Burn-outtherapie in Thailand
Een lesje in emoties
Ik weet niet waar het precies aan ligt: de schoonheid van de plek, de topbehandelingen, de overall kindness van zowel de staf als de gasten – waarschijnlijk aan al die dingen samen – maar na een paar dagen Kamalaya voel ik een soort diepe euforie. Nooit eerder heeft een plek me zo ontroerd en beroerd. Mijn hoofd is helder en mijn hart staat open. De perfecte staat van zijn voor nog een sessie met meditatieleraar Sujay. Deze keer gaat het over pijn en hoe daarmee om te gaan. Hij vertelt dat de pijn zelf geen probleem hoeft te zijn, het zijn de pogingen om het weg te drukken die je problemen opleveren. Zijn advies is dan ook om door de pijn te gaan. ‘Daarvoor moet je eerst de pijn observeren en erkennen, zonder anderen, jezelf of de situatie te beschuldigen. Daarna doe je een paar diepe ademhalingen. Om vervolgens de pijn te “drinken”: hem intens en met volle aandacht te beleven. Je zal verbaasd zijn hoe snel de pijn dan wegebt. De kans is zelfs groot dat je gaat lachen, als reactie van je centrale zenuwstelsel. Precies zoals je dat ziet bij mensen die parachutespringen: ze zijn eerst doodsbang, springen en kunnen dan niet stoppen met schaterlachen.’ Dat dat echt werkt, merk ik een uur later al. Tot mijn verbazing word ik op het strand, in het bijzijn van de andere gasten, afgebekt door een van de Zwitserse jongens met wie ik zulke geweldige eerste avonden heb gehad. Al zeg ik hem, na van de schok te zijn bekomen, duidelijk en direct dat ik zijn gedrag niet oké vind, toch voel ik me beschaamd en vernederd. Oké universum, bedenk ik terwijl ik naar boven kijk, you move fast. Dat ik zo snel na mijn laatste privémeditatiesessie al oefenmateriaal aangereikt krijg, vind ik ongelooflijk. En bij de rotsen, in het hoekje van de feeërieke leisure pool, doe ik wat Sujay me opgedragen heeft: ik erken en accepteer de pijn, zonder te beschuldigen, ik adem een paar keer diep in en uit en ik probeer om de pijn bewust en intens te voelen. Wat later, tijdens de voetmassage die als volgende activiteit op mijn programma staat, moet ik bijna hardop lachen. Want opeens zie ik in die Zwitserse man een bepaald soappersonage dat ook de mensen in zijn omgeving als personeel behandelt en pas respect voor hen krijgt als ze van zich afbijten. Die methode, hoewel zeker niet de gemakkelijkste, ga ik vaker gebruiken, besluit ik.
