Linde Merckpoel: ‘Ik ben goed in vertragen’

Meisjes met rode haren kunnen je zeggen wat liefde is. Vraag maar aan Linde Merckpoel. Een tijd geleden liep de Studio Brussel-presentatrice haar lief tegen het lijf, maar ze zwoer om zichzelf nooit uit het oog te verliezen. Daarop ging ze haar lang gekoesterde droom achterna en werd ze voltijds vlogger met een missie: ‘Ik wil steentjes verleggen. Fragiele verhalen de aandacht geven die ze verdienen.’

 Tekst: Valérie Du Pré – Foto Johan Jacobs

Ze vraagt of ik hazelnootmelk in mijn koffie wil. Of de verwarming een streepje hoger moet. Of ik zin heb in soep of in een kom havermout met fruit. StuBru-gezicht Linde Merckpoel maakt het mensen graag naar hun zin. Ze heeft niet alleen een warm hart, ze is ook een pak rustiger dan verwacht. Heeft de rosse spring-in-’t-veld op haar 35ste haar zotste streken verloren, of lijkt dat maar zo?

Een jaar geleden nam je afscheid van de ochtendshow op Studio Brussel om fulltime videoreporter te worden voor de zender. Ben je nog altijd gelukkig met die beslissing?

LM: ‘Absoluut. Ik ben elke keer zo blij als er een nieuwe video is en als blijkt dat we na veel denken en puzzelen iets hebben gemaakt dat precies vertelt wat we wilden vertellen. Die video’s brengen me ook elke keer naar een andere wereld. Soms zijn dat de WNBA Finals (Women’s National Basketball Association, nvdr) maar vaak zijn dat ook kleine, kostbare plekken. Plaatsen waar de meeste mensen voorbijlopen en waar ik zelf ook niet zou komen als ik deze video’s niet zou maken. Het asielcentrum in Poelkapelle, bijvoorbeeld. Of vzw De Hoop in Zottegem, een dagcentrum voor mensen met een niet-aangeboren hersenletsel. Daar hangt een dynamiek die je niet elke dag voelt. Daar ontmoet je mensen die je niet elke dag tegenkomt. Met onze video’s willen we die verhalen een visueel zetje geven zodat ze de aandacht krijgen die ze verdienen.’

Het is jullie dus niet enkel te doen om het creatief plezier, jullie hebben een missie?

LM: ‘Arnout (Bracke, haar vlogcollega en beste vriend, nvdr) en ik hebben elkaar gevonden in het creatieve en het avontuurlijke. We willen naar buiten gaan en verhalen vertellen. Een verhaal zo goed mogelijk brengen in een video van zes minuten is elke keer weer een zalige uitdaging. Maar we zijn ook wereldverbeteraars, op onze manier. We hebben allebei een heel zachte kant en we hebben een zwak voor kleine, fragiele verhalen. Die willen we op een juiste, respectvolle manier in beeld brengen en delen met de wereld. Ik hoop echt dat we zo steentjes kunnen verleggen. We maken vooral sociaal geëngageerde verhalen, maar ook iets dat op het eerste gezicht banaal lijkt, kan heel waardevol zijn. Weinig mensen liggen bijvoorbeeld wakker van vrouwenbasketbal. Dat is jammer, want onze basketbalmeisjes zijn zo goed bezig. Toen onze video over de WNBA-finales online ging, belde een van mijn beste vriendinnen mij op. “Linde, ik heb zo gehuild toen Emma Meesseman MVP werd”, zei ze. Toen ik het woord MVP – Most Valuable Player – uit haar mond hoorde komen, dacht ik: yes, mission accomplished! Want die vriendin is totaal niet bezig met sport, ze kan geen voetbal van een rugbybal onderscheiden.’ (lacht)

Een basketbalfinale bijwonen is net iets anders dan een asielcentrum bezoeken. Hoe diep komen die meer fragiele verhalen binnen?

