‘Ik kon mijn moeders dementie niet aanvaarden’

‘Maak je niet druk om wat je geliefde niet meer weet, wals er omheen. De rust die je dan ervaart, laat je toe het beste te halen uit de tijd die je samen nog hebt’

Eindelijk rust

‘Twee maanden later kwam er een plaats vrij in het rusthuis en daar is uiteindelijk het hele verhaal gekeerd. Toen ik haar daar ging opzoeken, zag ik dat ze elke dag beter werd. Ik herkende haar weer. Met haar benen ging het weer beter, ze kon weer wandelen, haar angsten verminderden. Zelf werd ik ook rustiger. Voor het eerst in mijn leven moest ik haar niet meer elke dag opbellen, angstig voor wat dat gesprek brengen zou, want ze was nu in goede handen. De verpleegsters waren geweldig, ze wisten precies hoe om te gaan met demente mensen. Mijn moeder wist niets meer, maar voelde zoveel aan. Als iemand haar zacht benaderde, werd ze zelf zacht, kwam iemand binnen met een harde inslag, werd ze meteen agressiever.

Eindelijk kon ik accepteren wat er gebeurde, omdat ik met eigen ogen zag dat dit geen einde betekende. Meer nog, datgene waar we zo bang voor waren geweest, bleek een grote zegen. Wat een ommekeer. Toen wist ik: we hebben het juiste gedaan. Ik vergeet nooit dat ene moment dat ik naast haar op bed ging liggen. Ongewoon voor ons, want ondanks de grote liefde die er tussen ons was, knuffelden we elkaar gek genoeg nooit. Het zou te veel hartzeer in haar opgewekt hebben, de uitbarsting van haar diepe onverwerkte leed en gemis. Ik dacht dat ze zou beginnen huilen, maar nee, dat mensje opende zich … En ik opende mij. Alsof we versmolten (ontroerd). Zo immens mooi, na al die tijden van pijn, agressie en angst.

Het is op dat moment dat ik de deur naar mijn eigen heling en bevrijding heb opengezet. Je denkt: mijn moeder is mijn moeder niet meer. Alzheimer is een mensonterende, mensverterende ziekte. Maar op het einde wist ik: ik kan het ook anders bekijken. Die ziekte heeft mijn moeder gered, want ze moest al dat verdriet uit haar lijf krijgen. Ze heeft dat onbewuster kunnen doen dan wij. En daarna leek ze gelukkiger, ze lachte weer. Voor ons was dat een waar geschenk.

Ik hoop dat mensen veel sneller dan ik kunnen inzien dat de persoon ondanks alzheimer er nog altijd is, ook al is er een aantasting op het lichaam. Als je dat kan zien en het proces kan accepteren, kan je voor je geliefde op een heel andere manier zorgen. Het laatste jaar was een heel ander verhaal. De band tussen ons was dieper dan ooit. Ik heb mijn moeder teruggevonden. Ik heb begrepen dat je je niet druk moet maken om wat ze niet meer weet, dat je daar omheen moet walsen, dat je moet meegaan met die persoon. Dat geeft rust en maakt alles gemakkelijker. Dan kan je samen het beste halen uit de tijd die je samen nog hebt, en intieme waardevolle momenten beleven – vanuit liefde, en niet langer vanuit angst.’

Meer lezen?
Voor meer info over Aniana’s TEDx Talk, haar boek, blogs, optredens, lezingen en boekvoorstellingen, zie www.AnianaTaelman.com