Durf te vragen

Je bent bang om de ander te storen

Oorzaak? Je noden en behoeften als kind werden wellicht genegeerd, je voelde je er schuldig om, of je werd er emotioneel mee gechanteerd. Als kind had je de indruk dat je je ouders stoorde, dat je wensen extreem waren of dat je een hoge prijs moest betalen om je schulden in te lossen. Vandaar dat je als volwassene liever geen hulp vraagt dan je bloot te stellen aan het gevoel van ongemak of aan de pijn die een weigering mee zou brengen, of een ‘ja’ waar allerlei voorwaarden aan verbonden zijn.

Hoe aanpakken? Neem voldoende voorzorgen. Kies bijvoorbeeld heel zorgvuldig de persoon uit aan wie je een gunst wilt vragen. Heb je geen keuze, observeer dan nauwkeurig hoe die persoon omgaat met anderen. Bereid vooraf en in detail het scenario voor. Ga op zoek naar het juiste moment, de juiste woorden, de juiste houding … Visualiseer de scène tot aan het moment waarop de persoon weigerend reageert. Speel de ‘film’ in je hoofd af tot je er psychisch en emotioneel helemaal klaar voor bent. Heb je je vraag eenmaal gesteld, feliciteer jezelf dan, welk antwoord je ook hebt gekregen.

Je kan ook bang zijn om zwak over te komen, of om later ook te moeten helpen. Of misschien vind je het moeilijk om een andere rol op te nemen. Je leest er alles over in het septembernummer van Psychologies.