LM: ‘Vaak heel diep. Wat wij doen kan je ook alleen maar goed doen als je echt betrokken bent. Ik geloof heel hard in authenticiteit. Voor Arnout en mij is dit meer dan een job. In het asielcentrum in Poelkapelle leven honderden mensen samen op een heel aftandse plek. We zagen een slaapzaal zo groot is als mijn living waar maar liefst tien stapelbedden in stonden, voor twintig mannen. De verf bladderde er van de muren af. Schandalig. Wij zouden het nog geen week volhouden, maar die mensen zitten daar maanden, soms jaren aan een stuk, ook kinderen. Dat is waanzin. Enkele van die kinderen hadden samen met een muziektherapeut een lied geschreven. Het ging over een gezin, een mama met drie kindjes, dat ineens verdwenen was uit het asielcentrum. Niemand wist waar ze waren. “Waar ben je nu, waar ben je nu, waar ben je heen gegaan?”, zongen ze. Ik krijg opnieuw tranen in mijn ogen als ik eraan denk. Hoe kan dat? (slikt) Het is dus belangrijk dat ik daarnaartoe ga en dat verhaal vertel. Want ik zit hier zelf ook in mijn gezellige bubbel in het leuke Edegem, in mijn leuke living die er ondanks de rommel toch redelijk Pinterest uitziet. Maar mijn job verplicht me om naar buiten te gaan en die verhalen te zoeken, waardoor ik op een andere manier naar de wereld kijk. Dat is zo belangrijk. Ik ben dankbaar dat ik dat kan en mag doen.’

Je kreeg de liefde voor verhalen mee van thuis. Vertellen werd aangemoedigd aan de keukentafel. Jij kreeg als kind nooit te horen: Linde, hou nu eens twee minuten je snater?

LM: ‘Nee. Het is ook niet dat ik nooit stop met praten. Ik kan enorm genieten van de rust en de stilte. Als mijn lief niet thuis is, kijk ik nooit televisie. Ik vind het leuker om bezig te zijn in het huis, op mijn gemak wat te koken voor mezelf of mijn boekhouding te doen. Ik hou van opruimen, structuur brengen, de dingen op hun plaats leggen. Als ik me niet goed voel, zijn er twee dingen die helpen: een uur gaan lopen of mijn kasten uitkuisen. Mijn psycholoog moet altijd lachen als ik dat zeg. Orde scheppen in mijn huis geeft me een goed gevoel. Visuele rust zorgt voor rust in mijn hoofd. En terwijl je opruimt, pak je ook nog eens een boek uit de kast, of je blijft hangen bij iets dat je tegenkomt. De luxe om ergens te blijven haperen is zalig. Op het einde van de avond heb ik dan misschien niet veel opgeruimd, maar dat vind ik niet erg.’

Linde die vertraagt, dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht.

LM: ‘Ik ben daar heel goed in! Als mijn gsm ver genoeg ligt, tenminste, want die werkt helaas zeer vertragend in mijn leven, op een negatieve manier. Ik werk heel graag en heel veel, en ik heb heel veel lieve vrienden die ik graag en veel hoor via WhatsApp. We hebben het allemaal druk en ik vind het fijn om elkaar tussendoor even te horen en te checken hoe de week loopt. Ik maak daar een erezaak van. Maar tegelijk vind ik die gsm een vreselijk ding. Een lege put waar je ingezogen wordt. Voor je het weet ben je 37 vensters verder en vraag je je af wat je eigenlijk al meer dan anderhalf uur op de badkamer zit te doen. Daar kan ik zo om vloeken! Maar het is al verbeterd. Ik voel mijn automatische Instagramvinger nog wel, maar ik merk dat ik zelf minder geneigd ben om te delen. Het blijft een moeilijke evenwichtsoefening want voor mijn werk moet ik aanwezig zijn op sociale media. Maar ik heb beslist dat sommige dingen van mij zijn. De Amerikaanse Casey Neistat, een van de invloedrijkste vloggers ter wereld en een master storyteller, is een tijd geleden heel plots gestopt met vloggen. “Ik zag mijn dochter voorbijfietsen, maar ik zág haar niet echt”, vertelde hij. “Ik dacht alleen maar: oh yeah, this is gonna crush YouTube!” Dat is akelig. Bijna pervers. Het uitmelken van persoonlijke emoties. Ik zie rond mij veel mensen die op die manier beginnen te denken. Dat doet mij een beetje terugdeinzen. Daarom ben ik blij dat het in mijn video’s niet om mij draait. Ik ben de verteller, de tussenpersoon, de mayonaise tussen het verhaal en het publiek. Mijn spontaniteit en mijn enthousiasme spelen een rol, maar het gaat niet over mij of mijn persoonlijk leven. Daar voel ik me comfortabel bij. Sommige dingen horen thuis in de geborgenheid van de privésfeer, daar zijn ze op hun kostbaarst. Je moet die dingen koesteren en klein houden, of ze verliezen hun fragiliteit. Waarom moét iedereen altijd alles zien? Wat is de meerwaarde van hartjes en commentaren? Casey Neistat zegt het ook: “Ik haal er nu een soort van genot uit om bij een fijn familiemoment te denken: dit ga ik nu eens niet delen, want dit is van ons, van onze kleine club.” Dat snap ik helemaal.’

