Frances Lefebure: ‘Ik neem mezelf niet zo serieus’
Of ze nu krakende harten weer aanwakkert in Hotel Römantiek, bordjes omdraait in Studio Tarara of de dood aangrijpt om het leven te vieren in Forever Young, Frances Lefebure (30) doet het met evenveel vuur als warme gewonigheid. Spelen staat centraal, maar ze wil meer zijn dan een toffe smoel. ‘Als ik moet kiezen tussen achter de schermen aan inhoud werken of met mijn smoel iets doen dat nergens over gaat, dan is de keuze snel gemaakt.’
Tekst Valérie Du Pré – Foto’s Johan Jacobs
Visagie Inge Grossen
‘Ik ben niet bezig met hoe ik mij moet gedragen of hoe ik moet zijn zodat de mensen iets in mij zouden zien. Dat is toch dodelijk vermoeiend?’
Frances Lefebure woont al jaren niet meer in haar geboortestad Gent, maar de huig-r is blijven hangen. Ze klinkt gretig en gezellig, vol goesting. De goedlachse actrice en presentatrice is al een tijd niet meer van het scherm te branden – en daar komt voorlopig geen verandering in – maar ze blijft zichzelf zien als een gewoon, middelmatig meisje zonder grote dromen of ambities.
Maak je jezelf niet een beetje te klein, Frances?
Frances Lefebure: ‘Die opmerking krijg ik wel vaker: onderschat jij jezelf niet? Ik ben mij ervan bewust dat ik daarvoor moet opletten, anders blijf ik steken. Ik moet de ambitie blijven hebben om nieuwe dingen te doen en de dingen beter te doen. Maar die heb ik ook. Ik ben niet bang om te falen. Als ik iets probeer en het lukt niet of het is niet helemaal zoals ik had verwacht, dan is dat zo. Ik kan goed relativeren. Dat doe ik ook met mijn bekendheid. Als mensen mij komen vertellen hoe tof ze mij vinden, dan is dat volgens mij vooral omdat ik gewoon ben, omdat ik dicht bij mezelf sta. Sommige bekende gezichten cultiveren een status waardoor je het gevoel hebt dat ze onbereikbaar zijn. Dat heb ik niet en dat wil ik niet. Dat zit ook niet in mij.’
Hoger mikken zit niet in je natuur, je moet het jezelf opleggen?
FL: ‘Ja. Gelukkig ben ik goed omringd. De mensen rondom mij mikken hoger in mijn plaats, en ik volg. Ik moet zelf niet zoeken naar manieren om te groeien want ik krijg constant kansen. Ik hoef enkel ja of nee te zeggen. Dat is een luxepositie en dat besef ik. Tot nu toe ben ik overal ingerold. Ik heb nog nooit iets moeten doen waarin ik eigenlijk geen zin had, alleen maar in de hoop dat het mij daarna iets beters zou brengen. Ik heb al veel geluk gehad.’
Is dat geluk? Of een gevolg van talent?
FL: (Lacht) Ik denk nog altijd dat het geluk is. Of misschien komt het door de manier waarop ik in het leven sta, maar dat is dan onbewust. Ik ben niet bezig met hoe ik mij moet gedragen of hoe ik moet zijn zodat mensen iets in mij zouden zien. Dat is toch dodelijk vermoeiend? Je wordt daar ook snel op afgestraft, denk ik, want uiteindelijk moet je toch altijd terugplooien op jezelf. Ik zal wel talent hebben, maar mijn grootste talent is mezelf blijven. En empathisch zijn. Mensen zien dat ik het oprecht meen met alles wat ik doe en iedereen die ik ontmoet. Nu ik bekender word, ben ik soms bang dat mensen zich niet meer gaan durven openstellen in interviews. Je gevoelens delen met een BV is toch anders. Bij Forever Young heb ik gelukkig gemerkt dat ik al heel snel gewoon Frances ben. Daar ben ik enorm dankbaar voor.’
