Kan het nog simpel?
Zelf ben ik er nog niet geweest, maar ik denk dat zowat de helft van mijn vrienden de voorbije jaren het land van de rijzende zon heeft aangedaan. Japan is duidelijk hot. En wie er niet naartoe reist, krijgt hier wel een Japanse golf over zich heen. En dan heb ik het niet over karaoke en sushi.
Ik heb het over geluk, gezondheid, levenskunst… dat soort dingen. Als je je baseert op al die chique boeken over de Japanse levensstijl die verschijnen, kennen ze er ginder wat van. Shinrin-yoku, het Japanse bosbaden. Aiki, het Japanse ademhalen. Kakeibo, de Japanse kunst van het boekhouden. Wabi sabi, de Japanse wijsheid voor een perfect imperfect leven … Meestal gaan deze kunsten uiteindelijk over een gezonde geest in een gezond lichaam, waarbij de kracht van eenvoud een cruciale rol speelt.
Gelukkig weet ik dat er in Japan niet alleen mindfulle monniken rondlopen, maar dat het vooral ook een flitsende maatschappij is, waar de hectiek van het dagelijkse leven er flink inhakt. 78 procent van de mensen woont in de stad en moet continu het hoofd bieden aan lawaai, verkeersdrukte en technostress. Waarschijnlijk dé reden waarom ze al langer naar rustgevende, simpele bezigheden teruggrijpen. Om af te kicken, dus.
Japanners zijn wel eens meer trendsetters. Denk aan Marie Kondo, een naam die ook wel wat gongetjes doet rinkelen. Dankzij deze dame werd tien jaar geleden ontspullen een rage, eerst in Japan, daarna bij ons en de rest van het westelijke halfrond. Komt het minimalistische woordje ‘zen’ trouwens ook niet van ginder?
Want, en dat hebben de Japanners goed begrepen: trop is te veel. Wie denkt dat meer hebben steeds meer geluk brengt, dwaalt nog rond in de eighties van de vorige eeuw. Vandaag geldt eerder: wie zich verlost van dingen, verlost zich van zorgen. Niet alleen op materieel vlak. Het teveel heeft zich breed en ongebreideld genesteld in onze levensstijl. Te veel prikkels, werk, bezigheden, verplichtingen, … te veel gedoe aan ons hoofd. Alles wordt zo complex. En dan kunnen we ons terecht, met een diepe zucht, de vraag stellen: kan het nog simpel?
Oplossingen dringen zich op. Zoals, bijvoorbeeld, de dertigurenweek, the joy of missing out, het niksen als hobby. De digitale detox, al was het maar één dag in de week. Want naast dat drukke leven hebben we ook nog eens een parallelle wereld geschapen waarin we flink wat uurtjes vertoeven, turend voor een scherm. En zo razen we maar door, tot de volgende vakantie. Of burn-out.
In Japan zouden ze zeggen: zo vind je nooit je ikigai, je levensdoel, de reden waarom je ’s morgens opstaat. Je ikigai is iets wat je binnen in jezelf kan vinden, maar daarvoor moet je eerst ruimte en rust scheppen. Zo moeilijk kan dat niet zijn. Of toch? Graag helpen we je op weg, al was het maar om even te gaan zitten en erover na te denken. Of om kleine stapjes te zetten.
Laat me meteen het goeie voorbeeld geven en stoppen met schrijven, zo wordt dit het eerste PSYCHOLOGIES-edito dat minder dan vijfhonderd woorden telt …
(Wow, dat voelt goed, zeg! Dat smaakt naar méér. Sorry, ik bedoel: naar minder…)
