De tattoo aan de binnenkant van haar pols – een play- en pauzeknop – is haar op het lijf geschreven. Het leven van actrice Hilde De Baerdemaeker draait om spelen en pauzeren, met de hartslag als maat. Op haar veertigste weet de stoere schone met het zachte hartje intussen perfect welke knoppen ze moet indrukken om in balans te blijven. ‘Grenzen stellen – tot hier en niet verder – dat heb ik echt moeten leren’. Op de sofa en in de ring met een vechtmeisje.
Tekst Valérie Du Pré
Visagie Inge Grossen
Foto’s Johan Jacobs
‘Ik maak mezelf graag dingen wijs die mij deugd doen. Dat is een psychologisch spelletje. Ik heb graag het gevoel dat ik naar iets kan uitkijken, zodat ik ’s ochtends goesting heb in mijn dag’
Een paar uur voor onze afspraak stuurt Hilde mij een sms: ‘Mijn dochter heeft koorts en komt mee naar het interview, ze nestelt zich wel ergens onder een dekentje met een boek.’ Dat de achtjarige Marilou die middag meer zal meeluisteren en -praten dan lezen, maakt dit gesprek extra bijzonder. Misschien moést ze er wel bij zijn, het zoveelste geval van synchroniciteit sinds de vader van Hilde vorig jaar overleed. Toeval of niet, vader De Baerdemaeker duikt al meteen op bij de eerste vraag.
Je bent net veertig geworden. Is dat een reden om te feesten of mag die mijlpaal geruisloos passeren?
HDB: ‘Ik vind veertig worden geweldig! Ik herinner mij een koffiekop met daarop Life begins at 40. Die hebben we mijn pa ooit cadeau gedaan voor zijn veertigste verjaardag. Pure nostalgie. En het klopt. Ik heb echt het gevoel dat het nu begint. Ik ben blij dat het eindelijk mijn beurt is om veertig te worden, allemaal dankzij die kop. (lacht)
The best is yet to come, dat wil ik graag geloven. Ik maak mezelf graag dingen wijs die mij deugd doen. Dat is een psychologisch spelletje. Ik heb graag het gevoel dat ik naar iets kan uitkijken, zodat ik ’s ochtends goesting heb in mijn dag. Je kan treuren omdat je halverwege zit, maar ik wil liever geloven dat de beste helft van mijn leven nog moet komen. Daar ben ik ook echt van overtuigd, want ik voel mij alsmaar beter in mijn vel. Meer à l’aise met mezelf, de kids, mijn man. Ik heb meer rust in mijn hoofd.
Ik ben er ook echt bewust mee bezig om de dingen die ik fijn vind in te masseren in mijn leven. Ik wil uitkijken naar wat er komt en op elk moment mild zijn voor mezelf. Zodra ik het gevoel heb dat er mij iets wordt opgelegd, dat ik moet ‘werken’, word ik instant depressief. Depressie, been there, done that, daar wil ik niet naar terug. Daarom richt ik mijn leven zo in dat ik mij op elk moment goed kan voelen.
Op mijn 39steheb ik een bucketlist gemaakt. Ik heb alles opgelijst wat ik nog extra wilde inmasseren voor ik veertig werd. Alle dingen waar ik plezier aan beleef, zoals yoga en schilderen, wilde ik verder uitbouwen. En dat is ook gelukt. Mijn vernissage komt eraan in september, en er zitten nog een paar projecten klaar om uit te komen. Maar alles klopt. Dankzij de zaadjes die ik heb geplant, worden mijn dromen nu werkelijkheid. Dat is een heerlijk gevoel. Het is nooit te laat om op te lijsten wat je wilt en daar vollenbak voor te gaan.’
‘Ik moet mezelf er af en toe aan herinneren dat ik het allemaal niet te serieus moet nemen. Wees blij met wat er is. Blijf kijken met kinderlijke verwondering en houd de speelsheid van dat pure mensje wakker’
Wellicht stond de tattoo die je onlangs liet zetten ook op je bucketlist. Wat is het verhaal achter die play- en pauzeknop op je rechterpols?
HDB: ‘Het Play Pauzeteken is mijn logo. Het staat voor alles wat ik doe en nog wil doen. Het is mijn hartenklop. Ik heb die tattoo niet voor niets op mijn pols laten zetten, precies op de plaats waar ik mijn hartslag voel. Play Pauze staat voor balans, in actie en in rust, in spelen en in pauze nemen. Spelen staat voor mijn job – acteren – maar ook voor speels in het leven staan. De dag nemen zoals die komt, met verwondering, zoals een kind. Pauze staat dan weer voor rust, de tijd durven nemen om even stil te staan. Die balans is belangrijk voor mij om goed te functioneren.’
Sta jij van nature speels in het leven of heb je die tattoo nodig als reminder?
HDB: ‘Het zit in mij, maar soms vergeet ik het. Als je ’s ochtends je lijstje met to do’s afgaat, heb je soms al geen zin meer om aan je dag te beginnen. Dan eindig je met een zoveelste koffie en een burn-out in je zetel. Dat is de ziekte van deze tijd. Het is een val waar je heel gemakkelijk in trapt, want de lat ligt heel hoog. Ik moet mezelf er af en toe aan herinneren dat ik het allemaal niet te serieus moet nemen. Wees blij met wat er is. Blijf kijken met kinderlijke verwondering en houd de speelsheid van dat pure mensje wakker.’
Depressie, ‘been there, done that’, zei je net. Vertel.
HDB: ‘Het is jaren geleden, gelukkig, maar ik heb ooit een stevige depressie gehad. Alleen met medicatie, therapie en heel veel tijd en aandacht ben ik eruit geraakt. Ik heb toen ook ontdekt dat endogene depressie in de familie zit, dat het erfelijk is. Ik wil me bewust blijven van die gevoeligheid, want ik wil nooit meer zo diep in de donkerte afdalen. Intussen heb ik de tools gevonden om niet af te zinken. Tools die me goesting geven om op te staan en helemaal voor mijn dag te gaan. Ik wil ook mijn kinderen leren hoe ze zichzelf blij kunnen maken. Je mag de verantwoordelijkheid voor je eigen geluk of ongeluk nooit bij een ander leggen. Neem die zelf en draai de omstandigheden zo dat je jezelf gelukkig kan maken. Elke dag, elke minuut.’
(…)
‘Iedereen denkt altijd dat ik een megastoer wijf ben maar het tegendeel is waar. Ik mag me niet verdiepen in de miserie van de wereld, ik kan dat niet aan’
Het volledige interview met Hilde De Baerdemaeker lees je in de nieuwe Psychologies, mei-juni 2018
