Dilemma: medicatie of therapie?

Pieter heeft een tijdje antidepressiva genomen, maar besloot de medicatie stop te zetten en zijn depressie zelf te overwinnen: ‘Ik heb even een medicijn genomen waar ik vervelende bijwerkingen van ondervond en eigenlijk geen effect. Ik heb bijvoorbeeld nooit het idee gehad dat mijn stemming erdoor verbeterde. Door de depressie voelde ik me ontzettend kwetsbaar. Het depressief zijn werd een centraal thema in mijn leven en dat wilde ik niet meer. Ik besloot mijn medicatie stop te zetten en actief uit het dal te klimmen.’ Vertrouwen in de eigen genezingskracht Barbara Vogeleer en Bruno Druppel zetten met hun cliënten in op het brengen van evenwicht tussen het mentale, fysieke en emotionele. Een belangrijk uitgangspunt daarbij is vertrouwen in de eigen genezingskracht van de cliënt: ‘Ik wil cliënten nooit het gevoel geven dat ik het weet in hun plaats. Ik geef hen het vertrouwen: het zit in jou, jij kan je weer gezond maken. Dat staat in contrast met het voorschrijven van medicatie, waar de boodschap soms net is: ik weet het niet, of jij kan het niet alleen. Natuurlijk is medicatie soms nodig. Als iemand zijn hoofd niet meer boven water kan houden of als er geen gezonde ‘ik’ meer aanwezig is. Alleen is het belangrijk dat de cliënt eigenaar is van die beslissing en die beslissing niet ondergaat.’ Het in evenwicht brengen van de drie eerder genoemde niveaus leidt tot rust in een persoon die zichzelf (weer) als een heelheid ervaart en ook heilzame keuzes kan maken vanuit dit gevoel. Op die manier worden mensen de bron van hun eigen genezing. ‘Voeding kan daarin een rol spelen. Maar ook gesprekken in het therapeutische proces waarbij ik niet-oordelend en met vertrouwen naar een persoon kijk,’ zegt Vogeleer. ‘De toegangspoort verschilt van persoon tot persoon,’ vult Druppel aan. ‘Sommige mensen verzetten eerst werk in therapie. Anderen redden het niet met woorden en kiezen voor de weg via het lichaam, waarbij ik hen dan manueel-therapeutisch behandel. Het lichaam is immers een bron van onbewuste informatie. Emoties, herinneringen en beelden kunnen vrij komen. We merken dat deze verschillende ingangen bij cliënten goed op elkaar aansluiten.’ Barbara vertelt dat een cliënt dan tot een vorm van transformatie kan komen waarbij het auto-verraad uit het leven wordt gebannen en een ziek-makende context eventueel wordt veranderd. ‘Een andere keuze maken, zoals het veranderen van een relatie, van een baan, een woning, het herschikken van prioriteiten, wordt dan vanzelfsprekend. Dat is erg individueel en je hebt een bepaalde kracht nodig om dit aan te gaan. Levensenergie komt terug als je veranderingen doorvoert, maar natuurlijk gaan pijn en vermoeidheid niet meteen weg. Hoewel medicatie zeker een rol kan vervullen in de weg die af te leggen is, kan het uiteindelijk ook afgebouwd worden.’

We kunnen ons de vraag stellen of we vormen van ziekte, ongemak, symptomen en problemen altijd moeten willen afvlakken, via bijvoorbeeld het gebruik van medicatie. Misschien moeten we, zoals psychiater Dirk De Wachter ook zegt, geluk niet overschatten. Het is niet maakbaar en het is erg momentaan. We moeten leren leven met hobbels, fasen, cycli. Comfort vinden in het discomfort.