Introverten laten van zich horen
Kunnen introverten de wereld redden? Nee, maar ze kunnen ‘m wel een stuk evenwichtiger en leefbaarder maken voor iedereen, zegt journalist Liesbeth Smit, die net een boek schreef over de stille revolutie van de introverte mens. Introverten aller landen: tijd om – op de ons eigen, rustige manier – uit de kast te komen!
Tekst Anne Adé – Beeld Shutterstock
‘Introversie blijkt een karaktertrek die nogal wat innovatieve geesten à la Bill Gates en Elon Musk, maar ook David Bowie en J.K Rowling gemeen hebben. Het sleutelwoord is focus’
Laat ik maar meteen beginnen met zelf uit de kast te komen: ook de schrijver van deze tekst – en dat zal voor de mensen die me kennen, geen verrassing zijn – rekent zichzelf tot het eerder introverte derde van de wereldbevolking. Nog eens 30 procent zou extravert zijn, en de rest schippert tussen deze twee uitersten. Van stil en bedachtzaam tot luidruchtig en extravert: dat er überhaupt over deze diversiteit aan persoonlijkheidsvormen gepraat wordt, is in grote mate te danken aan de Amerikaanse auteur Susan Cain. Met haar bestseller Quiet: The Power of Introverts in a World That Can’t Stop Talking brak ze in 2012 een lans voor de stillere medemens. Een haast hoorbare collectieve zucht van verlichting steeg op in introverte kringen. Eindelijk iemand die de aandacht van een breed publiek kon trekken en introversie als iets positiefs, en niet als een ziektebeeld op de kaart zette.
Want dat introverten afwijken van de op dit moment heersende norm, is duidelijk, toch zeker als je er zelf eentje bent. Assertief zijn is het ideaal, stil zijn is not done. Wie zich in groep niet weet te manifesteren door middel van een vlotte babbel, telt niet helemaal mee. Maar die extraverte norm blijkt helemaal niet zo universeel als we nu lijken te denken. In haar nieuwe boek Ik moet nog even kijken of ik kan heeft de Nederlandse journaliste Liesbeth Smit het over landen als Japan en Finland. Daar overheerst introversie als maatschappelijke norm en zijn het de extraverte mensen die zich moeten aanpassen. Op tafel springen kan wel, maar alleen in beperkte kring.
Maar ook bij ons was het nog niet zo lang geleden niet gepast om jezelf uitgesproken in the picture te zetten. Kijk maar eens naar portretten van je verre voorvaderen: gegarandeerd poseerden die niet met een brede glimlach voor de foto. Mensen die wilden meetellen, stonden serieus en ingetogen in het leven.
