Is jouw kind al aan de yoga?

Toen gevraagd werd om hun droomschool te tekenen, tekende een kind op de drie een plek waar ze konden rusten in het gebouw, een plek waar niks moet.

 

Zen of extra stress?

Ook Leen Demeulenaere geeft aan dat yoga een persoonlijke weg is. ‘Het moet klikken tussen het kind en de yoga, en het kind en de yogadocent. We raden altijd aan om kinderen eerst van yoga te laten proeven, bijvoorbeeld door deel te nemen aan een yogakampje, voor de beslissing genomen wordt dat het kind een volledig jaar aan yoga gaat doen. Meestal merken we echter dat kinderyoga al in het kind zit en dat kinderen heel goed voelen wat ze fysiek nodig hebben. Het is hen meestal op het lijfje geschreven.’ Sofie Van Tichelen formuleert de voorwaarde dat ouders en kinderen die instappen in haar kinder-ouderyoga er echt voor openstaan en dat de ouder in de mogelijkheid is om het kind te tillen, omdat het niet enkel om ontspannen gaat en het vinden van een rustpunt – ook elementen van circomotoriek komen aan bod. Het overstijgen van de gerichtheid op rust en ontspanning via yoga ziet Leen ook in specifieke gevallen: ‘Ik zie vaak ouders die met een adoptie- of pleegkindje aan yoga komen doen. Voor hen biedt yoga diepe oplossingen in hechting en verbondenheid. In de verbale samenleving is het samen opnemen van een fysieke activiteit daarbij erg belangrijk om op een ander niveau contact te maken.’

Allemaal mooi, maar als ik met mijn vriendinnen praat, hoor ik wel eens dat de zen van de ene, de stress van de andere wordt. Op zondagochtend uit bed om naar de yogales te gaan, in plaats van wat huishoudelijk werk van de week in te halen en de krant te lezen met een kop koffie … Het is maar wat je ontstressen noemt. Of – in mijn persoonlijke geval – ’s middags om drie uur de computer afsluiten om helemaal opgejaagd naar de yogavoorstelling van de jongste te gaan. Soms lijkt het wel alsof we verantwoorde activiteiten aan elkaar rijgen zonder ruimte ertussen te laten om kinderen in het bos te laten spelen, zich gewoon te laten vervelen of zich zelf te laten bezig houden met een spelletje, een tekening. Dat is de keerzijde van het aanbod dat ontstaat om kinderen voor te bereiden op een andere manier van denken, zijn, leven en in de wereld staan.