Britt Van Marsenille: ‘Je hebt altijd een keuze, je moet ze alleen durven maken’

Jij lijkt altijd te lachen, één brok positiviteit.

BVM: ‘Mijn glas is altijd vol, ja. Maar wat er nu gebeurd is, heeft er echt ingehakt. Het is een van de hardere levenslessen. Veel mensen zeggen dat ik een zondagskind ben maar dat vind ik altijd zo jammer. Ik heb moeten vechten om te staan waar ik nu sta. Maar zoals ik al zei: als ik één talent heb, is het erkennen dat de dingen anders moeten om gelukkiger te zijn. Je krijgt kansen maar je moet ze ook zelf creëren. En als kansen zich aandienen, grijp ik ze niet met twee maar met tien handen.’

Dat klinkt alsof je geen talent hebt voor piekeren.

BVM: ‘Ik ben een cursus mindfulness op zich. Ik ben hier en nu met jou aan het praten, de rest bestaat even niet. Ik ben rustig van aard en kan heel goed relativeren. Ik hoef niet op een yogamat te gaan zitten om rustig te worden, ik ben redelijk stressbestendig. Je moet ook rustig zijn als je met bijen werkt, of je wordt gestoken (Britt is ook imker, nvdr). Hoe rustiger jij bent, hoe rustiger de bijen. Daarom is het ook beter om te neuriën in plaats van te wapperen als er een bij in je buurt komt. Ik vind het nog elke keer zo intrigerend om te zien hoe ze daar met 60 000 in één kast bij elkaar zitten. Ongelofelijk hoe die samenwerken om tot een goed eindresultaat te komen. Van die democratie kunnen wij als mens nog iets leren.’

Britt de bij, zou dat een werkster of een koningin zijn?

BVM: ‘Ik zou geen bij willen zijn, dat is de hel van een leven! Poetsen, voeden, de wacht houden, nectar halen. Zonder te slapen. En na zes of acht weken ben je versleten. Een koningin wil ik ook niet zijn, die legt in de zomer 2 000 eitjes per dag. Per dag! Ik zou hooguit een dar willen zijn. Dat zijn mannen. Die doen niets, behalve de koningin bevruchten. (lacht)’

Je lijkt mij inderdaad geen koningin die alleen op de troon wil zitten: in Voor hetzelfde geld en De Madammen sta je netjes naast je copresentatoren.

BVM: ‘Eigenlijk is het vreemd dat ik in de media werk. Want ik hoef niet per se in de spotlights te staan. En ik ben geen tafelspringer. Ik ben er bij toeval ingerold en ik vind het heel comfortabel om mij te omringen met fijne mensen en samen tot iets goeds te komen. Wannes Van De Velde zei ooit: “Ne zanger is een groep.” Bij radio en televisie is dat net zo, je bent een team.’

Je hebt een diploma dramatherapie, dat sluit aan bij psychologie. Nooit die optie overwogen?

BVM: ‘Ik vond de combinatie met theater interessanter. Bij dramatherapie krijg je via rollenspelen, verhalen, foto’s en andere creatieve middelen inzicht in een problematiek. Dat werkt ook bij mij vaak beter dan vragen: “Vertel eens, wat is daar gebeurd?” De mens intrigeert mij. Ik wil begrijpen. Maar acht uur per dag bezig zijn met het welzijn van een ander, dat kruipt in mijn kleren. Ik heb nog als cliniclown op de afdeling oncologie gestaan en dat was niet goed voor mij, daar ben ik te week voor. Wat ik bij De Madammendoe, is meer mijn ding. Mensen interviewen, dingen bespreekbaar maken, een andere kijk geven op iets: ook dat is zorgen.’

Je bent geen planner, zei je net. Ik hoef je dus niet te vragen naar je toekomstplannen of je bucketlist?

BVM: ‘Die heb ik niet. Laat ons over een jaar of tien nog eens afspreken onder de wilgen met een kop thee. Dan kan ik je vertellen wat ik allemaal gedaan heb. Ik ben daar wel heel nieuwsgierig naar. Nieuwsgierig wat de toekomst brengt. Alles kan. Fijn is dat.’

Nog even om af te sluiten: een jaar of tien geleden vluchtte ik in Noord-Frankrijk een museum binnen om te schuilen voor de regen. Daar werd ik betoverd door het werk van een mij toen onbekende fotograaf. Ik kwam zijn naam daarna nooit meer tegen, maar tijdens mijn research ontdekte ik dat jij ook fan bent van Jacques Henri Lartigue.

BVM: (Verbaasd) ‘Weet je wat het eerste was dat ik dacht toen ik hier aankwam? “Dit licht doet mij denken aan de foto’s van Lartigue.” Wat bijzonder, bijna niemand kent die. Ik was ooit in Amsterdam, stapte bij toeval het Fotomuseum binnen en was meteen onder de indruk. Zijn foto’s zijn magnifiek. Ik moet altijd denken aan die ene zin uit een theaterstuk waar Marc ooit in meespeelde: “Kunst troost ons lijden en maakt ons vatbaar voor de hoop”. Dat heb ik toen beseft. Die foto’s deden dat. Ik kwam met tonnen energie weer buiten. Met zo veel goesting in het leven.’

Vanaf september zijn ‘De Madammen’ én Britt er weer, elke voormiddag op Radio 2.

Hou ook het voorjaar van 2019 in de gaten, want dan is Britt opnieuw te zien op één.