Filosofe Alicja Gescinska: ‘Ik ben een eeuwige zoeker’

Van moeilijke relaties gesproken: hoe maakbaar zijn relaties anno 2016 volgens jou?

AG: ‘Gemakkelijke relaties bestaan niet. Mijn man en ik hebben een heel goede relatie, we zijn dertien jaar samen, maar dat gaat niet vanzelf. We beseffen dat we twee individuen zijn met eigen verlangens, eigen toekomstperspectieven, eigen angsten en demonen, en we proberen elkaar daarin constant te vinden door open te praten en voortdurend af te toetsen: zitten we nog op dezelfde lijn? Maakt dat ons nog gelukkig? Vinden we dat wel fijn om te doen? Zo ben je samen iets aan het maken. De mooiste relaties zijn niet noodzakelijk de meest evidente.’

Filosofen zitten veel in hun hoofd. In welk mate volg jij je buik bij beslissingen?

AG: ‘Mijn gevoel is even belangrijk als mijn verstand. Het is fout om te denken dat emoties irrationeel zijn. Ik volg mijn gevoel maar dat staat nooit los van mijn ratio. Een recent voorbeeld: ik had veel rationele argumenten om in Amerika te blijven en in te zetten op mijn academische carrière. Maar toen mijn roman uitkwam, kreeg ik veel fijne reacties van lezers en vroeg ik mezelf af: wat wil je eigenlijk doen in het leven? Ik wil schrijven, niet wat de universiteit mij dicteert maar wat ik zelf wil schrijven. Ik wil geen manager van publicaties worden en studenten en fondsen werven. Schrijver zijn is mijn roeping, professor zijn niet. Ik ben dus teruggekeerd naar België, hoe onzeker dat ook was. Maar ik had het gevoel dat het wel goed zou komen. En in die twee weken dat ik promotie deed voor mijn roman is de regisseur van Wanderlust op mij afgestapt. Ik heb even getwijfeld want ik ben geen televisiemaker, maar het voelde goed.’

In Wanderlust praat je met tien persoonlijkheden over wat hen drijft, wat hen pijn doet. Connie Palmen heeft het over liefde en rouw, kunstenaar Alexander Stoddart over esthetiek. Waar zou het over gaan als Wanderlust bij jou op bezoek zou komen?

AG: ‘Over het eeuwige zoeken, denk ik. Over rusteloosheid en ontheemd zijn. En over het feit dat ik nooit tevreden kan zijn over mezelf. Soms krijg ik de vraag: hoe komt het dat jij zo ambitieus bent? Maar ik weet niet of ik ambitieus ben. Ik ben vaak gewoon ongelukkig met de dingen zoals ze zijn en dan wil ik ze veranderen, begrijpen of er vorm aan geven. En dan ontstaat er iets. Het is niet dat ik opsta en denk: nu ga ik een kortverhaal schrijven. Maar dan lees ik iets of doet er mij iets pijn, en dan probeer ik mijn onrust van me af te schrijven. Dat is wat mij drijft. Ik schrijf niet om schrijver te zijn maar omdat het mijn manier is om met het leven om te gaan. Om ’s avonds rustiger in slaap te kunnen vallen.’

Meer lezen

Een soort van liefde, Alicja Gescinska (De Bezige Bij, 2016)