Je maakt een erezaak van je vriendenclub, zei je daarnet. Dat is nochtans vaak het eerste dat mensen met een drukke agenda verwaarlozen.

LM: ‘Ook ik ben mijn vriendinnen een periode te veel uit het oog verloren. Ze hebben allemaal een gezin, het is overal zo druk. Maar je wordt wat ouder, je maakt wat mee, je merkt dat er kinken in de kabel komen, dat relaties niet blijven duren, dat de dingen soms extreem fout gaan. Niet alleen bij mij maar ook in mijn vriendinnengroep zijn er de afgelopen jaren een paar dingen gebeurd waardoor we elkaar heel hard nodig hadden. Ik maak nu heel bewust meer werk van mijn vriendinnen. Ik wil attenter zijn, ik wil hen veel meer laten merken dat ik hen graag zie en dat ik er ben. Onze vriendschap is zo schoon en gaat zo diep. Daar zit een onvoorwaardelijkheid in die ik met niemand anders heb, behalve met mijn familie. We zouden allemaal met elkaar trouwen, als dat kon.’

Enkele jaren geleden gingen (De Mol-presentator) Gilles De Coster en jij uit elkaar, na een relatie van ruim tien jaar. Was dat een van die kinken in de kabel?

LM: ‘Ook, ja. Als het misgaat, wordt alles heel extreem. Alles wat belangrijk is, komt dan even naar de kern. Iedereen verbindt zich met elkaar, zowel fysiek als mentaal, in een soort van huddle (dichte groep, nvdr). Die energie is ongelofelijk. Ik word weer emotioneel als ik eraan denk. Het voelt alsof er een warme, gezellige cobra om je heen komt liggen. De gezelligste cobra ooit. Die beschermt je tegen alles wat je op dat moment niet nodig hebt. Tegelijk houdt die je in een soort van wurggreep, een wurggreep van liefde. “Wij gaan voor je zorgen, geen zorgen. Wij gaan je nu even rechthouden, alles komt goed.” Zo een alle-hens-aan-dek-moment meemaken is heel ontroerend. Iedereen zit in the zone. Mijn familie en vrienden zaten toen in mijn zone, maar ik heb ondertussen al in een paar andere zones gezeten, toen het bij mijn vriendinnen alle hens aan dek was. Dan laat ik alles vallen, ook al is mijn agenda vol. We moeten er zijn. Het leven als twintiger is heel plezant en onbezonnen, maar zodra je dit hebt meemaakt, gaan je ogen echt open.’

In die periode ben je ook naar een psycholoog gestapt.

LM: ‘Ja. Ik ga nu ongeveer twee jaar en ik heb niets tegen het idee dat ik dat mijn leven lang zou blijven doen. Mijn psycholoog is een topper. Hij daagt me uit om dingen anders te bekijken. Hij stelt de juiste vragen. Heel boeiend. Ik beschouw mijn psycholoog als een investering in mezelf. Ik ga ook geregeld naar een diëtist, want ik vind het moeilijk om evenwicht te brengen in mijn eetpatroon. Ik ben nogal extreem: ofwel eet ik veel te veel ofwel eet ik veel te weinig. Mijn diëtist helpt me om balans te vinden. Net als mijn psycholoog. En mijn vriendinnen. En lopen.’

Je zorgt goed voor jezelf.

LM: ‘Ja, eigenlijk wel. Ik kan dat goed. Maar dat is niet altijd zo geweest.’

Daar is vaak een kleine of grotere crisis voor nodig.

LM: ‘Klopt. Een crisis kan deugd doen omdat je dan een mentale reset moet maken en je prioriteitenlijstje even moet herbekijken: wat vind ik belangrijk, wat wil ik doen?’

In een gesprek met filosofe Alicja Gescinska zei je: ‘Ook al zit er een grote zorgeloosheid in mij, ik voel dat ik tegelijkertijd een heel angstig persoontje ben.’ Waar ben je bang voor?

LM: ‘Ik ben voor veel bang. Ik haat het dat ik me soms zo angstig voel. Ik ben een enorme piekeraar en ik kan mezelf daar soms echt in verliezen. Ik twijfel over wie ik ben, of ik het juist doe, of het goed genoeg is. Ik heb schrik om mensen teleur te stellen, denk ik. Ik ben bang om beslissingen te nemen omdat ik alles tegelijkertijd wil. Ik maak me ook soms zorgen over mijn toekomst. Waar ga ik naartoe? Wat ga ik doen? Er kan zo veel, wat is de juiste beslissing voor mij? (zucht) Ik kan me daar suf over piekeren. Op professioneel vlak dan. Privé zit ik in een goeie plek, daar maak ik me niet zo veel zorgen over.’

