Dagen zonder kinderen

Bij momenten kan je hen wel achter het behang plakken. Dan smeek je om vijf minuten privacy om alleen en vooral ongestoord naar het toilet te kunnen gaan. En dan is er het moment dat ze weg zijn. Een dag, een weekend, een week, naar de andere ouder, na een scheiding. De leegte gaapt. Dagen zonder kinderen. Hoe kijk je ernaar, hoe pak je het aan?

Tekst Hade Wouters – Foto Shutterstock

‘Ik moest niet alleen een breuk verwerken, maar ook nog eens mijn kinderen missen. En toch was alleen zijn ook goed, omdat ik tijd voor mezelf nodig had om tot rust te komen’ Nele, gescheiden mama van twee kinderen

‘Ik mis de kinderen als ze er niet zijn. Dat kan erg eenzaam voelen. Je moet niet alleen een breuk verwerken, maar ook je kinderen missen. Maar ik realiseer me ook dat ik door de spanning en de stress van de jaren die voorafgegaan zijn aan de scheiding tijd voor mezelf nodig had om tot rust te komen en aan zelfzorg te doen. Pas toen ik tijd voor mezelf kreeg, realiseerde ik me aan welk tempo ik geleefd had en hoe moe ik was.’ Aan het woord is Nele (37). Ze heeft twee kinderen van 6 en 8 jaar en is sinds mei gescheiden. Dagen zonder kinderen, het roept tegenstrijdige gevoelens op. Dat wordt geduid door systeemtherapeute Sabine Poel, erkend psychologe en familiaal bemiddelaarster: ‘Mensen maken niet de keuze om een kind te krijgen om het vervolgens in twee huizen groot te brengen. Na een scheiding ontstaat er een nieuwe realiteit, zowel voor de ouders als voor de kinderen. De ouders zitten regelmatig in een verschillende fase in het proces. De ouder die de keuze heeft gemaakt om de relatie stop te zetten, kan al verder staan in de verwerking. Voor hem is de nieuwe realiteit de consequentie van de gemaakte keuze. Voor de andere ouder is het iets dat hem overkomen is.’ Annelies Geraets begeleidt als coach, scheidingsbegeleidster en bemiddelaarster ex-partners in het maken van beslissingen voor die nieuwe realiteit. Gevoelens spelen daarin een grote rol: ‘Een scheiding is een verlieservaring die, na een overlijden, de meest traumatische is die een mens kan meemaken. Het wordt meestal ook ervaren als een mislukking en dat gaat gepaard met gevoelens van boosheid, schuld, opstandigheid, angst en verdriet. Ouders worstelen met een zelfbeeld van slechte ouder, omdat ze er niet in geslaagd zijn om het warme nest te behouden. De ouder die niet de beslissing heeft gemaakt uit elkaar te gaan, verzet zich soms hevig en neemt dan bijvoorbeeld het standpunt in dat hij er niet voor gekozen heeft om uit elkaar te gaan en dat de andere ouder niet het recht heeft om de kinderen “af te nemen”. De beslissende ouder doet vanuit schuldgevoel soms toegevingen die ingaan tegen het eigen ouderinstinct.’