Wat doet een Mayrkuur met je?

‘Ik besef dat ik bang ben voor honger. Hoe vaak eet ik niet als troost of om frustraties weg te duwen? Met honger komen al die dingen naar de oppervlakte’

Huilen & hoofdpijn

Ondanks al het moois van Park Igls heb ik het moeilijk met de honger. Want al krijg je bij het middageten meer dan ‘s avonds, echt vullen doet het niet. In de late namiddag voel ik me dan ook vaak duizelig en energieloos. Op een van de eerste namiddagen zoek ik afleiding door deel te nemen aan een groepswandeling. Maar wanneer het pad door de bergen naar boven gaat, kan ik opeens niet meer. Ik voel ook hoofdpijn opkomen en besluit achter te blijven op een bankje. En opeens voel ik me doodellendig en moet ik huilen. Doemdenkerige gedachten over mijn leven overvallen me. Een deel van me beseft dat het de honger is die me zo’n donkere bril opzet en even overweeg ik om in het buurtwinkeltje een snoepreep te gaan kopen. Wat ik dan wijselijk besluit om toch maar niet te doen …

Na het alweer minimalistische diner raak ik in het restaurant aan de praat met de man aan het tafeltje naast me. ‘De eerste twee, drie dagen is het inderdaad moeilijk, omdat het zo anders is dan je gewend bent’, beaamt hij. ‘Maar daarna wordt het supergemakkelijk.’ Ook tijdens de wandeling hadden andere gasten me verteld dat het alleen de eerste dagen zwaar is, en zelfs dat je je nadien fantastisch gaat voelen. Maar al wil ik dat graag geloven, ik kan me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat ik op dit karige rantsoen kan leven en me daar ooit goed bij ga voelen.

Stoppen met vechten

Ook met Andrea, de manager van Park Igls, heb ik een gesprek over mijn moeilijkheden met de kuur. Ze vraagt me of ik bang ben voor honger. Ik knik dat ik denk van wel. ‘Probeer om de honger te verdragen’, adviseert ze me. In mijn kamer denk ik na waarom ik precies bang ben voor honger. En ik besef: omdat het me een gevoel van leegte en eenzaamheid geeft. Want hoe vaak eet ik niet als troost, als tijdsinvulling of om frustraties weg te duwen? Met honger komen al die dingen naar de oppervlakte, en dat voelt natuurlijk onaangenaam.

‘s Avonds ga ik meestal naar de sauna, een prettige afleiding van mijn niet gevulde maag.  En nadampend op een relaxbed heb ik opeens nog een inzicht: laat ik stoppen met vechten, met weerstand tegen de honger en alle oncomfortabele gevoelens die daarbij komen. Dan maar geen energie, niet vrolijk, moeite om me te concentreren. Het hoort er kennelijk bij. Ik hoef hier ook niets, alleen een beetje eten, wat pakkings en wat massages. In ieder geval zal de Mayrkuur me een paar kilo’s doen afvallen, wat altijd meegenomen is.