Ik merk het, je ogen glinsteren.

LM: (Glundert) Met mijn lief, mijn vriendinnen en mijn familie gaat alles heel goed. Weet je wat ik fijn vind aan deze leeftijd? Dat je wat afstand kan nemen van je moeder en vader als ouder. Dat je niet alleen meer als kind naar hen kijkt, maar dat je ze ook kan zien als de mens die ze zijn. Dat vind ik ontroerend. Mijn ouders zijn twee toffe mensen. Grappig ook. Met mijn moeder heb ik altijd al een warme, lieve band gehad. Mijn vader en ik lijken heel hard op elkaar en dat heeft soms wel voor ruzies en spanningen gezorgd, zeker in mijn pubertijd. Maar alles verzacht nu. Je wordt wat ouder, je hebt al wat meer gezien, niet alleen in je eigen leven. Daardoor kan je de dingen beter plaatsen. Je ziet wie je ouders zijn en je kan met meer zachtheid naar hen kijken. Ik voel dat ik op veel vlakken op zoek ben naar rust en dat ik die rust ook gemakkelijker vind. Waar ik me vroeger nogal snel opwond of in alle registers nogal hevig was, merk ik dat ik nu veel bedachtzamer ben. Dat ik minder snel zwart-wit denk en soms wat langer blijf hangen in grijs. Ik ben milder geworden. Ik vind het een waardevol idee om naar de wereld te kijken en te denken: they are doing the best they can. Dat zorgt ervoor dat ik op een meer nederige manier in het leven sta. Alle verhalen die ik zie, verrijken mijn leven. Daar ben ik dankbaar voor.’

Intussen zijn jij en je lief ruim een jaar samen. Zijn jullie tegenpolen of lijken jullie op elkaar?

LM: ‘We lijken wel op elkaar, ja. Hij is ook heel actief en ondernemend. En hij heeft een warm hartje. Hij is alleen grappiger dan ik. Een van de grappigste personen die ik ooit ben tegengekomen. Dat zal hij graag horen. (lacht) Verder wil ik daar niet te veel over kwijt. Zoals ik al zei: sommige dingen zijn van mij.’

Helemaal waar. Maar sta je nu anders in je relatie dan vroeger? Is er een Linde voor en een Linde na de breuk?

LM: ‘Zeker. Ik ben zelfstandiger geworden. Ik heb mezelf in kaart gebracht en ik weet nu beter wat ik wil. Ik ben altijd graag in duo geweest, zowel op het werk als privé. Net zoals ik professioneel graag samenwerk met Arnout, ben ik graag in duo met een partner. Dat geeft me rust. Maar daardoor was ik vergeten hoe het is om solo te gaan. Als je dan ineens op jezelf bent aangewezen, moet je opnieuw je prioriteiten bepalen. Waar wil ik naartoe? Waar wil ik wonen? Waar wil ik mijn tijd aan geven? Dat was een interessante oefening. En ik merk nu, ook al heb ik een nieuwe relatie, dat ik er heel hard over waak dat ik nog genoeg Linde blijf binnen het koppel. Dat ik niet te veel in symbiose ga waardoor er op de duur alleen nog maar “wij” overblijft. Daar ben ik bewust mee bezig. Ik doe veel dingen met mijn lief maar ik doe ook veel dingen zonder hem. Ik haal daar toch nog iets extra uit, iets voor mij alleen.’

Of hoe een breuk een mens dichter bij zichzelf kan brengen. Mooie mijlpaal, Linde.

LM: ‘Een mijlpaal die ik zelf nog interessanter vind en die daaraan gekoppeld is, is de reis naar Zuid-Afrika die ik twee jaar geleden heb gemaakt met twee van mijn vriendinnen. Die reis was fantastisch omdat ik daar voor het eerst voelde dat het oké was om single te zijn. Ik kwam uit een periode waarin ik het gevoel had: er kan niets meer, ik ben alles kwijt. Maar daar besefte ik ineens: Linde, dat klopt niet, integendeel, alles kan. Dat was zo een zalig besef! Ik had me voorbereid op een depressieve thuiskomst, op het zwarte gat, maar ik herinner me nog hoe blij ik was om thuis te zijn en het gevoel te hebben: nu begint het! De week voor ik op reis vertrok, presenteerde ik voor het laatst de Warmste Week, samen met Eva (De Roo, nvdr) en Bram (Willems, nvdr), en ook dat had me goed gedaan. Normaal gezien ben ik een controlefreak, ik kan de dingen nogal moeilijk loslaten, maar toen dacht ik: alles is toch al om zeep, whatever! (lacht) Ik ben er toen zo hard ingevlogen. Dat fuck you-gevoel zou ik soms nog eens moeten terugpakken. Niet gemakkelijk voor mij, maar ik weet nu dat ik ertoe in staat ben.’

