Een versnelling hoger

Ze was er niet goed van, bekende ze die avond onder vrouwen, van die overgang op 1 september. Het maakte haar zelfs verdrietig. We luisterden aandachtig, want het was zo’n avond waarop we geen zin hadden om maskers op te houden en uit te pakken met alles wat goed ging in ons leven, maar gewoon van elkaar wilden horen hoe het nu echt met ons ging. Maar dan echt-echt. Zonder de blingbling en de vergoelijkende smiles die we in gezelschap zo goed kunnen opzetten. Niet dat het daarom alleen maar kommer en kwel was, op zo’n avond. Er werd ook smakelijk gelachen. Maar het was zo’n moment waarop we ons ook languit en solidair durfden onder te dompelen in collectieve beuïgheid. Het leven is nu eenmaal af en toe een zootje, en soms weten we het ook echt niet meer. En dan is het gewoon goed om elkaar te aanhoren en alles wat gezegd wordt gewoon helemaal goed te vinden. Zoals de Britse members of parliament die zo volmondig aye kunnen zeggen nadat iemand gesproken heeft. Hear, hear. Wat je zegt, het is allemaal goed, begot.

Maar dus die overgang van 31 augustus naar 1 september. Het maakte haar echt verdrietig. Hoe je net jezelf een beetje teruggevonden denkt te hebben, rustig meedeinend op het gezapige ritme van de dag, om dan bij het omslaan van het kalenderblad als uit een mooie droom gerukt weer in de harde realiteit terecht te komen. Alsof op 1 september 7 uur de gaspedaal weer wordt ingedrukt en de wereld prompt vijf versnellingen gekker gaat draaien. Een draaimolen die op hol slaat, en je kunt er niet meer af. Dat was misschien nog het ergste, zei ze. Dat ze geen uitweg zag, dat het leek alsof we er collectief in mee moesten gaan. No way out.

My goal is to create a life I don’t need a vacation from, is één van de quotes die we onlangs op onze Facebookpagina zetten en die veel bijval mocht vinden. En terecht. Alleen is het even zoeken hoe. Hoe zorg je ervoor dat zo’n zin meer wordt dan een feelgood-slogan? Misschien door in de eerste plaats na te gaan wat de zomer voor jou dan precies zo waardevol maakt. Is het het tragere tempo waardoor je je eigen bioritme weer kunt volgen? Zijn het die blote voeten in het gras waardoor je de zinnelijkheid weer door je lijf voelt stromen? Gaat het om het bevrijdende niet productieve water naar de zee dragen met je kinderen, waardoor je weer weet wat echt belangrijk is? Zijn het die nachtelijke babbels met je lief op een zwoel terras die je weer doen beseffen waarom je ooit op hem/haar gevallen bent? Is het het algemene gevoel van vrijheid dat je mag doen en laten wat je wil en niemand je leven regeert? Of gaat het er heel concreet om dat je twee weken bevrijd bent van een job waar je je ernstige vragen bij stelt? Voor iedereen is de kern van die verzuchting wellicht iets anders. Ik zou zeggen: grijp jouw sleutelwoord bij zijn nekvel en neem het ernstig. Creëer er ruimte voor, op welke manier dan ook. Laat andere zaken ervoor vallen. Geef het absoluut voorrang. Als ik in die halve eeuw dat ik hier rondloop één ding geleerd heb, is het dat je niet alles kan hebben in het leven, maar dat – áls je eenmaal weet wat jouw leven echt zin geeft – je daar ronduit voor moet gaan.

Anne Wislez, hoofdredactrice Psychologies magazine

 

Lees ook Annes anders edito’s

Overdracht van de fakkel
Tegenstrijdigheden
De nieuwe helden
De koe bij de horens