Jasper Steverlinck: ‘Ik ben het aan mezelf verplicht om eerlijk te zijn’

Als kleine jongen is hij in een ketel vol melancholie gevallen. En het liefst neemt hij daar nog elke dag een bad in. Maar noem hem niet zwaarmoedig, want hij weet meer dan ooit waar het ware leven om draait. Licht en donker. Waarheid en verhalen. ‘Ik heb geen tijd meer voor dingen die er niet toe doen.’ Het essentiële akkoord van zanger en songsmid Jasper Steverlinck.

Tekst Valérie Du Pré – Visagie Dorien Van Poucke – Foto’s Johan Jacobs

‘Mijn zoon Ben is kwetsbaarder dan andere mensen en dat heeft mij ook doen nadenken over mezelf. Wat doet er eigenlijk toe? Wat is er belangrijk in mijn leven? Wat wil ik nu echt?’

‘Je kan elkaar al jaren kennen zonder elkaar echt te kennen, dat is zo jammer’, zal Jasper Steverlinck in dit interview zeggen. Daarmee legt hij de vinger ook op onze zere plek. Meer dan twintig jaar kennen we elkaar intussen, maar we raakten nooit verder dan de buitenste lagen van de ajuin. Nu we eindelijk in de sofa ploffen zonder setlist, groupies of familiale connecties kan het afpellen beginnen en komen we al snel tot de essentie. Die essentie van Steverlinck staat ook op zijn nieuwe, voorlopig titelloze soloplaat die in het voorjaar van 2018 verschijnt, zeven jaar na zijn laatste worp met zijn band Arid.

Deze maand stel je je langverwachte nieuwe plaat voor aan het publiek en vertrek je op tournee. Je hebt je fans laten wachten, Jasper.

JS: ‘Ik kijk er enorm naar uit! Het is een zoektocht geweest. Ik ben een beetje afgedreven omdat ik met andere dingen ben bezig geweest. Mijn gezin, vooral. Ik ben al die tijd wel muziek blijven maken, alleen, in mijn studio. Ik heb een hoop songs gemaakt, aan de piano of op gitaar. Heel echt en puur. Met die songs ben ik naar Engeland getrokken om samen te werken met producer Jake Gosling, de man die Ed Sheeran heeft ontdekt. Een heel toffe samenwerking, maar toen ik thuiskwam, was ik niet tevreden. De echtheid en de schoonheid, de melancholie en de puurheid waren verdwenen. Het klonk allemaal cool. Dat was niet mijn waarheid. Uiteindelijk ben ik met de plaat naar producer Jean Blaute gestapt en zijn we helemaal opnieuw begonnen.’

Je hebt een flinke dosis lef en zelfvertrouwen nodig om te zeggen: ‘Sorry, dit ben ik niet, opnieuw’.

JS: ‘Inderdaad. Ik geef toe dat het niet altijd gemakkelijk was. Soms speelden er commerciële overwegingen mee. Want ik moet leven van mijn muziek. En ik had al lang niets meer uitgebracht. Gaan ze dit wel wijs vinden? Moet ik het misschien uptempo doen? Ik was zo lang alleen geweest, met mijn eigen gedachten en mijn eigen ding, en dan komen er ineens invloeden van buitenaf en begin je te twijfelen. Maar ik heb op tijd beseft dat het mijn verhaal moest zijn. Mijn waarheid. Als niemand mijn plaat koopt, als niemand ze goed vindt, dan is dat maar zo. Die kracht moet je opzoeken. Dan kan je kiezen voor het echte en het schone. Jean Blaute zei: “Als ik je zo bezig hoor, dan wil jij eigenlijk opnemen zoals John Lennon, Bill Withers of Nina Simone dat vroeger deden. Instrument nemen, microfoon erbij en je ding doen. Geen clicktrack (metronoom, nvdr), geen drums, geen ditjes en datjes.” “Ja, laten we dat doen”, zei ik. Want wat ik al had, it wasn’t me. Jasper was een beetje verdwenen.’