Je staat heel gulzig in het leven. Wat als het vloggen je honger niet meer kan stillen?

LM: ‘Ik denk daar veel over na. Moet ik video blijven doen, moet ik nadenken over een televisieprogramma of ga ik toch opnieuw radio maken? Ik weet het nog niet. Als ik begin te panikeren, vind ik het fijn om te denken dat het ook wel eens iets totaal anders zou kunnen zijn. Misschien open ik wel een boekenwinkeltje of een hotdogkraam. Misschien begin ik een B&B in Thailand of ga ik hier in Edegem bij bakkerij Meeus werken. Die heeft de beste tijgerpistolets ooit! Alles kan. De ideale beslissing bestaat niet. Dat extra luikje in mijn hoofd geeft me heel veel rust. Ik wil in de eerste plaats nadenken over wat ik wil maken. Misschien is het een brood, misschien is het een televisieprogramma. We zullen wel zien.’

 

<kader>

De favorieten van Linde Merckpoel

Jonathan Goldstein

Deze Amerikaanse podcaster is een meester-verhalenverteller en mijn absolute held op professioneel vlak. In zijn podcast Heavyweight gaat hij samen met mensen op zoek naar iets dat is blijven knagen. Hij heeft me geleerd dat je bij het vertellen van een verhaal wel weet waar je vertrekt, maar niet waar je aankomt. En dat dat niet erg is. Dat daar net de poëzie van het verhaal zit. Goldstein is een fantastische freestyler die ook nog eens authentiek, grappig en heerlijk onhandig is. Een waanzinnige inspiratiebron.

Reisgidsen

Alle reisgidsen die ooit mijn pad hebben gekruist, hebben mijn wereld letterlijk opengetrokken. Na mijn eerste verre reis, naar India, heb ik beseft dat er daarbuiten nog een hele wereld ligt. Die reis heeft iets in mij wakker gemaakt. India was verschrikkelijk en prachtig tegelijkertijd. De Taj Mahal, schitterende tempels, hippe rooftopbars, maar ook hongerige, bedelende kinderen. Ik ben daar anders van teruggekomen. Intussen heb ik al veel gereisd en veel gidsen verslonden, want ik wil nog zo veel verhalen zien.

Het Royal Boch-servies van mijn grootmoeder

Mijn grootmoeder was een van de belangrijkste personen in mijn leven. Ze had de volledige klassieke collectie van Royal Boch in haar kast staan en ze heeft me die in stukjes gegeven, voor mijn verjaardag of kerst. Ik gebruik het elke dag, met als gevolg dat er soms wel eens iets sneuvelt. Ik heb iedereen de opdracht gegeven om uit te kijken in de kringloopwinkel en op rommelmarkten. Mijn collectie breidt zich dus nog altijd uit. Ik heb een foto van mijn grootmoeder met een van haar Royal Boch-kopjes. Die koester ik al even hard.

 

 

De mijlpalen van Linde Merckpoel

Nog voor ze kan babbelen, brabbelt de Lokerse Linde Merckpoel (1984) al hele verhalen bij elkaar. Ze verfijnt haar vertelstem aan het Herman Teirlinck Instituut in Antwerpen, waar ze als laatstejaarsstudente de NTR-radioprijs in de wacht sleept met haar documentaire Gele Laarzen. In 2007 lanceert ze zichzelf bij de VRT: eerst als nieuwslezeres, daarna als radiopresentatrice bij Studio Brussel. Na enkele duopresentaties krijgt de vrolijkste vos van Vlaanderen vanaf 2012 haar eigen programma’s: Café De Linde, Linde Late Night, Linde Live, At Your Service en Linde Staat Op. Tussen 2013 en 2017 is Merckpoel een vaste waarde bij Music For Life aka De Warmste Week. Begin 2019 ruilt ze haar Studio Brussel-stoel in voor een vlogcamera en wordt ze voltijds videoreporter voor de zender. Samen met bestie Arnout Bracke zoekt en vindt Linde intrigerende verhalen die ze wekelijks post op haar YouTube-kanaal. Vertragen doet ze graag in Edegem, met haar lief en haar nog lievere kat.

 

Volg ‘Linde Vlogt’ op YouTube en stubru.be