‘Mijn kind wordt niet aanvaard in de familie van mijn nieuwe partner’

Mijn kind wordt niet aanvaard door de familie van mijn nieuwe partner, omdat hij ‘anders’ is. Hoe ga ik hiermee?

Kinderpsychologe Klaar Hammenecker: ‘Dit klinkt als een erg pijnlijke situatie waarin verschillende elementen een belangrijke rol spelen. Deze samen even op een rij zetten, kan misschien helpen in je beslissing hoe je hiermee om wil gaan.
In de eerste plaats komt je stieffamilie hiermee al dadelijk op zowat het meest gevoelige terrein in een moeder-kindrelatie. Wanneer je kind afgewezen wordt, voelt het immers alsof je ook zelf afgewezen wordt, net vanwege van de sterke emotionele verbinding tussen jullie. In het vak heet dit loyauteit, wat verwijst naar een bijzondere onverbrekelijke band tussen ouders en kind die bij pijn, conflict, of druk toch overeind blijft. Denk maar aan de verdedigingsdrang die je voelt als de juf te streng reageert of zich negatief uitlaat over je kind.

‘Sta naast je kind, zorg dat het bij jou terecht kan en vraag wat het nodig heeft om zich hier toch goed bij te voelen. Jullie zijn een package deal in de nieuwe relatie, toch?’

Daarnaast is het in deze ook belangrijk om even na te gaan wat dat “anders” zijn net betekent. Gaat het om kenmerken zoals huidskleur, geloofsovertuiging, een aandoening of beperking …? Of kunnen ze zich niet vinden in hoe je kind opgevoed wordt en zich vervolgens gedraagt? Misschien koos jij ervoor om je kind met veel autonomie en vrijheid op te voeden terwijl de familie van je nieuwe partner net overtuigd is dat ouders het beste weten en dus ook als enige het beste kunnen beslissen voor hun kinderen. Wanneer opvoedingsvisies botsen, staan families wel eens tegenover elkaar. Het is dan in de eerste plaats aan je nieuwe partner en jou om samen te bekijken in hoeverre jullie kunnen en willen afstemmen, naar elkaar toe evolueren of op zoek gaan naar the best of both worlds. Dit proces vraagt heel wat tijd en geduld, iets wat je gerust van de respectievelijke families mag vragen.

In het andere geval is er weinig discussie mogelijk omdat het in die situaties echt over waarneembare kenmerken gaat, over iets waar je niet zelf voor kiest en/of je dus ook niet kan of wil veranderen. Zo kan je aan een kind niet vragen om zijn moslimachtergrond achterwege te laten of bijvoorbeeld niet langer ADHD te hebben. Ga hierover sowieso het gesprek aan, vooral ook met je nieuwe partner. Welke mening houdt hij erop na? Slaagt hij er wel in om je kind te aanvaarden of wringt het, net als bij zijn familie? Samen sterk, is hier immers een belangrijk principe. Als jullie op dezelfde lijn kunnen staan, kan je ook gezamenlijk om begrip vragen. Voor je kind is het immers nog een pak belangrijker aanvaard te worden door jouw partner dan door zijn stieffamilie.

Zo zijn we bij je kind belandt, met voorsprong de belangrijkste schakel in dit emotionele vraagstuk. Hoe is dit voor hem of haar, als amper achtjarige? Kinderen hebben voelsprieten, ook voor wat niet gezegd wordt. Kan het met die gevoelens van afwijzing bij jou terecht? Vraag aan je kind wat het nodig heeft om zich in deze situatie toch goed te kunnen voelen. Wees open en eerlijk zodat je kind hier ook zelf oprecht op kan antwoorden, zonder jou te willen pleasen. Zorg dat je naast je kind gaat staan en er niet tegenover. Moeder en kind vormen in het geval van een nieuwe relatie toch een package deal, niet? Het ene is niet verkrijgbaar zonder het andere.’