezig is. Ik wist altijd wel al dat ik een perfectionist was, maar ik was er mij niet van bewust dat ik mezelf eigenlijk voortdurend boycot door zo extreem streng te zijn voor mezelf. Op een zeker moment ben ik aandachtig beginnen luisteren naar wat er allemaal aan gedachten in mijn hoofd rondspookt. Door die gedachten eerst met een zekere afstand op te merken, kon ik daarna proberen om er mij minder mee te vereenzelvigen. Pas door dat te doen konden er dingen in mijn leven beginnen te veranderen.’

Lees verder in PSYCHOLOGIES, nu in de winkel…